ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΣΤΟΛΙΣΜΟΙ!

Κάθε χρόνο Χριστούγεννα, όπως και φέτος, ο στολισμός σπιτιών, μπαλκονιών, δρόμων, δέντρων, τέντες, γούρνες κτλ είναι θεσμός! Στη διάρκεια όμως των χρόνων κάποιοι στολισμοί έχουν φτάσει το επίπεδο να είναι cult και πάντα αδημονούμε να τους δούμε! Και να ποιοι είναι αυτοί!

1) Ο Αη-Βασίλης που σκαρφαλώνει! Το πλέον στάνταρ που θα δεις σε πάρα πολλά μπαλκόνια είναι ο γνωστός Αη-Βασίλης που σκαρφαλώνει. Όταν πρωτοέκανε την εμφάνισή του, τα τηλέφωνα της αστυνομίας δε σταματούσαν να χτυπάνε καθώς όλοι νόμιζαν οτι ήταν κλέφτης. Ανούσιο στολίδι, που προκαλεί πρωινά καρδιακά σε όποιον ανοίγει το τζάμι και παράλληλα σπάει και το θεσμό οτι ο Άγιος μπαίνει μόνο από καμινάδες, τελικά τα τελευταία χρόνια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του στολισμού! Μάλιστα και οι ίδιοι που το βάζουν βαριούνται να το επεξεργαστούν και το βάζουν όπως είναι από τη κούτα, με σκόνες, τούλια, χώματα κι ότι είχε η κούτα που το φύλαγαν. Ε, αφού το πήραν να το πετάξουν?

2) Μπαλκόνια γήπεδα! Είναι τα μπαλκόνια ή και ολόκληρα σπίτια, που έχουν καλύψει κάθε επιφάνεια

με λαμπιόνια σαν προβολείς γηπέδου! Εκεί που περπατάς σε μια γειτονιά ξαφνικά σου έρχεται ένα διάχυτο φως λες και κατεβαίνουν χερουβείμ να σε κρίνουν ή εξωγήινοι να σε απαγάγουν. Το φως που παράγεται είναι ικανό να τροφοδοτήσει 1 στρέμμα φωτοβολταϊκά! Συνήθως δεν έχουν κάποια συνοχή ή θέμα κι απλά είναι προσαρτημένα όπου είχε χώρο να πιάσει η ταινία. Η αντίθεση με άλλα μπαλκόνια που έχουν ένα τυπικό στολισμό, σε κάνει να νομίζεις ότι στα άλλα διαμερίσματα μένουν μουτζούφλιδες!

3) Λαμπάκια φωλιές. Πάντα, κυρίως σε δημόσιους χώρους αλλά και σε πολλές αυλές θα παρατηρηθεί να στολίζονται και τα δέντρα μιας πλατείας ή ενός κήπου. Χαρακτηριστικό είναι τα άσπρα συνήθως λαμπάκια που είναι σαν να τα ρίξανε από αεροπλάνο κι όπου κάτσουν. Χωρίς ιδιαίτερη συμμετρία, είναι σαν να πήρε ο αέρας τα στολισμένα φωτάκια από ένα μπαλκόνι και γραπώθηκαν πάνω στα φύλλα.

4) Η ζάχαρη άχνη στα τζάμια! Αναφέρομαι στα σχήματα που κάνουν με αυτή την άσπρη σκόνη στα τζάμια, συνήθως σε εισόδους πολυκατοικίας. Κλασικό στόλισμα κι αυτό, πάντα προκαλεί ενδιαφέρον αρκεί να γίνεται σωστά κι όχι σαν να χύθηκε ταψί με κουραμπιέδες όπως έβγαινες.

5) Τα δέντρα καλώδια! Εντάξει, έγινε στην Αθήνα για να πουλήσει μούρη, ένα τεράστιο δέντρο από φωτάκια, και σιγά το έκθεμα. Από τότε όλο και σε κάποια πλατεία, θα παρατηρηθεί μια απόπειρα, να φτιαχτεί ένα δέντρο μόνο από φωτάκια, αλλά επειδή το μπάτζετ είναι μικρό, μοιάζει με σκηνή ινδιάνου. 4 καλώδια με λαμπάκια δεμένα σε ένα στύλο κι άστα κάτω σαν πλεξούδες. Φοβερό στόλισμα. Μερικοί είναι και μερακλήδες και βάζουν και χρωματιστά λαμπάκια ενδιάμεσα.

6) Τα μπαλκόνια ζαλάδα! Είναι όλα αυτά τα μπαλκόνια, που έχουν ξεχάσει να κλείσουν την εκενυριστική μουσική που βγάζουν τα λαμπάκια που αγόρασαν. Είτε έχουν φύγει, είτε δεν το ακούν, συνήθως θα υπάρχει σε κάποια γειτονιά κάποιος που δεν έχει απενεργοποιήσει τη μουσική, με αποτέλεσμα να ακούς το τραγούδι από τα κάλαντα σε ψυχεδελικές νότες και να μη μπορείς να κοιμηθείς!

7) Τα ότι να'ναι κηροπήγια! Περνάω σε πιο ειδική διακόσμηση αλλά να το πούμε κι αυτό. Στα πλαίσια του θεσμού, ότι έχει πάνω του έστω κι ένα μόνο στοιχείο των ημερών, βαφτίζεται χριστουγεννιάτικο. Έτσι λοιπόν σε ένα τραπέζι μπορεί να δεις κηροπήγια και άλλα διάφορα διακοσμητικά όπως Αη-Βασίληδες να κρατάνε τρίαινες, αρνιά με κόκκινα σκουφιά, μια μπανάνα με ένα τριγωνάκι και άλλα πολλά. Το μάτι πιάνει αυτό που θέλει να δει και τι σημασία έχει το υπόλοιπο.

                                                   ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

By Stam

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ!

Το γυμναστήριο είναι λίγο πολύ στο πρόγραμμα αρκετών ανθρώπων καθημερινά. Άλλοι το επισκέπτονται συχνά κι άλλοι όχι και τόσο (κακά τα ψέματα, χίλιες φορές να αράξεις για καφέ!). Άσχετα όμως από τη συχνότητα, οι εξέχουσες προσωπικότητες που κυκλοφορούν γίνονται αντιληπτές από όλους. Ας τις δούμε:

Ο "ποζεράς": Η πιο κλασική φιγούρα στο χώρο. Ο ποζεράς κινείται στο χώρο σαν πορτιέρης, με τα χέρια ανοιχτά σαν να στεγνώνει τις μασχάλες ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η υπερβολή σε όλα. Σηκώνει βάρη και ανεβοκατεβάζει τροχαλίες σαν να προσπαθεί να βγάλει πετρέλαιο από το έδαφος ή να ξεριζώσει δέντρα. Παίρνει εκφράσεις λες και έφαγε καυτερά και κάποιες φορές βγάζει κραυγές ή ξεφυσάει λες και του έριξες τσιμεντόλιθο στο πόδι. Πάντα κοιτιέται στους καθρέφτες, ακόμα κι αν δένει τα κορδόνια του για να αυτοθαυμαστεί, αλλά με το πρόσχημα "κοιτάζω για να κάνω σωστά την άσκηση". Ναι, πρόσεχε, μη τρίψεις το μάτι σου με λάθος δάχτυλο. Χαρακτηριστική περιβολή, το ραντάκι φανελάκι που μαζεύει στην πλάτη, ή το κολλητό μπλουζάκι που τον κάνει να μοιάζει με φρούτα που τύλιξαν σε σελοφάν.

