ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΣΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ!

Αρχικά όταν σκέφτηκα να γράψω το παρών κείμενο είχα στο νου μου και το πόσο θέλω να κράξω τα μέσα μεταφοράς! Όσο φιλότιμη προσπάθεια κι αν κάνω να ελαφρύνω λίγο το δίκτυο από το αμάξι και να χαμογελάσω στο περιβάλλον, άλλο τόσο το μετανιώνω στο τέλος. Επιφυλάσσομαι στο μέλλον λοιπόν για αυτό και περνάω σε κάτι πιο σατυρικό. Οι προσωπικότητες μέσα στα λεωφορεία!!

Από πάντα στα λεωφορεία, και ειδικά αυτά των πιο σύντομων διαδρομών, παρατηρούσα οτι όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποιοι τύποι ανθρώπων θα μένουν για πάντα ίδιοι, αλλάζοντας μόνο πρόσωπο, ηλικία και φύλλο. Παρακάτω τους παραθέτω (Η χρήση αρσενικού γέννους είναι τυχαία, στις κατηγορίες μπορεί να ανήκει οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε) :

1) Ο "Οδοστρωτήρας"

Ο οδοστρωτήρας είναι αυτός που θα πάρει σβάρνα όλα τα πόδια των υπόλοιπων επιβατών, αφήνοντας τη μάρκα παπουτσιού του πάνω στο δικό σου! Κρατάει high score πατημάτων και το καλύτερο.... 9/10 φορές δε ζητάει καν συγγνώμη, μάλιστα μπορεί να σε κοιτάξει και με τρόπο " πρόσεχε λίγο! ". Άμα μάλιστα πετύχεις και οδηγό που φρενάρει σαν να έχει λόξιγκα, εκεί να δεις γλέντια, το είδος αυτό χορεύει κυριολεκτικά πάνω στα πόδια σου και στα κάνει βατραχοπέδιλα!

2) Ο "βιάζομαι"

Ο βιάζομαι είναι υπαρκτή κατηγορία και στο ανέβα και στο κατέβα! Στο ανέβα σπάει ρεκόρ αναρρίχησης στο λεωφορείο προκειμένου να προλάβει είτε να πιαστεί, είτε να βρει θέση, είτε να χτυπήσει εισιτήριο ώστε να κάνει γρήγορα τα 2 προηγούμενα. Παίζει ράγκμπι με τους υπόλοιπους που θέλουν να επιβιβαστούν κι αν κάνεις οτι μπαίνεις μπροστά του θα δεχθείς λαβή που θα ζήλευαν στην ελληνορωμαϊκή πάλη! Στο κατέβα, ο βιάζομαι, κάνει σπριντ να προλάβει τον κόσμο που πάει να μπει ώστε να βγει πρώτος! Ενίοτε γίνεται και οδοστρωτήρας, συνδυασμός που δε σώζεται. Ο βιάζεται πιστεύει πως όλο αυτό είναι θεμιτό, οπότε αν αντιδράσεις ξεκινάει ένα κατεβατό αντίλογου που θα στο πει γρήγορα για να προλάβει να κατέβει στην επόμενη στάση. Αν τύχει να κάθεσαι πολύ μπροστά κι ο βιάζεται είναι πίσω πίσω, θα καταλάβεις τη παρουσία του, βλέποντας το υπόλοιπο κοινό να πέφτουν σαν κορίνες από μπόουλινγκ συνοδευόμενοι κι από κάποιο επιφώνημα πόνου ή αγανάκτησης!

3) Ο "αν μπορείς..."

Ο αν μπορείς συνήθως δεν είναι πολύ ενοχλητική κατηγορία, αλλά πολλές φορές κρύβει πλάνη! Ο αν μπορείς συνήθως είναι αυτός που σου ζητάει να του χτυπήσεις το εισιτήριο. Αν γίνεται χαμός και δε μπορεί να προσεγγίσει το μηχάνημα, ή έχει κάποιο πρόβλημα που δεν του το επιτρέπει, είναι μια πολύ ευγενική πράξη! Τι γίνεται όμως όταν (ενώ μπορεί) στο ζητάει αυτό γιατί απλά καβάτζωσε μια θέση κι αν πάει να το χτυπήσει θα τη χάσει? Πλάνη! Ο αν μπορείς επίσης θα σου ζητήσει να καθίσει! Σαφώς παραχωρούμε τη θέση μας σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Έστω όμως οτι κάποιος δεν το έχει ανάγκη. Αν είσαι σε διπλή θέση μη δοκιμάσεις να κάνεις χώρο να μπει στην μέσα, προς το τζάμι! Θέλει την έξω έξω ο κόσμος να χαλάσει! Ή του τη δίνεις ή θα τρως το πίσω μέρος του παλτού του για πολλή ώρα! Κάποιοι βέβαια συμβιβάζονται, δε λέω. Υπάρχουν και κάποιες αθώες, κι ήσυχες περιπτώσεις αν μπορείς, όπως "μπορείς να κλείσεις λίγο το τζάμι?" ή " μπορείς να μου δώσεις ένα χερούλι να πιαστώ?" ή  "χτυπάτε στάση?". Αυτά δεν πειράζουν κανέναν.

