Μ.Κ.Ο.: ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ!

Το θέμα των Μ.Κ.Ο. είναι ένα από τα πιο διλημματικά θέματα που μπορεί να απασχολήσει κάποιον. Καταρχάς ως Μ.Κ.Ο. εδώ αναφερόμαστε και στις μη κυβερνητικές αλλά και στις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Επειδή όμως οι κατηγορίες αυτές απλώνονται σαν βεντάλια, εν ολίγοις, επικεντρωνόμαστε σε οργανώσεις, συλλόγους, ιδρύματα ή όπως αλλιώς ορίζονται, τα οποία αποτελούν ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν συμμετέχει στο έργο τους το κράτος και έχουν φιλανθρωπικό και βοηθητικό χαρακτήρα. Η δραστηριότητά τους επεκτείνεται σε διάφορα θέματα, όπως προστασία ζώων, περιβάλλον, θεσμοί κτλ αλλά το ενδιαφέρον μας θα τραβήξουν εκείνα που στρέφονται προς τον άνθρωπο. Όλοι λίγο πολύ έχουμε παραδείγματα στο νου μας και δε χρειάζεται να τονίσουμε κάποιο ξεφεύγοντας από την ουσία. 

Τέτοιοι σύλλογοι υπάρχουν παντού στον κόσμο. Ας επικεντρωθούμε όμως στα του σπιτιού μας. Η δραστηριότητα τους ξεκινά από παλιά. Το θέμα είναι ότι με την πάροδο των χρόνων βλέπεις όλο και περισσότερους τέτοιους συλλόγους να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Βρίσκουν ένα υπαρκτό πρόβλημα, συνήθως κοινωνικό, και "τσουπ", δημιουργούν ένα σύλλογο υπέρμαχο αυτού του προβλήματος, χωρίς να εξετάζουν αν υπάρχουν άλλοι σύλλογοι ή μηχανισμοί για την αντιμετώπιση αυτού, αν όντως έχουν την υποδομή και την ικανότητα να το αντιμετωπίσουν και φυσικά καλώντας εσένα να συνδράμεις στο έργο αυτό πριν καν ακόμα βάλουν πόρτα στο γραφείο τους! Και εδώ έρχεται και σε μαγκώνει το δίχτυ της παράνοιας! Ας δούμε γιατί.

Οι σύλλογοι αυτοί, στη πλειοψηφία τους, ασχολούνται με πολύ σοβαρά θέματα. Θέματα που σε αγγίζουν και σε προβληματίζουν ως άνθρωπο πάρα πολύ. Λογικό είναι λοιπόν, από ανθρωπιά και μόνο να θες να βοηθήσεις. Φυσικά επειδή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να σκεφτούμε πρακτικούς και άμεσους τρόπους βοήθειας, δίνουμε κάποια φράγκα στους συλλόγους αυτούς και γαληνεύει η ψυχή μας. Πάντα όμως σε τρώει μέσα σου αν αυτά τα λεφτά πάνε σε βοήθεια ή σε τσέπες άλλων κι αν τελικά πάνε πόσα από αυτά φτάνουν για την εξυπηρέτηση του τελικού σκοπού! Και εδώ έρχεται το πρώτο βέλος του διχασμού. Παίρνοντας μια αρνητική πιθανότητα λέμε το εξής: αν ξέρεις ότι θα δώσεις πχ 10 ευρώ, τελικά θα χρησιμοποιηθούν τα 5 κι ότι από τους 10 ανθρώπους θα βοηθηθούν οι 4 τι κάνεις? Σκέφτεσαι είναι απατεωνιά και σταματάς ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και λες έστω και 4 κάτι είναι. Φυσικά υπάρχει πάντα η πιθανότητα και να εθελοτυφλείς και να νομίζεις πως είσαι η μαμά Τερέζα.