Ο "χομπίστας": Ο χομπίστας είναι αυτός που φέρνει άπειρα πράγματα μαζί του, προκειμένου να μη βαρεθεί. Έτσι στα 20 λεπτά που θα κάτσει να κάνει ποδήλατο, θα έχει καταφέρει να ακούσει όλες τις εκπομπές στο ράδιο, να διαβάσει ποίηση, μαγειρική, ζώδια και να κόψει και τα κουπόνια από τις εφημερίδες, να πάρει τηλέφωνο όλο το κατάλογο του κινητού του και άμα μείνει χρόνος, να πλέξει στον αργαλειό και ένα κουβερτάκι. Για αυτόν είναι ψιλοαγγαρεία, αλλά είτε πρέπει να διατηρηθεί, είτε πλήρωσε ολόκληρο χρόνο και κάπως πρέπει να το αποσβέσει. Ο χομπίστας, αμα του τελειώσουν τα εφόδια θα βρει άλλους τρόπους να απασχοληθεί, όπως να χαζέψει στη τηλεόραση, να πίνει όλη την ώρα από τον ψύκτη και να τακτοποιεί τα βάρη.

Ο "μαθητής": Ο μαθητής είναι αυτός που γυμνάζεται με τη λογική της φώκιας, που περιμένει ψάρι για επιβράβευση. Είναι με το πρόγραμμα στο χέρι, κι ακολουθεί όλη την ώρα τους γυμναστές. Σκοπός είναι να του πούνε οτι κάνει σωστά την άσκηση και να ακούει συνέχει σε τι τον βοηθάει αυτή. Δε δέχεται συμβουλές από άλλους κι είναι απόλυτος με τους χρόνους και τη ροή. Συνήθως είναι οι αρχάριοι αυτοί, και μάλιστα είναι οι τύποι που νομίζουν οτι επειδή πιάστηκαν λίγο την πρώτη μέρα, είναι έτοιμοι για φωτογράφιση αντηλιακού.

Η 'Βασίλισσα του γυμναστηρίου": Πάντα θα υπάρχει μια λεπτεπίλεπτη παρουσία, που σκοπό έχει να γυμναστεί με χάρη. Χρησιμοποιεί όλα τα όργανα με χαριτωμένο τρόπο, ντύνεται αθλητικά μεν, αλλά πάει έτσι και για καφέ, φοράει άπειρο μακιγιάζ λες και τη περιμένει τραπέζι στον Κιάμο μετά και κάνει υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην ιδρώσει ούτε λίγο. Αλλά και αυτό δεν την ανησυχεί, καθώς έχει φροντίσει να βαφτίσει τον εαυτό της μέσα σε κολυμπήθρα με αρώματα, κάνοντας το γύρω χώρο της να ανθίζουν λουλούδια. Είναι των 2 άκρων, ή σνομπ και μιλάει μόνο με τους γυμναστές, ή προσπαθεί να τραβήξει όλα τα βλέμματα πάνω της, προκειμένου όλοι οι κινγκ κονγκ του χώρου να εξηγήσουν πως πρέπει να σηκώνει το βαράκι.

Ο "pr": Ο pr ή αλλιώς personal trainer, είναι από τις κουραστικές και συνήθως γλοιώδης παρουσίες. Είναι ο τύπος που συνδυάζει τη γυμναστική με την υπερβολική κοινωνικοποίηση. Μιλάει σε όλους σαν να τους ξέρει από το σχολείο. Πολλές φορές θα πάρει και τον ρόλο του γυμναστή και θα αρχίσει να σου λέει τι κάνεις λάθος, ή να ενισχύει το κουράγιο σου φωνάζοντας ¨ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ...ΠΑΜΕ!" όπου αυτόματα νομίζεις οτι είσαι νεοφερμένος σε εκπαίδευση ΟΥΚ. Σίγουρα θα έχει μόνιμα ένα ντουλαπάκι με το όνομά του στα αποδυτήρια, θα πιάνει κουβέντα με τους γυμναστές σε φάση "τι τρελό παρεάκι είμαστε" και θα συστήνεται σε κάθε νέα φάτσα που βλέπει. Κολλημένο χαμόγελο και έκφραση "είμαι καλό παιδί εγώ" είναι τα κύρια γνωρίσματά του, καθώς και οι "ψαγμένες" μπλούζες που θεωρεί οτι σπάνε τον πάγο.. όταν δε σπάει άλλα αυτός.

Η "κρεατοσακούλα": Ακριβώς. Είναι αυτός που ζει για να βλέπει πάνω του φλέβες και ένα κολλάζ από μυς. Είναι οι τετράγωνες φιγούρες, που αρέσκονται να σηκώνουν μόνο βάρη και τίποτα άλλο. Έτσι συνήθως βλέπεις μια ντουλάπα, με πόδια πιγκουίνου και συνήθως στη πορεία κάπου χάνεται και ο σβέρκος. Δε θα προκαλούσε έκπληξη αντι για βάρη να κράταγαν μια τραμπάλα με 2 άτομα πάνω. Δεν έχουν όριο και δεν τους είναι ποτέ αρκετό το αποτέλεσμα. Οι μεταξύ τους συζητήσεις περιορίζονται στο πόσες πολυκατοικίες σηκώσανε το πρωί κι αν έπηξε το τσιμέντο στο μυαλό τους. Αν εντοπίζεται αυτή η κατηγορία κοντά στα βάρη, μη περιμένεις να πάρεις σειρά ποτέ, κι ας θέλεις τα ανθρώπινα μεγέθη.

Ο "αντικοινωνικός": Κλειστός τύπος, δε μιλάει με κανέναν κι ούτε θέλει. Δικτυώνεται στο mp3 του, κι αυτό του φτάνει. Σκυφτός, ούτε καν κοιτάει τους άλλους, κοιτάει να ξεπετάξει τις ασκήσεις που έχει να κάνει και να φύγει, γιατί πνίγεται μέσα εκεί. Αν σκεφτείς να ζητήσεις να κάνεις κάποια άσκηση εναλλάξ, σου έχει πετάξει ήδη το όχι πριν καν τον πλησιάσεις. Δε θέλει επαφές και σίγουρα δε θέλει να τον διακόπτουν. Το να ρωτάει τους γυμναστές είναι ήδη μεγάλη υπέρβαση!