4) Ο "θα κατεβείτε"

Ο θα κατεβείτε έχει αναγκάσει κι αυτούς που το λένε με αθώο σκοπό να τους βλέπεις με μισό μάτι! Ο θα κατεβείτε είναι αυτός που στέκεται πίσω σου, έχει δει οτι έχεις πατήσει στάση, έχεις πάρει θέση να κατέβεις, κρατάς ακόμα και το χερούλι της πόρτας και θα σε ρωτήσει "θα κατεβείτε??". ΝΑΙ! Θα κατέβω! Αφού με είδες να ετοιμάζομαι!!!! Τι λες, να μπήκα μπροστά σου για να σε προστατέψω από καμιά σφαίρα? Φυσικά αυτή η ερώτηση είναι καμουφλάζ!  Ιδού η αποκρυπτογράφηση: "Θα κατεβείτε? -> Θέλω να κατέβω πρώτος και να φύγω σφαίρα έξω, επίσης δε μ' αρέσει να είμαι ανάμεσα σε άλλους που σπρώχνουν και ποδοπατάνε, όπου αν είχα σηκωθεί 1 λεπτό νωρίτερα θα τα είχα γλυτώσει όλα αυτά". Το είδος αυτό μάλιστα έχει εξελιχθεί. Μια εξέλιξη είναι αυτή που λέει "Θα κατεβείτε?" και έχει ήδη πλάσει στο μυαλό του πως θα πεις όχι και ξεκινάει να βγει μπροστά με το χαρακτηριστικό σκυψηματάκι κάτω από το χέρι σου που κρατάει το κάγκελο! Μήπως να ακούσεις την απάντησή μου πριν κάνεις χορευτικά?? Τι λες??  Φυσικά υπάρχουν κι άνθρωποι που το ρωτάνε αγνοώντας όντως τις προθέσεις σου, αλλά τους παίρνει η

μπάλα.

5) Ο "αγχώδης"

Ο αγχώδης κυρίως είναι αυτός που πιστεύει οτι θα του κλείσει η πόρτα πάνω του και θα τον κόψει στα 2! Ακόμα και μπροστά μπροστά να είναι, ακόμα κι από την πόρτα του οδηγού να πάει να κατέβει, είναι σίγουρος πως τρέχει ένα χρονόμετρο και πρέπει να περάσει την πόρτα, πριν αυτό λήξει. Οι συνέπειες φυσικά σε κάτι τέτοιο είναι ανάλογες του οδοστρωτήρα. Ο αγχώδης επίσης, πολλές φορές προτιμάει να πατάει συνέχεια στάση αν δε θυμάται που να κατέβει, παρά να ρωτήσει κάποιον, κι έτσι το λεωφορείο γίνεται τρένο. Σε γενικές γραμμές όμως είναι ήσυχη και συμπαθή κατηγορία.

6) Ο "άνιωθος"

Ο άνιωθος είναι μια κινητή καταστροφή! Δεν έχει συναίσθηση του χώρου και του χρόνου. Είτε θα μπει με άπειρα πράγματα τα οποία θα σε γεμίσουν μελανιές γιατί δε ψήνεται να βρει ένα τρόπο να τα παρκάρει κάπου ώστε να μην ενοχλούν, είτε στη προσπάθεια του να διασφαλίσει τον εαυτό του από ταχύτητες, σπρωξίματα κτλ θα πέσει πάνω σου, θα σε πατήσει, θα σε εξωθήσει σταδιακά από το πόστο σου, κι ίσως φας και κάνα άπερκατ μια στο τόσο. Επίσης ο άνιωθος μπορεί να βρίσκεται στην πιο αντιαποδοτική θέση. Όλος ο διάδρομος άδειος και να τον κλείνει εκείνος. Επίσης να κάθεται μπροστά από το ακυρωτικό μηχάνημα εισιτηρίων και να το κλείνει με την κοιλιά. Ή να του ζητάς να περάσεις για να βγεις, και σου παρέχει (ενώ μπορεί κι άλλο) ένα χώρο ίσα ίσα να χωρέσει το κορδόνι από το παπούτσι σου. Αν κάθεται δίπλα σου δε κι είσαι από μέσα, είναι σίγουρος πως μετακινώντας τα γόνατά του κατά 2 χιλιοστά περνάει φορτηγό. Ο άνιωθος επίσης είναι και φωνακλάς. Μπορεί να μιλάει στο κινητό τόσο δυνατά που αυτός που είναι στην άλλη γραμμή, πρώτα τον ακούει κανονικά και μετά από τη συσκευή. Ενδεχομένως πολλά από αυτά να τα κάνει ασυναίσθητα, δε παύει όμως να εκνευρίζει τα πλήθη.

7) Ο "τσαντίλας"

Ο τσαντίλας φέρει θυμό χρόνων....χωρίς λόγο! Είναι αυτός που θα θυμώσει, θα τσακωθεί και θα βρίσει με το παραμικρό. Τον καταλαβαίνεις αρχικά, κατά την επιβίβαση που μπαίνει μέσα μουρμουρίζοντας. Μέχρι να τσαντιστεί με κάτι θα σχολιάζει οτι βλέπει από το παράθυρο. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να κατέβει από το λεωφορείο αν δεν έχει τσακωθεί με κάποιον πρώτα. Εκεί είναι να μην ανοίξεις διάλογο. Τελείωσε! Θα βρίζει μέχρι να κατέβει! Ίσως σου ζητήσει και τον αριθμό τηλεφώνου σου να σου πει εκεί τα υπόλοιπα. Εκνευρίζεται με οτιδήποτε, την ταχύτητα του λεωφορείου είτε πάει αργά είτε γρήγορα, με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν, με το κουδούνι όταν χτυπάει στάση, αν του μιλήσουν κτλ  Πανηγύρι γίνεται αν ξεχάσει να πατήσει στάση και αρχίσει να φωνάζει στον οδηγό που δεν του ανοίγει! Αν κάνεις οτι του πατάς έστω και λίγο τη φτέρνα, θα μάθεις πολλές νέες "λεξούλες". Πάντα κατά τον τσακωμό θα φωνάζει και θα κουνάει έντονα τα χέρια ( πως έχει τέτοια ισορροπία χωρίς να κρατιέται....?) προκειμένου να τραβήξει το ενδιαφέρον όλου του λεωφορείου και με την ελπίδα να τσακωθεί με ακόμα περισσότερους! Σε μια άλλη ζωή του έμπλεκε σε καβγάδες σε σαλούν!

8) Ο "επιχειρηματίας"

Ο επιχειρηματίας είναι αυτός που στήνει επιχείρηση αστραπή στο λεωφορείο μεταξύ 2 στάσεων! Επιχειρήσεις όπως, ακορντεόν, χαρτομάντιλα, μπαγλαμά, μια σχολική τσάντα με ψεύτικο μηχανισμό βοήθειας αναπνοής κτλ. Έχει περιθώριο 2 στάσεις να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί, πριν μπει σε άλλο λεωφορείο. Έχει συνήθως στάνταρ ωράρια, και ξεκινάει από την μπροστά πόρτα και κατεβαίνει. Συνιστάται προσοχή στο ανερχόμενο είδος των βιολιτζίδων που βγάζουν μάτια με το δοξάρι.