Και ενώ μπορεί να αρχίζεις να προβληματίζεσαι με το παραπάνω και να εκνευρίζεσαι, προκύπτει το εξής δεδομένο. Τελικός χαμένος δεν είσαι εσύ που πρόσφερες τα χρήματα. Ως προς αυτό έχεις πάντα την επιλογή του τι θες να κάνεις και το πόσο υποψιασμένος είσαι το ξέρεις αποκλειστικά εσύ. Τελικός χαμένος είναι η κοινωνική ομάδα που βοηθιέται. Με το ίδιο σκεπτικό του παραπάνω παραδείγματος συμβαίνουν τα εξής: είτε δε βοηθιέται στο βαθμό και την έκταση που θα έπρεπε, διότι δε διοχετεύεται σωστά το κεφάλαιο είτε δε βοηθιέται καθόλου. Οι 6 λοιπόν άνθρωποι που μένουν στην απ' έξω σκέφτονται πως αν αντιμετωπιζόταν πιο πρακτικά και πιο οργανωμένα το πρόβλημα τους θα κέρδιζαν κι εκείνοι, ενώ οι άλλοι 4 μπροστά στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, λογικό είναι να αρπάξουν όποιο χέρι βοηθείας εμφανιστεί μπροστά τους! Το αστείο είναι ότι μπορεί πχ 3 διαφορετικοί σύλλογοι, να βοηθάνε τους ίδιους 4 ανθρώπους, από επιπόλαια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους.

Τα παραπάνω όμως δείχνουν απλά την κατάσταση. Το πρόβλημα πάντα είναι η αιτία. Η αιτία είναι απλή. Το ανύπαρκτο κράτος πρόνοια. Ένα κράτος που φροντίζει το λαό του δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Ο ίδιος μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει άνετα και μέσα από δημόσιες υπηρεσίες (το ξέρω, και μόνο η λέξη δημόσιο στην Ελλάδα προκαλεί το γέλιο αλλά ήδη μπήκα στη σφαίρα του φανταστικού). Οι δωρεές, οι εθελοντές, το προσωπικό, οι υποδομές και τόσα άλλα δεν είναι καμιά επιστήμη γνωστή στον ιδιωτικό τομέα. Μπορούν πολύ εύκολα να οργανωθούν και να λειτουργήσουν υπό την αιγίδα του κράτους. Έτσι, θεωρητικά τουλάχιστον, υπάρχει καλύτερος έλεγχος και διαφάνεια στις δραστηριότητες που ασκούνται (σφαίρα φανταστικού 2!). 

Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να αναφέρω και την εγκύκλιο του Υπουργείου Οικονομίας: 1013044/ΠΟΛ.1031/7.2.2001 και την παράγραφο 2 του άρθρου 30 του Ν.2238/1994 όπου (σε ελεύθερη απόδοση) λέει ότι τέτοιοι σύλλογοι φορολογούνται μόνο αν ασκούν εμπορικές δραστηριότητες ή κάποιο ελεύθερο επάγγελμα. Συνδρομές, εγγραφές, χορηγίες και δωρεές δε φορολογούνται και δεν αντιμετωπίζονται ως εισόδημα. Επίσης ως εταιρίες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, βάση νόμου θα πρέπει να μην παρέχουν ωφέλειες οποιουδήποτε χαρακτήρα στα μέλη τους. Εν ολίγοις να μη κερδίζουν από αυτές τα μέλη. Ας το δούμε και με παράδειγμα. Είμαι επιχειρηματίας και ξυπνάω μια μέρα και θέλω να βοηθήσω. Δίνω στο σύλλογο που με εμπνέει 1.000.000 ευρώ και δε με νοιάζει μετά, ας τα ρυθμίσει όπως θέλει. Αυτά τα λεφτά είναι δωρεά. Δεν φορολογούνται και δε φαίνονται πουθενά... αλλά νόμιμα! Το συμπέρασμα δικό σας.