Ο "πλανόδιος": Η κατηγορία αυτή συναντάται κυρίως στα αποδυτήρια. Είναι ο τύπος που έχει καλύψει όλους του λειτουργικούς χώρους με τα πράγματά του. Πάγκοι, καρέκλες, ντουλάπια, όλα έχουν και κάτι δικό του λες και στήνει παζάρι. Πεταμένες πετσέτες, παπούτσια, κάλτσες, τσάντες, μπουκάλια συνθέτουν αυτό το πλούσιο σκηνικό. Ψάχνεις να βρεις λίγο χώρο να κάτσεις να βάλεις ένα παπούτσι, κι ακούς ήχους από πλαστικά και άλλα συμπράγκαλα που πάτησες. Η εικόνα σου δίνει την αίσθηση οτι η τσάντα του είναι έτοιμη να εκραγεί από τόσα πράγματα και όταν φτάνει με το που ανοίγει το φερμουάρ πετάγονται σαν κομφετί σε εγκαίνια.

Το "παρεάκι": Το παρεάκι είναι οι φίλοι που γράφτηκαν μαζί ή σχημάτισαν εκεί παρέα. Πάντα είναι πάνω από ένα όργανο όλο το μπούγιο, με αποτέλεσμα να το κρατάνε 30 ώρες μέχρι να τελειώσουν. Σε κάθε διάλειμμα άσκησης πιάνουν τη κουβέντα για πάντα και ξεχνάνε να το αφήσουν, ακόμα κι αν έχουν τελειώσει. Κλείνουν διαδρόμους και κάθε πιθανή πρόσβαση σε κάποιο σημείο που θες να πας και η αριθμητική παρουσία τους καμιά φορά θυμίζει διαδήλωση. Το περισσότερο χρόνο τους τον τρώνε σε κουβεντολόι που θα λέγαν σε έναν απλό καφέ και θα οργανώσουν όλο το πρόγραμμά τους για την υπόλοιπη βδομάδα, μέχρι να το ξανά αναλύσουν την επόμενη μέρα.

Ο "συντριβάνης": Εντάξει γυμναστήριο είναι, λογικό να ιδρώσεις. Είναι όμως μερικές περιπτώσεις που είναι σαν να βγήκαν από το ντουζ. Μια μόνιμη γυαλάδα πάνω τους, μπορείς να τους εντοπίσεις από το υγρό ίχνος που αφήνουν στο πάτωμα σαν σαλιγκάρια. Τα μηχανήματα και οι πάγκοι έχουν σίγουρα το σημάδι τους, μια τεράστια υγρή στάμπα σαν να έσταζε το νταβάνι. Αν περάσουν από δίπλα σου και σε ακουμπήσουν λίγο, αυτομάτως ενυδατώνεσαι και δε χρειάζεται να πιεις νερό. Ο ψύκτης, είναι το αρχηγείο τους, καθώς πίνουν ένα βυτίο ο καθένας, μέχρι να τους ξαναρίξει κάποιος στη θάλασσα, να κολυμπήσουν μακρυά.

O "φασαρίας": Ο φασαρίας όπως λέει και το όνομά του, κάνει αισθητή τη παρουσία του σε κάθε άσκηση. Οι 2 πιο συνηθισμένοι ήχοι είναι η φωνή ταρζάν και ο ήχος σαν να είναι τσαγιέρα κι οτι έβρασε. Κάθε φορά ακούς έναν παράξενο θόρυβο και κοιτάς να δεις ποιον πλάκωσαν τα βάρη. Είναι εφικτό να τον ακούσεις ακόμα κι από διαφορετικό όροφο! Υπάρχει παράλληλα μια αόρατη σύνδεση κιλών με ένταση ήχου. Έτσι όσο ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας, ανεβαίνουν και τα ντεσιμπέλ. Μόνη λύση να του σφηνώσεις ένα μπαλάκι τένις στο στόμα όταν πάει να φωνάξει.

Ο "πέφτουλας": Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, είναι και η πέφτουλας. Είναι τα άτομα που κάνουν οτι να' ναι ασκήσεις, προκειμένου να βρεθούν κοντά στον στόχο που θέλουν να φλερτάρουν. Συνήθως ξεκινάνε τη προσέγγιση με μια απλή συμβουλή σε μια άσκηση ή με την κλασική ερώτηση "θες να κάνουμε εναλλάξ τις ασκήσεις? Με λένε τάδε". Το αστείο έρχεται οτι προσπαθούν να συνδυάσουν την άσκηση μαζί με ομιλία. Έτσι βλέπεις να μιλάνε σαν να τεντώνονται μετά από ύπνο και με κομμένη ανάσα. Ειδικά οι πέφτουλες στο διάδρομο είναι απορίας άξιο που δε λιποθυμάνε από την έλλειψη οξυγόνου καθώς τρέχουν και μιλάνε μαζί!

Ο "κλάιμ μάιν γυμναστής": Υπάρχουν οι γυμναστές που είναι σε ετοιμότητα να σε δουν αν κάνεις μια λάθος άσκηση, ώστε να σε προλάβουν πριν καταλήξεις ανάσκελα να σφαδάζεις. Υπάρχουν όμως κι οι χαλαρεεεεές περιπτώσεις. Καφεδάκι, όλη την ώρα με το κινητό να μπαίνουν facebook, κουβεντολόι με όποιον να' ναι, καμιά ματιά στην τηλεόραση αν έχει και κάνα ματσάκι και βγήκε το μεροκάματο. Αν πας να ζητήσεις βοήθεια για μια άσκηση τσεκάρει πόσο μακρυά πρέπει να πάει από τη θέση που είναι, κι αποφασίζει αν θα στην εξηγήσει προφορικά ή πρακτικά. Όπου και πρακτικά ίσα ίσα να πλησιάσει το όργανο. Πάλι προφορικά θα την εξηγήσει. Είναι ένα είδος δημόσιου υπάλληλου λίγο πολύ. Αν είναι τυχερός θα πείσει κανέναν μουσκουλιάρη πελάτη να κάνει αυτός τη δουλειά του κι εκείνος να πάει να αράξει σε κάνα καναπεδάκι να περάσει η ώρα. Αν ποτέ σου δώσει καμιά συμβουλή είναι είτε μπήκε για λίγο το αφεντικό είτε γιατί βαριέται τόσο που είναι ένα βήμα πριν κοιμηθεί στο στρώμα των κοιλιακών. Ενός λεπτού σιγή για όλους εκείνους που γυρνώντας σπίτι δίπλωσαν στα δυο και γκάρισαν από τον πόνο ξαφνικά, γιατί ποτέ δε τους είπαν τι κάναν λάθος!