9) Ο μαθητής

Ο μαθητής αν και αναφέρεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων εν τούτοις, μπορεί να το δεις να συμβαίνει και από εξαιρέσεις. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση οτι η τσάντα του είναι αόρατη. Όχι φίλε μαθητή. Η τσάντα σου δεν είναι αόρατη κι αν μπορείς βγάλτην από την πλάτη σου όταν μπαίνεις. Λόγο του οτι είναι σε συνεχής κίνηση ο μαθητής, είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια οτι θα γευτείς πολλές φορές τα χτυπήματα της τσάντας του, κι αν κάθεσαι κιόλας σε κάθισμα, θα βγεις με καρούμπαλα! Επίσης όταν η κατηγορία αυτή βρίσκεται σε ομάδες (μαθητές) βγάλε τον μετρητή ντεσιμπέλ. Θα ουρλιάζουν ακατάπαυστα, θα λένε τα χειρότερα αστεία κι οτι είδαν χθες στην τηλεόραση και θα εξασκούν τις νέες βρισιές που μάθανε, γιατί "είναι και πολύ μαγκιά να ούμε"! Φυσικά αυτό θα προκαλέσει την αντίδραση του επικριτή που περιγράφεται παρακάτω. Επίσης ο μαθητής θα προσπαθήσει με μάγκικο πάλι τρόπο, να διανύσει την απόσταση χωρίς να κρατιέται, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να προσγειωθεί στην αγκαλιά κάποιου φουκαρά!

10) Ο "επικριτής"

Ο επικριτής είναι ο δικαστής του λεωφορείου. Ότι βλέπει άδικο, συνήθως βέβαια μέσα από την υποκειμενική ματιά του, θα το σχολιάσει κι αν χρειαστεί θα διαμαρτυρηθεί για αυτό! Κάνεις φασαρία, θα κάνει παρατήρηση. Πάει γρήγορα ο οδηγός, βιάστηκε να φύγει πριν κρατηθεί ο κόσμος ή ξέχασε να ανοίξει μια πόρτα? Θα υποστεί την κατακραυγή. Τρώει τσάντες, χέρια, μπουφάν, ομπρέλες στο πρόσωπο, θα κάνει μια κοινωνική ανάλυση του φαινομένου και στη συνέχεια θα μοιράσει κριτική. Δε χτύπησες εισιτήριο? Πάρε μια οικονομική ανάλυση και επίπληξη. Επίσης πολλές φορές παρέχει τις υπηρεσίες του και σε διαλόγους που τυγχάνει να πιάσει το αυτί του! Μιλάς για πολιτική ή ποδόσφαιρο και δε συμφωνεί ο επικριτής? Κάτσε στη θέση σου, και μη διανοηθείς να τον διακόψεις! Η γνώμη του είναι νόμος! Υπάρχουν βέβαια στιγμές που ο επικριτής παρέχει ευεργετικό έργο και εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον!

11) Η "κουτσή Μαρία"

Η κατηγορία αυτή συναντάται συνήθως στις πολύ βραδυνές ώρες, και στα λεωφορεία που καλύπτουν μεγάλο εύρος περιοχών. Εκεί γίνεται πανηγύρι! Αλκοολικοί, ναρκομανείς, τρελοί, θανατοποινίτες...όλοι μέσα! Ο καθένας για τους λόγους του επιβιβάζεται μέσα στο λεωφορείο κι όσο παράξενο κι αν ακούγεται κάποιοι είναι δυστυχώς μονόδρομα δικαιολογημένοι. Εκεί βλέπεις το θέατρο του παραλόγου. Κατεβαίνεις με άπειρα ψυχολογικά και εκτιμάς τα πάντα με άλλο μάτι πλέον! Δυστυχώς δε γίνεται προσπάθεια να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, και έτσι πολλά βράδια βλέπεις και την άλλη πλευρά της πόλης, που δεν είναι και τόσο ρόδινη... Το σίγουρο πάντως είναι, μετά από μια τέτοια διαδρομή ψάχνεις το θάλαμο απολύμανσης, και μπαίνεις σε καραντίνα!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα παραπάνω πρόσωπα είναι τυχαία!

By Stam

Ellinara-xtos 3: Εργασιακά προνόμια....

ΑΓΓΕΛΙΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ....ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΩΔΙΑ!

Το θέμα των αγγελιών που προσέφεραν εργασία κατά καιρούς αποτελούσε αντικείμενο συζητήσεων τόσο στον κύκλο μου όσο και στα τριγύρω τραπέζια αν βρισκόσουν σε μια καφετέρια, ένα ταβερνάκι ή κάτι ανάλογο. Τώρα τελευταία, που τα πράγματα στο χώρο εργασίας είναι όχι απλά χειρότερα, τραγικά, το θέμα αυτό πολυσηζητήται. Εδώ όμως δεν θα αναφερθώ ούτε στο μειωμένο αριθμό αγγελιών μέρα με τη μέρα και ούτε στις ψευτοαγγελίες του στυλ "ζητείται συνεργάτης(και την άλλη μέρα ξυπνάς φυλακή)" ή "βοηθός στο τμήμα marketing (δηλ θα παίρνεις τηλέφωνα να πουλάς)"  ή "μεγάλη εμπορική εταιρία ζητεί διάφορες ειδικότητες (μεγάλη διευκρίνηση και παράλληλα θα πληρώνεσαι με μπόνους και αν)" και πολλά άλλα παραδείγματα! Θα αναφερθώ σε 4 συγκεκριμένα εκνευριστικά ή παράλογα πράγματα που γράφουν ή κάνουν οι περισσότερες αγγελίες και μάλιστα οι..."σοβαρές" αγγελίες.