Επειδή όμως καλά τα χώνουμε, προτείνουμε και την εξής πρόταση. Τον ορισμό κρατικού επιτρόπου για τον έλεγχο ποσών που προκύπτουν με αυτόν τον τρόπο. Το ξέρω, το να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου δεν είναι κι ότι καλύτερο και τίθεται θέμα ελευθεριότητας, αλλά αφού δεν είμαστε άνθρωποι από μόνοι μας, ο μπαμπούλας γίνεται ανάγκη. Πιο συγκεκριμένα θα μπορούσε να ισχύει το εξής. Κάθε σύλλογος θα άνοιγε ένα συγκεκριμένο λογαριασμό ύστερα από έγκριση και γνωστοποιώντας τα απαραίτητα στοιχεία στο κράτος. Στο λογαριασμό αυτόν θα έμπαιναν μόνο τα χρήματα από δωρεές, χορηγίες κτλ. Ότι δε φορολογείται δηλαδή. Μελλοντικά, κάθε φορά που θα χρειαζόταν να χρησιμοποιηθούν ποσά από αυτόν τον λογαριασμό, θα γινόταν μετά από έγκριση του κρατικού επιτρόπου και κατόπιν θα παρακολουθείται το ποσό που διοχετεύεται και για ποιες ανάγκες του συλλόγου. Έτσι θα αποτρεπόταν το προσωπικό όφελος των μελών. Φυσικά αυτό λύνει το πρόβλημα ως προς τις φανερές εκκλήσεις χορηγίας όπως τηλεοπτικούς μαραθώνιους, συναυλίες, αγορά προϊόντων κτλ. Αλλά σίγουρα θα υπήρχε ένας καλός έλεγχος τουλάχιστον για το 50 με 60% τέτοιων αποδοχών.

Είναι κουραστικό, κάθε τρεις και λίγο να σκάει στην τηλεόραση και να σου ζητάει λεφτά μια μουντή εικόνα με μια λυπητερή μουσική, ένα βαθυστόχαστο ποίημα και ένας φανταχτερός τίτλος που δείχνει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Καλούν κι ένα δημόσιο πρόσωπο να τραβήξει το βλέμμα κι αρχίζει το μελόδραμα. Θα μου πεις τι σε νοιάζει. Απλά αγνόησέ το αν δε θες να βοηθήσεις. Ενδεχομένως αυτό θα έκανα, αλλά με προβληματίζει το γεγονός του τι μπορεί να κάνει και να ελέγξει μια ομάδα με μεγάλα κεφάλαια και που ελέγχει τα συναισθήματα των ανθρώπων. Όταν μπαίνουν στη μέση τα χρήματα δυστυχώς κάθε αγνό συναίσθημα χάνεται κι ο άνθρωπος δαιμονίζεται.

Παρά τα παραπάνω, δε θέλω να γίνω ισοπεδωτικός. Πάντα στους πολλούς υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Δε θέλω να επηρεάσω στο αν πρέπει να βοηθάμε ή όχι. Καθένας κινείται όπως νιώθει. Σίγουρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παράγεται έργο. Είτε μικρό, είτε μεγάλο. Μακάρι να μπορούσαν να βοηθηθούν όλοι. Το θέμα είναι οι καλές εξαιρέσεις να μη τρώγονται από τις άσχημες. Και εδώ θέλω να επισημάνω δυο πράγματα. 