Ο "λιποθυμίας": Τέλος είναι ο άνθρωπος συμφορά. Είναι αυτός που νομίζεις οτι οι σκουπιδιάρηδες απεργούν κάνα μήνα σε μια πόλη που τρώνε μόνο ψάρια! Μυρωδιά που λιποθυμάς και κατακλύζει το 80% του γυμναστηρίου! Σε ένα άκρως επικίνδυνο σενάριο που πρέπει να γυμναστείς δίπλα σε αυτή τη κατηγορία, δοκιμάζεις τον εαυτό σου πόσο μπορεί να κρατήσει την ανάσα του. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η κατηγορία αυτή πιστεύει πως αφού πάει σε γυμναστήριο, τι σημασία έχει η καθαριότητα. Μπράβο, πολύ σοφό! Σβήσε και τη φωτιά με οινόπνευμα. Η ατμόσφαιρα είναι ήδη αποπνικτική, μαζί με αυτό, πλέον έρχεσαι με μάσκα οξυγόνου και βάζεις το χώρο σε καραντίνα!

By Stam

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ!

Επιστροφή! Μετά από συνεχή επίσκεψη καφετεριών προκειμένου να αποδεχθώ το γεγονός οτι διακοπές τέλος, πραγματοποιήθηκε η εξής μελέτη!

Κατηγορίες από εξέχουσες προσωπικότητες σε μια καφετέρια:

Ο μπουρδοκεφάτος: Κλασική περίπτωση θαμώνα. Μια παρέα και ένας από όλους αυτούς ο πλακατζής. Έχει πάντα την πιο δυνατή φωνή και ξεχειλώνει κάθε αστείο, μέχρι να γελάσουν όλοι και να ηρεμήσει. Κάθε τι που περιγράφει, στη προσπάθεια να βγει και αστείος, συνοδεύεται από άπειρες και έντονες χειρονομίες λες και του τη πέφτουν καμία 10αριά μύγες να τον δείρουν. Γελάει δυνατά με τα αστεία του, χτυπάει τα μπούτια του λες και μαλακώνει μπριζόλα και σέρνει τη καρέκλα μπρος-πίσω γιατί δεν αντέχει την ένταση του "φοβερού" αστείου του. Σε κάθε κουβέντα κάποιου άλλου της παρέας θα υπάρξει "αστεία" παρεμβολή, διακωμμωδώντας τα πάντα. Καλά άμα ακούσει κάνα σαρδάμ, τέλος, το αστείο αυτό θα επαναλαμβάνεται περισσότερο κι από καλοκαιρινές επαναλήψεις στην τηλεόραση. Το πρόβλημα είναι οτι αυτή η κατηγορία δε χαμπαριάζει από μέρος. Όσο ησυχία και να έχει τριγύρω, θα νιώθει άνετα.

Ο λιωμένος: Ο λιωμένος είναι αυτός που έχει χτυπήσει χαλαρά 8αωράκι στη καφετέρια. Κύρια χαρακτηριστικά του μπορεί να είναι το οτι έχει χυθεί στην καρέκλα του και την έχει κάνει σχεδόν ξαπλώστρα, το οτι έχει το γυαλάκι (rayban συνήθως) μαγκωμένο στο μπλουζάκι ενώ έχουν περάσει 2-3 ώρες από τότε που έπεσε ο ήλιος ή μια τεράστια στάμπα ιδρώτα στη πλάτη ή στο παντελόνι, γιατί δεν έχει κουνηθεί από εκεί. Ο λιωμένος χτυπάει κάρτα κανονικά και αν δούλευε σε περιοδικό θα έγραφε κριτική για το πόσο άνετες είναι οι θέσεις του μέρους. Γενικά δεν ενοχλεί, εκτός αν απαιτείται να κινηθεί για να περάσεις από κάποιο σημείο γύρω από αυτόν. Α, και οι μύγες που μαζεύονται από τον φρέντο μπετόν που έχει ξεραθεί στο ποτήρι κι επισκέπτονται και τα γύρο τραπέζια.

Οι νέρντουλες: Αν και εδώ ανήκουν διάφορες περιπτώσεις, θα επικεντρωθώ στην πιο βασική. Τη παρέα, που αποφάσισε να οργανωθεί για καφέ, ώστε εκεί να παίζουν με τα κινητά τους. Η μόνη περίπτωση που σηκώνουν το κεφάλι είναι για να χαιρετίσουν όποιο νέο μέλος προστεθεί, για να ζητήσουν νερό ή να πετάξουν καμιά πληροφορία για το νέο i-phone που έχει και μαγνητάκι για να κολλάει στο ψυγείο. Σε γενικές γραμμές δε συζητάνε τίποτα άλλο πέραν του οτιδήποτε τεχνολογικό, την ώρα του καφέ μιλάνε με τους φίλους τους στο facebook ή κάνουν τσεκ-ιν γουστάροντας τη φάση παρέα και μούγκα, και διαβάζουν όλα τα forum μήπως βρουν θέμα συζήτησης. Είναι ήσυχο τραπέζι, μέχρι να πετάξει κάποιος τη διαφωνία του πάνω σε κάποιο νέο γκάτζετ όπου αρχίζει η αρένα.

Ο περιπτεράς: Ο περιπτεράς είναι ο τύπος που σκάει στο τραπέζι με ένα κιβώτιο πράματα. Τσιγάρα, καπνό, φιλτράκια, αναπτήρα, κινητά, εφημερίδα, κομπολόι κι ότι άλλο φανταστείς! Κάνει μια ώρα να καθίσει μέχρι να ξεφορτώσει κι άλλο τόσο μέχρι να φύγει. Ο σερβιτόρος ψάχνει χώρο να ακουμπήσει τους καφέδες ενώ η υπόλοιπη παρέα ασκεί ακροβατικά μη ρίξει κάθε φορά κάνα ποτήρι που έχει στριμωχτεί αυτόματα στη γωνιά του τραπεζιού. Είναι τόσα πολλά αυτά που κουβαλάει που οι πλανόδιοι δε θυμούνται τι άφησαν για δείγμα αν θες να αγοράσεις. Το καλό είναι οτι μπορείς να του ζητήσεις ότι θες, θα το έχει σίγουρα.

Οι Σοπράνος: Είναι η κλασική κοριτσοπαρέα, που μιλάνε όλες μαζί και προσπαθώντας να πει καθεμιά τα νέα της πριν τις άλλες έχουν φτάσει τον τόνο της φωνής τους να σπάει γυαλί και η ταχύτητα ομιλίας τους να τινάζει τα ραντάρ της τροχαίας. Είναι σε κλειστό σχηματισμό να μην τις ενοχλεί κανείς, αποκομμένες από το τριγύρω περιβάλλον που δε πα να' χει πιάσει και φωτιά, και συντονίζουν τέλεια τις γουλιές τους με το πότε θα μιλήσουν. Η εναλλαγή των θεμάτων είναι όπως όταν κολλάει το κουμπί στο τηλεκοντρόλ την ώρα που έκανες ζάπινγκ και αλλάζει τα κανάλια αέρα ενώ παλεύεις να το ξεσφηνώσεις. Οι μόνες στιγμές χαλάρωσης είναι όταν παραγγέλνουν κι όταν πληρώνουν.