Ξεκινάω με το πρώτο και πιο συνηθισμένο! Για να βρεις δουλειά τη σήμερον ημέρα πρέπει να έχεις ξεκινήσει να δουλεύεις από βρέφος. Ναι, ναι, και πάλι παίζεις με τις πιθανότητες. Γιατί αυτό? Γιατί το 80% των αγγελιών εργασίας θέλει προϋπηρεσία. ΟΚ. Να σεβαστώ το αίτημα αυτό (λέμε τώρα) αν πρόκειται για διοικητικές θέσεις (υπεύθυνος καταστήματος, μάνατζερ κτλ) όπου ενδεχομένως η εργασιακή εμπειρία να είναι απαραίτητη. Ο/η βοηθός λογιστή, ο/η ναυτιλιακός υπάλληλος, ο/η προγραμματιστής/στρια , ο/η γραμματέας έχουν ως προϋπόθεση την προϋπηρεσία?? Όχι φίλε εργοδότη! Δε θα τα βρεις όλα έτοιμα για να βγάζεις εσύ τα φράγκα σου. Θα στρωθείς κάτω και θα πάρεις ένα παιδί που να τον ενδιαφέρει η θέση και να το εκπαιδεύσεις! Άλλο επιθυμητή η προϋπηρεσία και άλλο απαραίτητη! Τα στάνταρ που ζητάς σημαίνει ή να φύγω από μια άλλη δουλειά που είμαι ήδη προκειμένου να πληρώ τα αναγκαία, κι έτσι απλά ανακυκλώνουμε την αγορά χωρίς νέες προσθήκες, ή να βρω άλλο επιχείρημα να με προσλάβεις όπως το "έρχομαι χωρίς μισθό ή ασφάλιση". Για να αποκτήσω εργασιακή εμπειρία πρέπει πρώτα να μου τη δώσεις! Αν δεν αρχίσω από κάπου, που θα τη βρω? Δεν έχουμε όλοι γνωστούς σε θέσεις κλειδιά! Εξάλλου ο χρόνος εκπαίδευσης για κάποιον που δεν έχει εμπειρία, μπορεί να είναι ανάλογος με τον χρόνο προσαρμογής κάποιου που έχει εργασιακή εμπειρία αλλά είχε συνηθίσει σε άλλες συνθήκες.

Το δεύτερο σημείο είναι πιθανό να παρεξηγηθεί. Να πω όμως ότι δεν το αναφέρω με σκοπό τη διάκριση ή να πικάρω κάποιον ούτε για λόγους ζήλιας ή οτιδήποτε, του εναντίον, θα πρέπει να προβληματίσει και τα πρόσωπα που φαινομενικά ευνοούνται από μια τέτοια κατάσταση. Ποιο είναι αυτό? Αρχικά να κάνω μια αναδρομή στο χρόνο. Κάποτε διάβαζες αγγελίες που λέγανε "ζητείται λογιστής, ζητητείται broker, ζητείται αρχιτέκτονας, γραφίστας κτλ." Σήμερα διαβάζεις και παρατηρείς ένα ικανό αριθμό αγγελιών να λένε "ζητείται κοπέλα για λογιστήριο, κοπέλα για αρχιτέκτονας, κοπέλα για αρχειοθέτηση". Αυτό δε το καταλαβαίνω. Για θέσεις που μπορούν και τα δύο φύλα να τις καλύψουν, απλά βγάλε μια αγγελία, και ο πιο ικανός ας τη διεκδικήσει! Αν εσύ φίλε εργοδότη, δεν έχεις προλάβει να βρεις νύφη, ή θες να μπαίνεις στην εταιρία και να έχεις γύρω σου το next top model, ή ως γυναίκα δε σου δίνονταν ευκαιρίες ή έχεις καεί από άντρα και τώρα εκδικείσαι, η αγορά εργασίας δε σου φταίει! Επίσης αυτή η ειδική διευκρίνηση στις αγγελίες, θα έπρεπε να προβληματίζει και εκείνες που κάνουν αίτηση! Σαφώς άντρες-γυναίκες αντιπροσωπεύουν και ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά, διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά επί της ουσίας μετράει η γνώση κι η θέληση για δουλειά! Και τονίζω, δε λέω να μη δουλεύουν οι γυναίκες ή να μη τους δίνονται ευκαιρίες, το αντίθετο μάλιστα έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να δουλεύουν και εκείνες, απλά να δίνεται η ευκαιρία σε όλους, γυναίκες, άντρες, εξωγήινους, θέμα το οποίο υπόκειται στους εργοδότες φυσικά και καμία ευθύνη δε φέρουν οι αιτούντες!! Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια καλή ευκαιρία που του παρουσιάζεται.

Το τρίτο σημείο είναι λίγο πιο ειδικό αλλά ανήκει στη παρωδία αυτή. Εργασία φάντασμα! Αφορά την πρόσληψη μέσω ΟΑΕΔ. Και να τι γίνεται εκεί. Ο ΟΑΕΔ έχει εκδώσει απόφαση πως αν οι προσλήψεις σε μια ιδιωτική εταιρία γίνονται μέσα από αυτόν, η εταιρία αυτή θα επιδοτείται στις ασφαλιστικές εισφορές της. Αυτό απαιτεί η εταιρία να εκδώσει αγγελία εργασίας στον ΟΑΕΔ και να περιμένει τον υποψήφιο. Η φάρσα ξεκινάει όμως όταν ο υποψήφιος υπάρχει ήδη και έχει επιλεχθεί από πριν από την εταιρία. Μόλις εκδοθεί η αγγελία, ο υποψήφιος πάει, και απευθύνεται στη συγκεκριμένη θέση, η πρόσληψη γίνεται κι όλοι κερδίζουν. Όλοι, εκτός από τον φουκαρά που θα δει την αγγελία αυτή και θα νομίζει πως άνοιξε μια θέση να διεκδικήσει. Αμ δε! Πηγαίνοντας ο ανυποψίαστος άνεργος, θα του δώσουν τα στοιχεία επικοινωνίας της εταιρίας αλλά εκείνη θα του ρίξει πόρτα, ακόμα κι αν επικοινώνησε πριν τον σίγουρο υποψήφιό της. Έτσι μια μικρή ελπίδα που μπορεί να του δημιουργήθηκε χάνεται...και η ζωή κυλάει. Σε αυτό σίγουρα φέρει ευθύνη η εταιρία, αλλά ένα μερίδιο έχει και ο ΟΑΕΔ που δεν ελέγχει προτεραιότητες και διεκπεραιώσεις. Καλά περνάμε, μπράβο! Σταδιακά χάνει και τη σημασία του αυτό το μέτρο, αφού όπως πάμε τα ένσημα θα τα βλέπουμε με το κιάλι.