Το ένα είναι ότι ακόμα κι αν θεωρήσουμε απαραίτητη την ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς το κράτος αδιαφορεί, θα πρέπει να σκεφτούμε αν είναι εξίσου απαραίτητο να αποκτάει ένας σύλλογος μεγάλη έκταση.  Ίσως θα ήταν καλύτερο να δημιουργούνται τοπικές ομάδες, προκειμένου να μην προκύπτουν τεράστια έξοδα κι ανάγκες, να μπορεί να υπάρχει αμεσότητα με τους ανθρώπους και κυρίως εκείνους που θέλουν βοήθεια και φυσικά να υπάρχει καθαρότερη εικόνα των εκάστοτε αναγκών καθώς θα δραστηριοποιείται στην έδρα του. Η ραγδαία επέκταση και η προσπάθεια αύξησης της εμβέλειας ναι μεν μπορεί να καλύψει και μέρη όπου δε πραγματοποιούνται κινήσεις, αλλά κρύβει και τον κίνδυνο ένας σύλλογος να γίνει μια απρόσωπη εταιρεία, που η ανάγκη εύρεσης κεφαλαίου γίνεται αυτοσκοπός, προκειμένου να συντηρηθεί. Και η δεύτερη παρατήρηση είναι, να υπάρχει ένας υποτυπώδης έλεγχος και να διαπιστώνεται όσο γίνεται επί της ουσίας το αποτέλεσμα. Όχι με μίνι ντοκιμαντέρ ψυχολογικού εξαναγκασμού που πάνε να σε συγκινήσουν και να στείλεις μετά άλλα 10 sms, αλλά με ουσιαστικές αποδείξεις. Ειδικά στις περιπτώσεις που οι σύλλογοι απευθύνονται σε ανθρώπους, χρειάζεται μεγαλύτερη ευαισθησία! Αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν και με το να εμπορευματοποιείται ο πόνος τους μόνο κακό τους κάνει. Θα έπρεπε η εικόνα τους να προστατεύεται, είτε είναι άστεγοι, είτε παιδιά, είτε ναρκομανείς είτε οτιδήποτε. Ένας αποδεδειγμένα εγκληματίας με χειροπέδες στα χέρια, βγαίνει με ψηφιδωτό στο πρόσωπο, αλλά αυτοί οι άνθρωποι που είναι στη μοίρα τους θα πρέπει να "διαφημίσουν" την δυστυχία τους για να βοηθηθούν. Λίγη διακριτικότητα δε βλάπτει. Όταν βοηθάς από καρδιάς νιώθεις ακόμα πλουσιότερος!  

By Stam

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!!

Το Ellinarazontas περήφανα προτείνει στο Υπουργείο Πολιτισμού, σύγχρονα μνημεία, αφιερωμένα στον Έλληνα και τις συνήθειές του! Ας τους δώσουμε επιτέλους τη σημασία που τους αξίζει! Απολαύστε!

By Stam and Geo^graphic

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ!

Από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα θεωρείται η κοιτίδα του πολιτισμού, των πάσης φύσεως τεχνών και φυσικά της υποκριτικής…(Μπορεί να το αρνηθεί κάνεις αυτό με τους πολιτικούς που έχουμε;!). Και παρόλο που η Ελλάδα έχει χάσει τον μπούσουλα τώρα τελευταία σε κάθε τι καλλιτεχνικό και δεν συμμετέχει στη δημιουργία τέχνης, συνεχίζει την αγαπημένη της συνήθεια... να μένει θεατής και να παρακολουθεί τέχνη και φυσικά να σχολιάζει όπως είναι στο DNA της τα πάντα!

Το μικροσκόπιο θα εστιάσει όμως στην 7η τέχνη! Την τέχνη του κινηματογράφου. Μην ενθουσιάζεστε, δε θα γίνει ανασκόπηση σε αυτά τα... “διαμάντια” κουλτούρας που παράγουμε σήμερα, ούτε στα με το ζόρι γέλιο έργα (έρχεται κι η σειρά τους!). Σε αυτό το άρθρο λοιπόν νιώθω την επιτακτική ανάγκη να ταξινομήσω λίγο τους Έλληνες σινεφίλ! Είναι σινεφίλ ουσιαστικοί ή να'χαμε να λέγαμε? Με ποιό σκεπτικό επιλέγουν ένα είδος κινηματογράφου?  Όλα αυτά απαντιούνται από τα παρακάτω:

Ο… Συμφωνώ!!!

