Όπως έχετε καταλάβει επίτηδες αργώ να γράψω για να δείχνω πολύ celebrity. Υποχρεώσεις φίλοι μου. Λοιπόν, στα πλαίσια της περιόδου κιόλας, εκτός από τους στολισμούς, τα ψώνια και το άπειρο φαγητό μέχρι δυσφορίας τι άλλο είναι δεμένο με τη κουλτούρα μας? Πολύ σωστά, οι έξοδοι. Δε θα παραπονεθώ, επιλογές πολλές και για όλα τα γούστα. Κάθε έξοδος φυσικά έχει και κάποια στάνταρ χαρακτηριστικά. Στο παρόν θα πιάσουμε τα γνωστά μας "μπουζουξίδικα"! Όσες φορές λοιπόν έτυχε να ζήσω αυτή την εμπειρία παρατήρησα τα εξής:
Συμπληγάδες καρέκλες: Κάθε γνωστός νόμος της γεωμετρίας καταργείται. Εκεί κάθε εκατοστό του μαγαζιού έχει αξία και χωράει 10 άτομα. Τα τραπέζια είναι τόσο κοντά το ένα στο άλλο που αν έβγαζες πανοραμική θα έμοιαζαν με πλακάκια. Όταν ένας θα σηκωθεί από τη καρέκλα πίσω σου για να πάει τουαλέτα ή να χορέψει ετοιμάσου να νιώσεις σαν κάλτσα που πιάνεται στο συρτάρι! Από τη μέση και κάτω ξεκινάς να χώνεσαι κάτω από το τραπέζι ενώ ο υπόλοιπος ρουφιέται και κάνει το σώμα πλαστελίνη ώστε να σηκωθεί ο πίσω συνάνθρωπος. Αλλά υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα, τα ίδια θα τραβήξει κι αυτός για σένα, εκτός αν είναι ο 3πλάσιος. Το στρίμωγμα είναι ανελέητο, προσεύχεσαι να μη χρειαστεί να εκκενώσεις την αίθουσα και να μη χρειαστείς τουαλέτα. Αν σκεφτείς να βγεις από το πλάι, φροντίζεις να ενημερώσεις τη παρέα σου 1 ώρα πριν για να αρχίσουν να σηκώνονται ένας ένας σε ότι χώρο έχουν κι αυτοί να κινηθούν. Το μπουφάν που έβαλες στη πλάτη της καρέκλας, για να το πάρεις θα πρέπει να του ασκήσεις δύναμη ανάλογη με το να ξηλώνεις δέντρο με βαθιά ρίζα! Όποιος πιάνει την ακριανή καρέκλα είναι μεγαλύτερο βύσμα κι από το στρατό.
Όλος ο θίασος στη πίστα: Είναι μαγική στιγμή που διαφορετικά άτομα ή παρέες θα θελήσουν να χορέψουν ένα τραγούδι. Στη περίπτωση του κλασικού πιανόμαστε κύκλο και περπατάμε...εμ συγγνώμη... χορεύουμε με τον ίδιο τρόπο μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, υπάρχει μια σχετική αρμονία. Πάντα θα είναι ένας μεγάλος κύκλος στη μέση από μια μεγάλη και γλετζέδικια παρέα συν τους ξέμπαρκους που πιάνονται γιατί τους γυάλισε κάποια/ος. Στα πλαϊνά μικρότεροι συμμετρικοί κύκλοι από πιο μαζεμένες παρέες και ίσως και κάποιες γραφικές δυάδες που θα θελαν να σχημάτιζαν κύκλο αλλά είτε η υπόλοιπη παρέα είναι ξενέρωτη είτε δεν υπάρχουν άλλα άτομα για να το κάνουν. Μεγαλύτερο πανηγύρι γίνεται στα ζεϊμπέκικα, όπου από μακρυά μοιάζει με ψυχοθεραπεία. Διάφοροι σκορπισμένοι χοροπηδάνε, τινάζουν τα παπούτσια τους και νταλκαδιάζουν. Τα φυσικά τους σύνορα είναι οι φίλοι που βαράνε παλαμάκια. Όσο πιο πολλούς τέτοιους έχεις τόσο περισσότερο χώρο κερδίζεις για να κάνεις φιγούρες και σπαγγάτα. Ο ένας προσπαθεί να μη κλωτσήσει τον άλλο ή να του βγάλει κάνα μα΄τι με τα χέρια του. Στα μεγάλα "κρατίδια" υπάρχουν και happenings με ποτήρια, τσιγάρα και playmobil πάνω από τα οποία με περίσσια τέχνη χορεύει το κεντρικό πρόσωπο χωρίς να τα ρίξει. Επεκτατική πολιτική ακολουθείται κατά τη διάρκεια της τράμπας όπου ο χορευτής τραβάει (κι ας κλαίει) κάποιον από κάτω να συνεχίσει, ο οποίος θα το παίξει δύσκολος αλλά μετά θα βγει ο Μεταξόπουλος από μέσα του. Κατά τη διάρκεια αυτή λοιπόν τα μικρότερα κρατίδια κερδίζουν έδαφος. Στα τσιφτετέλια δεν υπάρχει αναρχία και είναι και ευκαιρία να βγεις και selfie με τον καλλιτέχνη.