Τέταρτο και τελευταίο σημείο, είναι οι αγγελίες "τυχερή σακούλα". Ανοίγεις να φας γλυκά κι έχει κι άλλα παιχνιδάκια μέσα. Για παράδειγμα "ζητείται γραμματέας". Καλά μέχρι εδώ. Ναι αλλά όταν έρθεις θα σου πω ότι: θα κρατάς και τα λογιστικά βιβλία, θα κλείνεις πελάτες, θα καθαρίζεις το κτίριο, θα μεταφέρεις κιβώτια στις αποθήκες, θα ελέγχεις τον τιμάριθμο και θα κάνεις και delivery. Όλα αυτά φυσικά με τα ίδια ελάχιστα χρήματα. 8ωρο? Είσαι και χαβαλετζής! 22αωρο για να κοιμάσαι κι όλας. Α, και μην αργείς το πρωί. Θέλω να πίνω και καφέ. Όχι, αρχηγέ μου. Θα είσαι σαφής στα καθήκοντα της θέσης και το πολύ πολύ να μην αναφέρεις ορισμένα αυτονόητα (πχ θα βγάζεις φωτοτυπίες, θα φτιάχνεις καφέ κτλ) αλλά αν θες να κάνω δουλειά κι άλλων τμημάτων θα το πεις εξ' αρχής να έχω όλα τα δεδομένα. Έστω υπονοησέ τα με κάποιο τρόπο πχ "γραμματέας και επιπλέον καθηκόντων" , να έχω μια ιδέα τι με περιμένει. Όταν έκλεισα συνάντηση είπα θα έρθω, δεν είπα θα φέρω και την παρέα μου μαζί. Δίκαια πράγματα! Και αυτό δεν είναι υπεκφυγή οτι δε θέλω να δουλέψω, απλά και στην ανάγκη ακόμα, να μη γράφει στο κούτελο κορόιδο και να μη γίνει και μόδα κάποια στιγμή.

Η εύρεση εργασίας δεν είναι αστείο, ούτε και παιχνίδι. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όσοι ανοίγουν θέσεις εργασίας μέσα από τη γραφειάρα τους! Οι αγγελίες πρέπει να είναι σαφής, αξιόπιστες και να δίνουν όσο το δυνατόν ίσες ευκαιρίες σε όλους. Ξέρω δεν είναι εύκολο αυτό, αλλά ο σωστός εργοδότης ξέρει να ξεχωρίζει τα διαμάντια από τα κάρβουνα! Αλλά αν δεν έχεις βρεθεί από ανάλογες θέσεις, δύσκολα το κατανοείς αυτό. Ταλέντα χάνονται, κι η αγορά υποβαθμίζεται. Άγνωστο το πότε θα αλλάξει αυτο...

By Stam

ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ! ΑΥΞΗΘΗΚΕ!?

Bicycle, bicyclette, bicicletta, cykel ή απλά ποδήλατο!! Έχει δυο ροδες, ένα τιμόνι, αλυσίδα και πετάλια. Μπορεί να έχει ταχύτητες, φωτάκια, κουδουνάκι, καλαθάκι, να είναι μεγάλο, μικρά, κοριτσίστικο, παιδικό, τυπικό ή αγωνιστικό. Σε κάθε περίπτωση  χρειάζεται απλά... έναν αναβατη!

Λίγα λόγια για αυτό το υπέροχο μέσο….

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονολογία στην οποία να αποδίδεται η εφεύρεση του ποδηλάτου, επομένως ούτε συγκεριμένος εφευρέτης αυτού. Μία  κατασκευή, που από πολλούς θεωρείται ο πρόγονος του ποδηλάτου, ήταν η draisienne το 1817 και  αποτελεί γαλλική απόδοση του ονόματος του κατασκευαστή της. Μη διαθέτοντας πετάλια, ο αναβάτης την έθετε σε κίνηση σπρώχνοντας με τα πόδια του προς τα πίσω. Η κατασκευή αυτη έγινε γνωστή και ως hobby-horse αντανακλώντας την πεποίθηση των οπαδών της ότι θα αντικαθιστούσε το βασικό μεταφορικό μέσο του 19ου αιώνα, το άλογο.

Το 1839, σχεδιάζεται η velocipede. Η οποία βελτιώνεται εισάγοντας τη χρήση των πεταλιών, συνδεδεμένων με ράβδους με τον οπίσθιο τροχό. Με αυτό τον τρόπο, ο αναβάτης δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να φέρνει τα πόδια του σε επαφή με το έδαφος, κάτι που περιόριζε σημαντικά την ταχύτητα του οχήματος. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1860, ο Γάλλος  Πιέρ Μισώ  αλλάζει το σχέδιο της velocipede, συνδέοντας τα πετάλια απευθείας με τον μπροστινό τροχό. Αργότερα, ο Μισώ θα εισάγει επίσης τη χρήση συμπαγούς καουτσούκ στους τροχούς, δείχνοντας ουσιαστικά το δρόμο προς τα γνωστά στις μέρες μας λάστιχα. Το 1870 οι Βρετανοί Τζέιμς Στάρλεϋ και Γουίλλιαμ Χίλμαν σχεδιάζουν ένα ποδήλατο με αρκετά μεγαλύτερο μπροστινό τροχό. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν την εκπληκτική, για την εποχή, ταχύτητα των 24 χλμ/ώρα.