Πρόκειται για τον κακομοίρη ή κακομοίρα που τον σέρνει η παρέα από την μύτη και επειδή έχει και λίγο χαμηλή αυτοεκτίμηση κάνει την καρδιά του πέτρα και ακολουθεί. Και καθ’ όλην την διάρκεια της ταινίας αν δεν αποκοιμηθεί από την βαρεμάρα γιατί η παρέα του είναι κουλτουριάρηδες (τρομάρα τους!) και δεν βλέπουν τίποτα λιγότερο από Ταρκόφσκι ( …άντε Αγγελόπουλο για να βλογάμε και τα γένια μας!) δεν θα έχει πάρει πρέφα από το βαθυστόχαστο νόημα που προσπαθούσε 3 ώρες (το λιγότερο!) να του περάσει ο κατά τα άλλα ταλαντούχος ηθοποιός που σίγουρα θα έχει τουλάχιστον καμιά μούντζα βραβεία ερμηνείας… και ο εφιάλτης δεν σταματάει εδώ φυσικά γιατί όσο να πεις ο ηθοποιός δεν θα βγει από την οθόνη να τον ρωτήσει τι ήθελε να πει ο ποιητής….η παρέα του όμως;;; Αυτός ο ταλαίπωρος λοιπόν θεατής στο τέλος της ταινίας θα έρθει αντιμέτωπος με αυτό τον εφιάλτη και ενώ θα κοιτάει ασκαρδαμυκτί τους φίλους του να αναλύουν σαν τον Νίκο Γουλιά και τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο την σκηνοθεσία, την ερμηνεία, την μουσική επένδυση της ταινίας και πολλά άλλα, θα στύβει το μυαλό του να σκεφτεί τι ακριβώς να πει όταν θα έρθει η ώρα του για να μην φανεί άσχετος και πιστέψτε με δεν θα βρει τίποτα καλύτερο από το … Συμφωνώ!

Ο… του ελαφρού!!!

Αυτό το άτομο σιχαίνεται να του μιλάς για Ευρωπαϊκό, Ασιατικό και όποιας τύχει άλλης ηπείρου κινηματογράφο…γουστάρει Hollywood βρε αδερφέ!

Και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε κάτι περισσότερο από American Pie! Αυτό το τρελό αγόρι ή κορίτσι λοιπόν έχει δει όλα τα sequels από το Scary Movie, American Pie, η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή , The Karate kid, το τρελό Θηριοτροφείο, Batman, Superman, οι πειρατές της Καραϊβικής, Rocky και για όσους είναι παιδιά των 80’s θα θυμούνται και το Iron Eagle ( 4 ήταν οι άτιμες!)…και η λίστα συνεχίζεται στο άπειρο… λατρεύει επίσης τον Steven Seagal, David Hasselhoff , και τον Chuck Norris, αυτούς τους τιτάνες του αμερικανικού κινηματογράφου! Αυτό το τυπάκι λοιπόν απεχθάνεται όποια ταινία θα τον αναγκάσει να σπαταλήσει φαιά ουσία. Αν λοιπόν ποτέ θελήσετε να βγείτε με αυτό το άτομο για ταινία μπορείτε να εφοδιαστείτε με ποπ-κορν, κοκα κολα και ότι άλλο φαγώσιμο και προμηθευτείτε ωτοασπίδες γιατί ο τύπος αυτός ξεκαρδίζεται μέσα στο σινεμά (Εμ με αυτά που βλέπει;!!!). Όταν δε αποχωρήσει από αυτό θα το έχει κάνει το κάθισμα του χάλια( Νοικοκύυυυυρη μου!!!!!). Όπως φαντάζεστε αν θέλετε να τον βασανίσετε ένας απλός Τιτανικός αρκεί!