Τα χέρια καταπέλτες: Αυτό συναντάται σε μια κατηγορία τραγουδιών η οποία δε χορεύεται με συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθως είναι τα τραγούδια που εκφράζουν βαρύ πόνο και νταλκά και έχουν ρυθμό σαν να τραβάς συγχρονισμένο κουπί σε αγώνες πρωταθλήματος. Τη στιγμή αυτή λοιπόν στήνεται σε οριζόντια θέση το χέρι του πονεμένου ενδιαφερόμενου και αρχίζει να παλινδρομεί από τον αγκώνα και πάνω σαν να δίνει οδηγίες σε οδηγό να πάει όλο ευθεία! Αυτό αποτελεί πλέον εθνικό συμβολισμό. Σε μεγάλη έξαρση το κάνουν και τα δυο χέρια κι αυτό ακολουθείται από ομαδικό αγκάλιασμα, δυνατό τραγούδισμα (χωρίς νόημα αφού η μουσική είναι τσίτα) και κλείνει με χειροκρότημα. Είναι μια ιεροτελεστία που πρέπει να σεβαστείς εκείνη τη στιγμή αν δεν σε έχει ήδη παρασύρει να συμμετέχεις κι εσύ.
Τραπέζι αχταρμάς: Όταν πρωτοκάθεσαι στο τραπέζι όλα είναι ρόδινα. Μερικά ποτήρια ανάποδα, ίσως ένα μπουκάλι νερό, άντε και κάνα τασάκι. Σε λιγότερο από μια ώρα η κόλαση ξυπνάει. Χυμένα ποτά, νερά, διαλυμένοι ξηροί καρποί, λιωμένα λουλούδια, βρεγμένες πετσέτες, παπούτσια και άλλα καλούδια συνθέτουν το έργο τέχνης πάνω στο οποίο ακουμπάς, καθιστώντας άθλο να βρεις έστω τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου να φύγεις.
Είναι live και κάνω ότι θέλω: Είτε γιατί ο καλλιτέχνης βαριέται κάθε νύχτα τα ίδια, είτε γιατί αυτό προστάζει η σχολή λαϊκών τραγουδιστών, μη περιμένεις να πας σε ένα τέτοιο μαγαζί και να ακούσεις ένα τραγούδι όπως το ακούς στα ράδια. Το πιο πιθανό να το ακούσεις στο πολύ γρήγορο σαν να βιάζεται ο τραγουδιστής να πάει τουαλέτα, ίσως το ακούσεις με ενδιάμεσα σχολιάκια και αστεία ίσως και παρουσίαση ολόκληρης της ορχήστρας, ακόμα κι αν είναι καψουροτράγουδο, και σίγουρα θα το ακούσεις με τη φωνητική βοήθεια του υπόλοιπου μαγαζιού, αφού για αυτό πλήρωσες 50 ευρώ το μπουκάλι, για να ακούσεις το ρεφρέν από το Μήτσο, τη Βίκυ, το Νικόλα και όλο το κόσμο εκεί. Την επόμενη φορά που θα ακουστεί δικό σας, φώναξε "όχι ευχαριστώ, κράτα το εσύ".
Ο "τι κάνω εδώ": Τις περισσότερες φορές ένα σχήμα θα έχει και κάποιον ο οποίος φαίνεται παράταιρος από 300 χιλιόμετρα. Αυτός θα είναι κάνας ράπερ, κάνας ροκάς ή κάνας παραδοσιακός και ότι άλλο σκεφτούν, ο οποίος λειτουργεί ως βοηθητικό στοιχείο η παρουσία του και ενδεχομένως απενοχοποιεί την ύπαρξή κάποιων από τους θαμώνες που "ήρθαν για τη παρέα".
Προβολείς επιληψία: Πάντα σε κάθε αλλαγή τραγουδιού ή καλλιτέχνη ή όταν κλείνει ένα ρεφρέν (συνήθως από το τελευταίο σουξέ) παράλληλα με το αχαλίνωτο κοπάνημα από τον ντράμερ λες και χαιρετούν οι AC DC σε συναυλία, αρχίζουν να αναβοσβήνουν όλοι οι προβολείς λες και είναι στοιχειωμένη η αίθουσα! Σε τέτοιες φάσεις φαντάζομαι τον φωτιστή να πατάει τα κουμπιά της κονσόλας σαν να συνθέτει κονσέρτο ή να έπιασε βρεγμένος κάνα γυμνό καλώδιο!
Αυτά είναι κάποια συνήθη χαρακτηριστικά των μπουζουκιών. Οπότε για όποιον επιλέξει αυτό το τρόπο διασκέδασης τώρα είναι προετοιμασμένος. Καλά να περνάμε, οπου κι αν είμαστε, άλλωστε η παρέα μετράει. Και ευτυχισμένο το 2015!
By Stam