Στην Ελλάδα το πρώτο ποδήλατο ήρθε το 1885, ενώ το 1890, τη χρονιά ίδρυσης της Διεθνούς Ποδηλατικής Ομοσπονδίας, έγιναν οι πρώτοι ποδηλατικοί αγώνες στο πρώτο ποδηλατοδρόμιο της χώρας (το μετέπειτα γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης). Στην Ελλάδα υπάρχουν διάφορες βιομηχανίες κατασκευής ποδηλάτων, εκ τον όποιον η Ideal Bikes είναι η μεγαλύτερη.

Επιστροφή στο σήμερα… (come back please!!)

Το ποδήλατο επέστρεψε!! Είναι γεγονός, ωστόσο στο κείμενο που ακολουθεί δεν θα αντιμετωπίσω το ποδήλατο ψυχρά, σαν μέσο μετακίνησης αλλά θα το προσεγγίσω με μια σκοπιά πιο εναλλακτική….let’s see!!


Όλοι έχουμε τύχει, είτε  περπατώντας στο δρόμο είτε οδηγώντας να δούμε μια λαοθάλασσα από ποδηλάτες, κυρίως βραδινές ώρες του ΠαρασκευοΣαββατοΚυριακου. Είναι δεδομένο πλέον ότι πηγαίνοντας για καφέ στο Θησείο τη παρασκευή το βράδυ θα συναντήσουμε στην πλατεία ασωμάτων, αριστερά του σταθμού του ηλεκτρικού πολύ κόσμο πάνω σε ποδήλατα. Μια μεγάλη παρέα έτοιμη να κάνει άλλη μια διαδρομή μέσα από μεγάλους και μικρούς δρόμους  της Αθήνας αλλά και του ευρύτερου λεκανοπεδίου της Αττικής! Από το περιστέρι μέχρι τη Βουλιαγμένη και από τον Πειραιά μέχρι τα βόρεια προάστια μια τεραστία παρέα βολτάρει δίνοντας ζωή στη πόλη.

Σε τόσο δύσκολες για πολλούς λόγους εποχές και ενώ η κρίση μας έχει επηρεάσει σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, όλοι έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε έστω και για λίγο. Να αποφορτιστούμε και να ξεχαστούμε από ότι μας απασχολεί 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα (λογαριασμοί, δάνεια, έκτακτες εισφορές, ανεργία, τροικες, ΔΝΤ  και πολλά άλλα… λέω εγώ τώρα). Έτσι λοιπόν κάποιοι προτιμούν από το να μείνουν μπροστά στη τηλεόραση (που δεν έχει και τίποτα της προκοπής, κακά τα ψέματα!) ή από το να πάνε για ένα καφέ στον οποίο μετά από λίγο ο καθένας θα παίζει με το κινητό του και δεν θα υπάρχει αντικείμενο συζήτησης, να πάνε μια βόλτα με το ποδήλατο τους! Και φυσικά, όχι μόνοι τους!

Δεν θέλει και πολύ!!! Αν είσαι δραστήριος, (μη τεμπέλης βασικά), παλιότερα είχες δραστηριότητες αλλά τώρα που δουλεύεις 12 ώρες τη μέρα, τι κάνεις;; Θες να εκμεταλλευτείς λίγες ώρες μέσα στο πολυπόθητο Σ/Κ σου για να διασκεδάσεις να εκτονωθείς, να κοινωνικοποιηθείς και να γυμναστείς, χωρίς να ξεφραγκιαστείς αλλά ούτε και να μιζεριάσεις μέσα στο σπίτι ! Η ανάγκη για την κάλυψη αυτών των αναγκών οδήγησαν πολλούς απλούς καθημερινούς ανθρώπους στο να οργανωθούν και συστηματικά να επιδίδονται στο αγαπημένο τους hobby, τη ποδηλασία. Όποια ηλικία και να έχουν και σε οποιαδήποτε φυσική κατάσταση και να βρίσκονται ξέρουν ότι εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι συμπολίτες τους με τις ίδιες ανάγκες και την ίδια λαχτάρα να κάνουν πετάλ.

Αν και η νοοτροπία του Έλληνα οδηγού δεν είναι αρκετά εξοικειωμένη ακόμα για να υποδεχτεί στους ελληνικούς δρόμους – καρμανιόλες το κατά τα άλλα παλιότερο μέσο μετακίνησης, το ποδήλατο, φαίνεται πως η οργανωμένη προσπάθεια όλων αυτών που  βολτάρουν πάνω σε 2 ρόδες είναι εδώ για να καθιερώσει ξανά αυτό το μέσο στους ελληνικούς δρόμους.


By Tanasius_D

Ellinara-xtos 2:Προβλήματα που έχει ο κόσμος...

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΖΩΝΗ ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ...

Το πόσο φτωχή είναι η ελληνική τηλεόραση δε χρειάζεται να το πω εγώ! Η σαβούρα που προβάλλεται καθημερινά, ξεπερνά τη σαβούρα της χωματερής. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, που χρήζει ευρύτερης ανάλυσης! Για την ώρα θα επικεντρωθώ σε ένα άλλο πρόβλημα. Αυτό είναι η έλλειψη παιδικής ζώνης!

Αρχικά να διατυπώσω δυο πράγματα προκειμένου να μην ενεργοποιήσω τους νευρώνες αντίδρασης κάποιου αναγνώστη και χάσουμε την ουσία. Το ένα είναι ότι σαφώς, δεν είμαι υπέρ το παιδί (αν και αυτό θα έπρεπε να μας αφορά όλους) να περνά πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Το μυαλό κουρκουτιάνει, χαζεύει και στερείται δραστηριότητες που γυμνάζουν σώμα και πνεύμα. Εν τούτοις, τις λίγες αυτές ώρες που θα κάτσει μια Χ μέρα να δει, ας υπάρχει ένα πρόγραμμα που θα απευθύνεται σε αυτό. Το άλλο που θέλω να προσθέσω, είναι ότι πράγματι υπάρχουν (προς το παρόν) κάποιες μικροπροσπάθειες ύπαρξης παιδικών προγραμμάτων, οι οποίες όμως είτε γίνονται πρόχειρα, είτε άτολμα και χωρίς σταθερή εφαρμογή! Όταν αναφέρομαι σε παιδική ζώνη δεν εννοώ να βάλεις ένα επεισόδιο από κάποια εκπομπή μια ξέμπαρκη μέρα, ούτε μια σειρά προγραμμάτων από τα χαράματα, επειδή εκεί η τηλεθέαση δε σε νοιάζει! Εννοώ, μια οργανωμένη παιδική ζώνη, σε μια λογική επιλογή ημερών και ωρών, που θα διασκεδάζει και θα μορφώνει τα παιδιά!

Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν τα παραπάνω, παίρνω ανάσα και σας λέω! Γιατί να μην υπάρχει παιδική ζώνη, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα?! Αναγκαστικά παίρνω παράδειγμα εμένα, υποκειμενικό, ναι, σε άκουσα εκεί στο βάθος να το λες, αλλά πραγματικό. Ως παιδί, θυμάμαι τα Σαββατοκύριακα που ξυπνούσα, και δεν είχα να κάνω κάτι το πρωί,  ότι όλα τα κανάλια, και το ξαναλέω... ΟΛΑ, είχαν είτε καρτούν, είτε παιδικές εκπομπές, είτε επιμορφωτικά προγράμματα! Κι όχι απλά είχαν τέτοια προγράμματα, αλλά τα περισσότερα ήταν και προσεγμένα καθώς και φρέσκα από το εξωτερικό! Τα Σαββατοκύριακα έτσι είχαν άλλη αξία. Και σχολείο δεν είχες, και ξέσκαγες λίγο. Κόλλα πέντε! Μάλιστα θυμάμαι, ότι κάποιες φορές, τα μεγάλα κανάλια παίρναν πρωτοβουλία, και όμως, και βάζαν κάνα καρτούν καθημερινά στις 9 το βράδυ, τέτοιο μάλιστα που να έκανε για όλη την οικογένεια, όχι μόνο τα παιδιά!

Τη σκληρή πραγματικότητα της κατάργησης όλων αυτών, την πρόλαβα και εγώ! Μάλιστα μου έκατσε ακόμα πιο στραβά καθώς είχα την εικόνα και της άλλης όψης, και ήξερα τι έχανα! Ξαφνικά οι πρωινές ζώνες, γεμίσανε με ενημερωτικές κι άλλες σαχλο-εκπομπές. Δε μας φτάναν όλες αυτές που άρχιζαν μεσημέρι και τελείωναν βράδυ, θέλαμε κι άλλες! Αυτό έγινε μόδα και συνεχίστηκε κι από την υπόλοιπη πλειοψηφία! Στις συζητήσεις για παιδικές αναμνήσεις, εγώ θέλω να αναφέρω και να γελάμε το Disney Club και τον Μπάτμαν, και όχι τι φορούσε η τάδε γλάστρα ή που ταξίδεψε ο υπουργός, αυτά τα έχω τώρα να με κυνηγάνε!

Η παιδική ζώνη λοιπόν φαίνεται δε συμφέρει τα κανάλια. Απευθύνεται σε ένα ασύμφορο κοινό που δεν καταναλώνει  και αγοράζει άκριτα, προσελκύοντας διαφημιστές και δεν έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα. Τη μια μέρα θα κάτσει να δει τηλεόραση την άλλη όχι! Επίσης τα κανάλια δε θέλουν να αφήνουν κενό στην "ενημέρωση". Ο βομβαρδισμός της πληροφορίας πρέπει να είναι συνεχής και να ξέρουν ότι θα πιάσει όλο τον άμαχο πληθυσμό, όποια ώρα και μέρα είναι αυτό! Πώς αλλιώς θα σε πείσει ότι το μαύρο είναι μπεζ? Λεφτά για σάπια τηλεπαιχνίδια, τούρκικες σειρές (άλλο θέμα κι αυτό) και παραγωγή "ενημερωτικών" εκπομπών έχουν, για παιδικά προγράμματα όμως, ξαφνικά χάσαν το πορτοφόλι τους. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι να πούμε ότι αυτό είναι φαινόμενο και της ιδιωτικής αλλά και της κρατικής τηλεόρασης, που υποτίθεται κινείται άνευ συμφερόντων.

Η παιδική ζώνη χρειάζεται! Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει με ομαδική πρωτοβουλία, κι όχι ατομικά, και να πέφτει η προσπάθεια στο κενό. Δε λέω να κουρκουτιάνουμε τα παιδιά. Μέσα όμως από μια τέτοια διαδικασία το παιδί μπορεί να κερδίσει. Όλα είναι θέμα μέτρου. Εμείς που μεγαλώσαμε έτσι δε μας έλειψε τίποτα. Και τους φίλους μας είχαμε, και τη μπάλα μας παίξαμε, και τις βόλτες μας πήγαμε και κάπου στο υποσυνείδητο μας είχαμε και τα λόγια του Bravestar που έβγαινε στο τέλος του επεισοδίου με μια αγνή συμβουλή! Σαφώς πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ακόμα και εγώ θα γέλαγα με τα εφφέ από τον Παραμυθά ή τα κουστούμια από του Κουτιού Τα Παραμύθια, έχουμε γίνει ολίγον κάφροι. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Υπάρχουν προγράμματα ανάλογης αξίας και σήμερα, με κατά πολύ βελτιωμένη οπτική αισθητική! Όρεξη να υπάρχει να προβάλλονται! Στο κάτω κάτω, για να ευθυμίσουμε, να μπορεί να κάνει καμιά μάνα και καμιά δουλειά όσο το παιδί είναι ήσυχο!
Και για όσους θυμούνται πάρτε κι ένα μικρο δωράκι να καταλάβετε τι εννοώ:

By Stam

Ellinara-xtos 1: Μερα με τη μερα...

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ Ή ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ?!