Ο παράξενος: Πάντα θα υπάρχει και ο παράξενος. Μοναχικός, ήσυχος, συνήθως με μια εφημερίδα και γυαλί αν είναι πρωί. Ο παράξενος δεν είναι απλά ο τύπος που θέλει να πιει έξω έναν καφέ όσο διαβάζει τα νέα ή κλείνει μια δουλειά. Ο παράξενος έχει αποστολή να σε κάνει να απορείς γιατί είναι εκεί. Δε περιμένει ποτέ κανέναν και το βλέμμα άλλοτε είναι απλανές και απροσδιόριστο που κοιτάει κι άλλοτε πολύ απλά..πάνω σου!! Πολλές φορές τον συνοδεύει και ένα ανεξήγητο χαμόγελο ή ένα σιωπηλό παραμιλητό, που όλα αυτά μαζί συνδυαστικά σε κάνουν να πεις "τώρα θα σκάσει τους δυναμίτες που είναι ζωσμένος".

Οι κοζαδόροι: Οι κοζαδόροι έχουν ένα και μόνο λόγο να βρίσκονται στη καφετέρια. Το να κοζάρουν. Από την αρχή που θα κάτσουν θα αρχίσουν να αναλύουν το κόσμο και να τον επεξεργάζονται. Από τον πιο χωμένο θαμώνα μέχρι τη σερβιτόρα, οι κοζαδόροι (συνήθως άντρες) θα συντάξουν μια κριτική για αυτό που βλέπουν. Κάθονται χαλαροί, σε στάση "μετράω άσχημα", ανακατεύουν κάθε 3 λεπτά τον καφέ με το καλαμάκι και δε μιλάνε σχεδόν καθόλου. Το ντύσιμο είναι επιτηδευμένο, με ότι μάρκα είχαν στη ντουλάπα, οι κουβέντες αν δε συνοδεύονται από τα κλασικά "φφφφ", "κοίτα, κοιταα!!", "πωω ρε φίλεε" είναι κοφτές για να μη χάσουν κάποιο στόχο ή αλλοιώσουν την ατσαλάκωτη εικόνα τους και το κεφάλι σε ρόλο περισκοπίου για ανίχνευση. Οι κοζαδόροι θα εγκαταλείψουν τον χώρο, μόνο όταν ο κόσμος δεν αποτελεί πια ενδιαφέρων ή τους κόψει η πείνα

Ο φασαριόζος: Μια άλλη βερσιόν του μπουρδοκεφάτου, είναι ο φασαριόζος. Παθιασμένος με αυτό που κάνει και λέει, δημιουργεί την απόλυτη φασαρία στη καφετέρια. Αν ασχολείται με αθλητικά, παλεύεται. Αν όμως έχει καταπιαστεί με κάνα τάβλι, έρχεται το τέλος. Φωνές όλη την ώρα, χτυπάει πούλια, τραπέζια, πόδια, ποτήρια και τα πάντα. Κάποιες φορές διανύει μικρές στιγμές ηρεμίας, κι εκεί που λες θα ησυχάσω, σκάει τη γαϊδουροφωνή λες και του κάρφωσες πιρούνι στο γόνατο! Ακόμα και μετά το παιχνίδι αν έχει κερδίσει, θα συνεχίσει στον ίδιο τόνο φωνής να χλευάζει τον αντίπαλό του και να γελάει χωρίς λόγο εξίσου δυνατά ή αν έχει χάσει θα υπενθυμίζει σε όλο το μαγαζί θέλοντας και μη τι ζάρι άπιαστο είχε ο άλλος. Δεν έχει μέτρο και πολλές φορές θέλει προσοχή όταν κάθεσαι κοντά του για τυχόν αγκωνιές ή πλατιές (της καρέκλας) που θα φας. Αν η καφετέρια δε, είναι και στέκι του, μην μπεις καν. Η άνεση που νιώθει μέσα, του δίνει το θάρρος από την άλλη άκρη της καφετέριας να φωνάξει κάθε φίλο του που μόλις μπήκε ή περνάει απ' έξω!

By Stam

ΖΑΛΑΔΑ-FM

Το ραδιόφωνο από το 1906 (για να μαθαίνουμε και κάτι), που μεταδόθηκε πρώτη φορά φωνή μέσω ραδιοκυμάτων, αποτελεί ένα μέσο διασκέδασης αλλά και συντροφιάς! Η δύναμη του, να σε κάνει να σχηματίζεις εικόνες στο μυαλό σου, βάση των όσων ακούς αλλά και η δυνατότητα να το "κουβαλάς" μαζί σου σχεδόν παντού, το κάνει ίσως ένα από τα πιο συναρπαστικά ευρήματα κάθε εποχής! Κι αν το ραδιόφωνο ως συσκευή, είναι το σώμα, η ψυχή του είναι αυτό που μεταδίδει, και εδώ θέλω να καταλήξω!

Είναι λογικό στην πάροδο των χρόνων, να αλλάζουν τα προγράμματα, οι μουσικές, οι ιδέες, και γενικά όλα όσα στήνουν μια ραδιοφωνική εκπομπή. Ο κόσμος αλλάζει έτσι και αυτό. Το θέμα είναι, που το έχει φέρει η αλλαγή του σήμερα? Το ραδιόφωνο βρίσκεται στο εξής σταυροδρόμι. Από τη μια έχει να ανταγωνιστεί πλούσια οπτικοακουστικά μέσα και ειδικά την τηλεόραση, το μέσο που κυριεύει και ακουστικά και οπτικά κάποιον και επομένως κερδίζει εθιστικά, κι από την άλλη τεχνολογίες όπως το ίντερνετ ενώ βοηθούν την εξάπλωση του ραδιοφώνου να φτάσει σε κάθε ενδιαφερόμενο και να ακούσει ότι πρόγραμμα θέλει, παράλληλα έδωσε έδαφος να γίνονται πρόχειρες δουλειές, χωρίς στόχο και αισθητική. Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω σε κάποια είδη εκπομπών (πάντα για τα ελληνικά δεδομένα) τα οποία κατά τη γνώμη μου χαλάνε την αισθητική του ραδιοφώνου και το ρουτινιάζουν παράλληλα με κάποια γενικά ραδιοφωνικά στοιχεία άνευ εκπομπών εξίσου εκνευριστικά. Ξεκινάω:

Φραπές news fm: Οι ενημερωτικές εκπομπές κατά βάση είναι αυτό που λέει και το όνομά τους. Ενημερώνουν. Κάποιες μπορούμε να πούμε ναι, το κάνουν! Υπάρχει όμως ένα ικανό νούμερο που είναι λες και ακούς από το παράθυρο τον γείτονα. Μια ακατάπαυστη μπουρδολογία και αόριστα συμπεράσματα του καθενός. Από πότε η ενημέρωση σταμάτησε να είναι έρευνα και έγινε κουτσομπολιό του καφενείου? Κάθε νυσταγμένος δημοσιογράφος, παίρνει μια εφημερίδα ή ανοίγει το ίντερνετ και ψάχνει ένα θέμα που θα σχολιάσει (βάση έρευνας, κι αν έχει γίνει αυτή, κάποιου άλλου). Βρίσκει κι άλλον έναν συνεργάτη που λέει και κάνα νόστιμο και αρχίζουν να λένε την επικαιρότητα σε μορφή τάβλι-φραπέ στην παραλία. Καμιά φορά φτάνουν και στα εξωφρενικά επίπεδα να απαιτούν να συμφωνούμε και μαζί τους άκριτα! Για αυτό και το στυλάκι της διπλής παρουσίασης άλλωστε. Να καλύπτουν όλο το φάσμα των απόψεων μην πέσει και καμιά ντομάτα βγαίνοντας. Στα τηλέφωνα θα βγάλουν εννοείται τους πιο γραφικούς που υπάρχουν από κάθε χώρο γιατί που όρεξη για σοβαρή συζήτηση. Πλέον δεν ενημερώνεσαι από τις εκπομπές αυτές αλλά ακούς απόψεις. Και δυστυχώς κι αυτές είναι άσχημα διατυπωμένες τις περισσότερες φορές!

Φασαρία fm: Οι εκπομπές φασαρία με την πάροδο των χρόνων δυστυχώς όλο και αυξάνονται! Είναι οι εκπομπές που ένας θα μιλήσει από το κάθισμά του, ο άλλος από το χολ έξω, ο άλλος από την τουαλέτα του σταθμού και δεν θα μπορέσεις να ακούσεις ούτε μια πρόταση! 100 άτομα πάνω από ένα μικρόφωνο, θα πετάξουν συγχρόνως την ατακο-κοτσάνα τους και σε στυλάκι "λέω αστείο τώρα", θα γελάνε όλοι μαζί με το ζόρι λες και τους κάρφωσαν καρφιά στη πλάτη και θα προσπαθήσουν να βγάλουν ένα κλίμα, περνάμε καλά και χαρείτε με το ζόρι ακροατές. Ο ένας το παίζει πιο έξυπνος από τον άλλον, θα υιοθετήσει ένα τύπο αντίλογου για να βγαίνουν "χαριτωμένοι καβγάδες" στον αέρα και η ειρωνεία δίνει και παίρνει με αρχηγό πάντα τον παρουσιαστή να κράζει όποιον θέλει. Κάθε φορά δε ξέρεις αν μιλάει ο παρουσιαστής, ο ηχολήπτης ή η καθαρίστρια του σταθμού. Περιμένεις ανυπόμονα να μπει ένα τραγούδι να ηρεμήσεις λίγο. Παράλληλα, ο λόγος των άπειρων παρουσιαστών, συνοδεύεται από μια βιασύνη και προχειρότητα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ροή σε αυτό που ακούς, εκτός από τα σημεία που μοιράζουν καμιά πρόσκληση ή λένε οτι πάνε σε διαφημίσεις. Συνήθως τέτοιες εκπομπές παίζουν το πρωί. Είπαμε να μας ξυπνάνε αλλά μην έχουμε ένα κεφάλι καζάνι! Και στο κάτω κάτω 2 ήταν οι πρωτοπόροι σε αυτό το είδος που τώρα τους αντιγράφουν όλοι και παίρνουν ασυλία για αυτό (για όποιον θυμάται τον Πέτρακα και τον Αναστάση).

Playlist-fm: Όχι δεν είναι ντε ζαβού κάποιες στιγμές που ανοίγουμε το ράδιο! Είναι οι εκπομπές που βάζουν τις ίδιες λίστες τραγουδιών μέχρι να αυτοκτονήσουν αυτές από μόνες τους. Είναι τόσο πλύση εγκεφάλου, που αν ποτέ τους έρθει μια αναλαμπή για ένα παλιό τραγούδι, βάζεις τα κλάματα και παρακαλάς να μη τελειώσει! Με τα λεφτά που δίνουν οι δισκογραφικές να παίζουν συνέχεια οι σταθμοί τα τραγούδια που θέλουν, θα αγόραζαν μόνες τους τα cd τους και θα κάναν και χρυσές πωλήσεις! Είναι στην καλύτερη κουραστικό πολλοί σταθμοί, ανάλογα με το ύφος τους, να βάζουν τα ίδια τραγούδια από το πρωί και μάλιστα τα ίδια και μεταξύ τους, λες κι ο ένας είναι θυγατρική εταιρεία του άλλου. Έτσι αν δε σταθείς τυχερός να πετύχεις κάνα φιλότιμο σταθμό που θα κάνει τη διαφορά, θα καταλήξεις να μάθεις θέλοντας και μη τους στίχους των 10 από τα 100 τραγούδια που μπορεί να κυκλοφόρησαν στον μήνα. Οι πιο φιλότιμοι, βάζουν και κάνα φουκαρά να μιλάει ενδιάμεσα, και να λουστράρει το κάθε χιλιοπαιγμένο κομμάτι να μοιάζει καινούργιο!

Κουτσομπόλα-fm: Και εκεί που έχεις χαλαρώσει ή είσαι στο δρόμο και θες να ακούσεις μια είδηση και λίγο μουσική, ξαφνικά θα μάθεις οτι ο Χ θέλει να πει στην Ψ οτι του αρέσει αλλά φοβάται μην το μάθει η Μ και το πει στη Φ...και πάει λέγοντας. Μια ολόκληρη εκπομπή αφιερωμένη σε... εφηβικά προβλήματα! Τέλειος τρόπος να τσιμπάς μηνυματάκια άρα και φράγκα! Ο παρουσιαστής θα δημιουργήσει ένα χαλαρό θεματάκι και μετά θα σου πετάξει το κλισέ "πείτε μας κι εσείς τη γνώμη σας, μας ενδιαφέρει". Ναι, ναι..τους ενδιαφέρει τόσο όσο το πόσα chopsticks χρησιμοποιεί η Κίνα τον χρόνο (45 δις είναι η απάντηση). Ξέρουν οτι σε όλους μας ζει ένας μικρός κουτσομπολάκος αλλά αυτές οι εκπομπές είναι υπερβολή! Δεν προσφέρουν τίποτα και μπορεί μια λάθος συμβουλή να προκαλέσει και πρόβλημα σε κάποιον. Η ροή τους είναι συνήθως 1)ανάγνωση αληθινών και fake (προφανώς) μηνυμάτων, 2)συμβουλή υψηλής έμπνευσης καθώς την ώρα που τη λέει ο παρουσιαστής μάλλον παίζει πασιέντζα στο pc,  3) απαραίτητο νταλκαδοτράγουδο να ταυτιστεί ο ακροατής και πάλι από την αρχή!