Η ανάγκη επικοινωνίας στις μέρες μας, είναι επιτακτικότερη από ποτέ! Το θέμα όμως είναι, ότι κι εμείς, δε θέλουμε να βάλουμε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για να το επιτύχουμε αυτό! Φυσικά δεν αναφέρομαι στις συσκευές κινητών, όπου επενδύεις μια φόρα κι αυτό είναι όλο, αλλά στις εταιρίες παροχής υπηρεσιών επικοινωνίας! Ναι, ναι οι γνωστές, αγαπητές εταιρίες! Στο κείμενο αυτό, προκειμένου να μείνουμε στην ουσία και να μη φανατιστούμε όπως με τις ομάδες, θα πούμε ότι έχουμε την πράσινη, την κόκκινη και την μπλε εταιρία, νομίζω η αντιστοίχηση είναι προφανής!

Οι 3 αυτές χρωματιστές εταιρίες λοιπόν ελέγχουν το συνολικό σχεδόν μέρος της αγοράς (άσχετα από τις θυγατρικές τους). Η παραπάνω σειρά των χρωμάτων ξεκινάει από τη μεγαλύτερη προς τη μικρότερη! Αυτό σημαίνει ότι η πράσινη είναι ηγέτης, φτάνοντας σχεδόν το 50%!  Και εδώ τίθεται το ερώτημα που με απασχολεί! Ως συνδρομητής της πράσινης εταιρίας, ένα χρόνο τώρα και κάτι περιμένω να βγάλει μια οικονομική προσφορά που να μου παρέχει δυνατότητα ομιλίας και με άλλους πράσινους και να μένει κι ένα ποσό να μιλάω και με κάνα άλλο χρώμα. Επίσης μέχρι πρόσφατα, δε καταλάβαινα τον λόγο που η πράσινη εταιρία έβγαζε προσφορά μετά από όλες τις άλλες και με μεγάλη διαφορά χρόνου! Η απάντηση όμως ήρθε και προσωπικά...δε με έπεισε!

Επιτροπή Ανταγωνισμού! Μάλιστα φίλοι μου! Η επιτροπή ανταγωνισμού είναι κάτι σαν το ΕΣΡ. Ξεφεύγεις από τα όρια του ανταγωνισμού και λειτουργείς μονοπωλιακά, φάε πρόστιμο! Και καλά κάνει! Πιο συγκεκριμένα, αν μια εταιρία που κατέχει μεγάλο ποσοστό στην αγορά, ακολουθεί πολιτική που δεν επιτρέπει σε μικρότερες εταιρίες να διεκδικήσουν μέρος της πίτας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ανταγωνισμός στην αγορά και η πρώτη να φλερτάρει με μια κατάσταση μονοπωλίου! Αυτό συμβαίνει κυρίως σε περιπτώσεις εταιριών που ξεκίνησαν μονοπωλιακά, και αργότερα ανοίχτηκε ο χώρος δραστηριοποίησης τους, ή σε κρατικές εταιρίες όπου το κτίσιμο εγκαταστάσεων έγινε με κονδύλια δημοσίου κι αργότερα πήραν ιδιωτικό χαρακτήρα! Ο έλεγχος αυτός είναι λογικός! Μέσα από τον ανταγωνισμό (τον καθαρό πάντα) επιτυγχάνεται το καλύτερο αποτέλεσμα για τον καταναλωτή ενώ παράλληλα δημιουργούνται θέσεις εργασίας και γίνονται περισσότερες επενδύσεις σε έρευνες για τη βελτίωση της ποιότητας του προϊόντος!

Έτσι λοιπόν, η πράσινη εταιρία, ενώ θα μπορούσε να βγάλει μια προσφορά και να τις σβήσει όλες από την αγορά, αφού κατέχει ήδη τη μερίδα του λέοντος και θα προσέλκυε ακόμα περισσότερους, δε μπορεί να το κάνει λόγο της επιτροπής. Μάλιστα τα πρόστιμα που μπορεί να δεχθεί, ξεπερνούν το όφελος του να προσελκύσει νέους συνδρομητές που θα τον φτάνανε ακόμα και σε ένα ποσοστό πχ 55% της αγοράς. Το θέμα όμως είναι τι ελευθερίες παρέχει ο έλεγχος αυτός στην πράσινη εταιρία. Αν δηλαδή κι εκείνη δε μπορεί να ικανοποιήσει τους πελάτες της, τότε ένα μεγάλο μέρος θα φύγει από αυτή και θα διοχετευτεί στις άλλες. Κι αν αργότερα δημιουργεί ποσοστό σχεδόν μονοπωλιακό, ας πούμε στη κόκκινη, θα έχουμε τα ίδια? Γιατί είναι και γνωστό ότι δεν είμαστε και πολύ ευέλικτοι σε αυτό το θέμα!

Μήπως όμως δεν είναι θέμα μόνο του ελέγχου? Αν το καλοσκεφτούμε ο μόνος τρόπος να έχεις μια άνεση με το κινητό είναι τα συμβόλαια. Παράλληλα όμως είναι και η πιο σίγουρη πηγή εσόδων των εταιριών! Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, τα λεφτά καταθέτονται, κι αν έχεις περάσει και τα όρια που σου προσφέρουν, βγάζουν τη σαμπάνια και γλεντάνε με τα επιπλέον ποσά που πληρώνεις! Επομένως νιώθεις σαν να σου λέει η πράσινη εταιρία "Α, φίλε, δε μπορώ να κάνω κάτι γιατί ελέγχομαι. Αν θες όμως σου έχω ένα προγραμματάκι που θα κάνεις τη δουλειά σου άνετα!" Ενδεχομένως λοιπόν, ακόμα και στα πλαίσια του ελέγχου, οι μεγάλες εταιρίες να μπορούν να είναι αποδοτικές αλλά να μη θέλουν, για μακροχρόνιους δικούς τους σκοπούς.

Και έτσι σκάει η παράνοια! Από τη μια να χαρείς που ένας δημόσιος φορέας κάνει σωστά τη δουλειά του κι αποτρέπει τυχόν αυθαιρεσίες και άλλα προβλήματα από την άλλη να τσαντιστείς που εξαιτίας του, ψάχνεσαι με εταιρίες ώσπου να κατασταλάξεις και στο τέλος να νομίζεις ότι είναι πάτημα αυτό ώστε να οδηγηθείς σε νέες συνήθειες! Χαμός!

By Stam