Εισπράκτορες-fm: Σε συνειρμό με την Κουτσομπόλα-fm, έχουμε τις εκπομπές καταθέσεων! Ότι κι αν λένε και κάνουν θα σε προτρέψουν να στείλεις μήνυμα με ένα διόλου ευκαταφρόνητο κόστος, θα ανακοινώνουν κάθε τρεις και λίγο ένα διαγωνισμό να κερδίσεις από ταξίδι στην Ψυτάλλεια μέχρι σφουγγαρίστρα με ανταλλακτικό κοντάρι στον οποίο πάλι θα συμμετάσχεις πληρώνοντας, θα κάνουν συνεχώς τοποθέτηση προϊόντων και με χαριτωμένο τρόπο του στυλ "και το αμάξι δε θα είχε χτυπήσει κι ούτε θα είχαμε θύματα στην προηγούμενη είδηση αν χρησιμοποιούσε καθαριστικό τζαμιών jamex", καθώς έτσι οι διαφημιστές τα ακουμπάνε καλύτερα και τέλος κατά πάσα πιθανότητα θα σου προτείνουν μια εκδήλωση ή ένα μαγαζί για να βγεις, που θα είναι δικό τους ή κάποιου χορηγού αλλά θα στο δώσουν σε μορφή οτι είναι η καλύτερη επιλογή που μπορείς να κάνεις! Αυτό γιατί μόλις τελειώσει ή εκπομπή το εισόδημα πρέπει να συνεχιστεί!

Μοντερνιά-fm: Είτε ανέβεις σε μαχητικό αεροπλάνο χωρίς κράνος είτε ακούσεις αυτή την εκπομπή θα έχεις την ίδια ακριβώς ζαλάδα!  Κάθε παρουσιαστής τέτοιας εκπομπής μιλάει ακατάπαυστα γρήγορα και αλλάζει θέμα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το αποτέλεσμα είναι να ακούς κάτι τέτοιο: Πολύκαλησπέρααγαπητοί φίλοιεδώστονσταθμόμετημεγαλύτερηπαρέα καιμόνοεπιτυχίεςθαμάθουμεγιανέες δισκογραφηκέςδουλειέςαλλάκαιτοποιοίδιάσημοι φάγανχάμπουργκερχθέςτοβράδυστηγέφυρα τουΜπρούκλυνμείνετεσυντονισμένοι". Γρήγορες κοφτές ατάκες, άνετο και καλά στυλάκι και στημένο γέλιο δίνουν το χρώμα αυτών των εκπομπών. Στο τέλος συνειδητοποιείς οτι δε θυμάσαι τίποτα από όσα άκουσες σε μια 2ωρη εκπομπή και πιο πολύ σε κούρασε παρά σε ψυχαγώγησε!

Φορτηγατζής-fm: Αν και συνήθως αυτό δεν αποτελεί ένα είδος εκπομπής αποκλειστικά, εν τούτοις είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται όλο και συχνότερα και δυστυχώς όλο και πιο ανενδοίαστα. Έχει γίνει μόδα πλέον να βγαίνουν όλα τα "αλάνια" ραδιοφωνικοί παραγωγοί και να βωμολοχούν κάθε τρεις και λίγο λες και είναι στο γήπεδο. Το ένα βρισίδι ακολουθεί το άλλο, και μάλιστα πολλές φορές εις βάρος και συγκεκριμένων προσώπων. Το πρόβλημα είναι οτι αυτό δε προκύπτει αυθόρμητα πάνω στον εκνευρισμό του εκάστοτε παραγωγού, αλλά γίνεται επιτηδευμένα νομίζοντας πως έτσι γίνονται πιο αρεστοί ή απλά γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να υποστηρίξουν μια θέση ή να καλύψουν μια είδηση.. Θυμίζει τελείως συμπεριφορά λυκειόπαιδου που τον ενθαρρύνουν οι άλλοι να πετάει εξυπνάδες εις βάρος κάποιου άλλου. Δηλαδή στις διαφημίσεις τι κάνουν? Φτιάχνουν σφεντόνα με λαστιχάκι και πετάνε χαρτάκια στον ηχολήπτη?

Κενό αέρος-fm: Τα κενά αέρος αν συναντώνται νύχτα δικαιολογούνται και λόγο ώρας και λόγο χαμηλού αριθμού ακροατών. Τα κενά αέρος είναι οι εκπομπές που ο παρουσιαστής είναι σαν να έχει φάει ένα κιλό αρνί και δε μπορεί να μιλήσει από τη βαρυστομαχιά. Λέει μια ατάκα το 10λεπτο, η φωνή έχει σκαμπανεβάσματα σαν να παραμιλάει στον ύπνο του και ακούγονται ήχοι κινητών, καρέκλες, πόρτες κι ότι άλλο βγάζει θόρυβο στο στούντιο. Η αίσθηση που περνάει είναι οτι η εκπομπή μεταδίδεται από τον φωταγωγό ή από δωμάτιο αναμονής ιατρείου. Αυτό το μοτίβο χρησιμοποιείται και σε αθλητικές εκπομπές καθώς προσπαθούν να προσημειώσουν το φιλαθλο-καναπέ μετά από ένα                                                           έντονο ματς.

Η αλήθεια είναι δεν έζησα την παλιά εποχή του ραδιοφώνου, που οι παλιότεροι περιγράφουν, ως ένα ευγενές, ήσυχο και πάνω απ'όλα παρεΐστικο μέσο. Για να είμαι ειλικρινής όμως κι αυτό μου ακούγεται πολύ γλυκανάλατο. Αν έπρεπε να διαλέξω νομίζω πως θα μ'άρεσε η μοντέρνα εξέλιξη του αλλά διατηρώντας τα ευγενή στοιχεία της παλιάς εποχής. Στοιχεία που σέβονται τον ακροατή ουσιαστικά κι όχι πλασματικά και που υπήρχε η διάθεση να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος κι όχι να γίνει το ράδιο ένα εισπρακτικό μέσο και τρόπος αυτοπροβολής προσώπων!

Υ.Γ. Τηλεόραση! Έρχεται κι η σειρά σου!

By Stam

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ "ΕΘΙΜΑ"!

Το Πάσχα, αποτελεί μια εορταστική περίοδο πολλών εθίμων και παραδόσεων! Οι περισσότερες είναι γνωστές σε όλους, όπως για παράδειγμα το σούβλισμα του αρνιού ή οι λαμπάδες στην Ανάσταση. Κατά βάθος όμως είμαστε πολλοί άδικοι, καθώς περνάνε απαρατήρητα και πολλά άλλα έθιμα τη περίοδο αυτή, τα οποία κάθε χρόνο σιωπηλά στέκονται και περιμένουν την προσοχή μας! Ας καταγραφούν κι αυτά λοιπόν κι ας γίνουν μέρος της ιστορίας!

Τα κατακόκκινα αυγά: Όχι φυσικά, δεν αναφέρομαι στο καθαυτό βάψιμο των αυγών απ' έξω, αλλά στο βάψιμο των αυγών που φτάνει μέχρι τον κρόκο. Είναι παράδοση η μπογιά να διεισδύει σε όλο το αυγό μέσα καθώς και στα δάκτυλα. Το ασπράδι είναι λες και το δάγκωσες με κραγιόν και τα χέρια λες και έπαιζες με μαρκαδόρους!

Τα συγκρουόμενα: Το έθιμο αυτό είναι σταθερό και αμετάβλητο στις εκκλησίες και στην ακολουθία του επιταφίου. Πάντα θα είναι κάποιος που θα θέλει ένθερμα να δείξει οτι είναι ο πιο πιστός από όλους και για αυτό θα παραμερίσει τους λιγότερο πιστούς για να βγει μπροστά. Έτσι πόδια πατιούνται, κεριά καίνε τον μπροστά ή στάζουν σε ρούχα. Το έθιμο κορυφώνεται όταν αυτός ο κάποιος, κάνει την φαντασμαγορική προσπέραση αγκαζέ με μια κομπανία, καθώς είναι μαζί δε μπορεί να τους αφήσει. Εκεί εκπαιδεύεις την υπομονή σου!

Τα δειλά κλαρίνα: Μόλις πάει Μεγάλο Σάββατο, 11-12 η ώρα ξεκινάνε τα δειλά κλαρίνα. Ο ελληνάρας, που στερήθηκε 5 ολόκληρες μέρες τα γλέντια και τις μουσικές δε κρατιέται και ψευτοβάζει λίγο κλαρινάκι να ξεχαρμανιάσει. Με ρέγουλα όμως να μην τον παρεξηγήσουν αλλά και για να έχει να προσμένει και την Κυριακή με το κρέας κάτι. Παράλληλα ακούς και κάτι "ώπα" ή "άλααα" διακριτικά μέσα από το σπίτι! Ίσως στο μέλλον να βάζει και μια μικρή κρυφοσούβλα.

Το ύπουλο λιωμένο κερί: Δε θέλει ανάλυση. Συμβαίνει σε όλους τουλάχιστον μια φορά. Έχεις γυρίσει από επιτάφιο ή την Ανάσταση, και ενώ έχεις κάνει όλες τις απαραίτητες μανούβρες να μη σου πέσει λιωμένο κερί πάνω σου, έχεις χρησιμοποιήσει καπελάκια, αλουμινόχαρτα και γυαλόχαρτα τελικά δε το γλίτωσες. Το πιο σύνηθες σημείο να πέφτει το λιωμένο κερί, όπως απαιτεί το έθιμο, είναι στη μύτη του ενός παπουτσιού σου, το οποίο διαπιστώνεις μετά στο φως κι αρχίζεις να σκέφτεσαι το πως καθαρίζει.

Ο λήθαργος: Ο λήθαργος είναι κάθε Κυριακή του Πάσχα, μετά το φαΐ. Είναι η στιγμή που έψησες και έφαγες τα 10 κιλά κρέας που πήρες, λες κι έτρωγες ακρίδες για 2 χρόνια. Αφού ολοκληρώσεις λοιπόν το γεύμα σου, ξεκινάει ο λήθαργος. Είναι αυτά τα 20 λεπτά, και παραπάνω, που δε μπορείς να κουνηθείς, η καρέκλα γίνεται ο καλύτερος σύντροφός σου και κάθε δραστηριότητα φαντάζει αδύνατη, ακόμα και το να δώσεις μια πετσέτα σε κάποιον. Νιώθεις οτι θα σκάσεις, σκέφτεσαι αναμνήσεις από τη ζωή σου και κάπου ψελλίζεις και το γνωστό, από αύριο δίαιτα. 

Το χάσιμο: Το χάσιμο είναι καθαρό έθιμο του επιταφίου. Αν δε μένεις σε χωριό με 10 κατοίκους και έχεις πάει με πολλά άτομα στην ακολουθία, αποκλείεται να ξεκινήσετε όλοι μαζί και να καταλήξετε όλοι μαζί. Το έθιμο απαιτεί να χαθείτε, είτε γιατί κάπου στένεψε ο δρόμος, είτε κάτι απέσπασε την προσοχή είτε απλά σταμάτησες να ανάψεις το κερί σου. Εκεί μετά ξεκινάει ο πανικός εντοπισμού όπου το κεφάλι εξέχει από τον κόσμο σαν περισκόπιο υποβρυχίου και το βήμα σου έχει ταχύτητα καταδίωξης προκειμένου να βρεθείς κοντά σε όποιον μοιάζει είναι μέλος της ομάδας σου.

Ο Ξανθόπουλος: Εννοείται η τηλεόραση θα παίζει Ξανθόπουλο. Οι ταινίες περιβάλλονται από συγκίνηση και προωθούν διδάγματα. Πως μπορεί να λείψει από το ευρύτερο πνεύμα. Έτσι μπορεί να πεις πως το οτι δεν τρως γαλακτοκομικά και κρέας, δεν είναι τίποτα μπροστά στον ναυτικό-μαραγκό-και γενικά ταλαιπωρημένο εργάτη που του φέρονται όλοι σκάρτα!

Η ξινίλα: Τέλος το πιο στάνταρ και παράλληλα αρνητικό έθιμο, είναι η ξινίλα. Αυτή τιμάται την τελευταία μέρα των διακοπών του Πάσχα και κυρίως τις απογευματινές ώρες. Σκέφτεσαι τι καλά που ξεκουράστηκες και πόσα πράματα έκανες και τώρα πάλι πίσω σε όλα. Οι κινήσεις γίνονται αργές και βαριές, κοιτάς τα αμέτρητα πράγματα που έχεις να φορτώσεις καθώς έκανες ολόκληρη μετακόμιση εκεί που πήγες και σκέφτεσαι διακαώς ποια είναι η επόμενη περίοδος χαλάρωσης. Και όλα αυτά με φάτσα σαν να δάγκωσες λεμόνι. Αλλά ξέρεις το καλοκαίρι έρχεται και σου περνάνε όλα!!

Αυτά ήταν τα παράλληλα έθιμα λοιπόν, που θέλοντας και μη τα τιμάμε γιατί είναι οι πινελιές της περιόδου. Χρόνια πολλά σε όλους!

By Stam
Περισσότερο Πάσχα, εδώ: http://ellinara-zontas.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html