 Ο… Κουλτούρα να φύγουμε…

Είναι ο τύπος του σινεφίλ που δεν ξέρει και πολλά αλλά προσποιείται ότι ξέρει τα πάντα Έχει δει απαραιτήτως ευρωπαϊκό κινηματογράφο αφού πρώτα πήρε βαρβιτουρικά για να μην νιώθει και πολλά, αγαπημένη του ταινία …Amelie… και ανάθεμα και αν ήξερε τι θέλει να πει ο ποιητής αλλά την είδε και του άρεσε πάρα πολύ η μουσική, η σκηνοθεσία και θεωρεί ότι η Audrey Tautou βρισκόταν στον ρόλο της καριέρας της…(μπράβο, την ήξερες και από χθες την Audrey!). Είναι ο τυπικός σνομπ που νομίζει ότι επειδή έχει δει δυο ταινίες παραπάνω χωρίς να τις καταλαβαίνει απαραιτήτως είναι κλάσεις ανώτερος από εσένα τιποτένιε σινεφίλ που δεν ξεκολλάς από τον αμερικάνικο κινηματογράφο Μην εκπλαγείτε αν το σπίτι του είναι γεμάτο περιοδικά με κριτικές για το σινεμά αφού ότι δεν καταλαβαίνει πρέπει να το διαβάζει αλλιώς πως θα μπορεί να ψαρώνει την παρέα του… Και φυσικά καλά μαντέψατε είναι ο πρώτος που ακούγεται μέσα στην αίθουσα μετά το τέλος της ταινίας γιατί νιώθει την επιτακτική ανάγκη να αρχίσει να σχολιάζει…και είναι όπως καταλαβαίνετε η παρέα του συμφωνώ που λέγαμε παραπάνω γιατί τον κομπλάρει η παρέα                                                   κάποιου που όντως ξέρει…

Ο… Κουλτούρα να μείνουμε…

Είναι ο τύπος που έχει δει άπειρες ταινίες, γνωρίζει, είναι ανοιχτόμυαλος και γι’ αυτό προσοχή πως θα του μιλήσετε για κινηματογράφο γιατί είναι ευαίσθητος με αυτό το θέμα αφού ο άνθρωπος έχει σπαταλήσει τουλάχιστον την μισή του ζωή βλέποντας ταινίες. Έχει δει ταινίες όλων των χωρών και θυμάται να σου πει ακόμα και τον βοηθό μπούμαν σε κάθε μια από αυτές. Ζει για την τέχνη και δεν του αρέσει να επιδεικνύεται (είναι σοβαρός όχι σαν κάτι άλλους από πάνω…!!!) και φυσικά μισεί τους κριτικούς κινηματογράφου γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται και γιατί αναγνωρίζει την υποκειμενικότητα στα γούστα…Αν πάτε μαζί του σινεμά βέβαια, μη περιμένετε διαλόγους μαζί του στην αίθουσα, ο τύπος είναι φορητή εγκυκλοπαίδεια, και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας γράφονται σελίδες στο μυαλό του! Μην ενοχλείτε λοιπόν!

Ο…Αντιστάρ!

Είναι ο τύπος που δεν πρόκειται να συμβάλλει στην άνθιση των αναπτυγμένων χωρών στον κινηματογράφο. Αυτός ο τύπος θέλει καμιά 50αρια Ινδούς να του τα λένε όλα τραγουδιστά και χορευτά. Όχι κυρίες και κύριοι αν δεν δει τον Ινδό του δεν μπορεί να ησυχάσει. Φυσικά αναφέρομαι σε αυτό το υπέροχο, λατρεμένο και κίτς προϊόν που μας πασάρουν οι Ινδίες …το Bollywood. Γι’ αυτόν το τύπο λοιπόν που κάθεται όλοι μέρα και        κάνει διαλογισμό με το πετράδι της παρθένας στο κούτελο, πίνει μόνο  λευκό τσάι και βλέπει αυτό το κατασκεύασμα δεν έχω να πω                                                             πολλά εκτός από:  Χάλασες την πιάτσα και για αυτό, αλίμονό σου!!!

  Ο πειρατής της…Σινεματικής!

Άφησα αυτό για το τέλος γιατί είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα Έλληνα σινεφίλ. Αυτός ο τύπος μπορεί να ανήκει σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες όσον αφορά το είδος των ταινιών που παρακολουθεί αλλά που να χτυπιέσαι κάτω δεν πρόκειται να την δει στο σινεμά… ή γιατί είναι αγοραφοβικός ή γιατί (πιθανότερο) είναι τσιγκούνης και δεν μπορεί, δεν δύναται… είναι πάνω από τις δυνάμεις του βρε αδερφέ να πάει σινεμά. Και αν έχει καμιά προσφορά κάποια αλυσίδα κινηματογράφου μπορεί να το σκεφτεί αλλιώς για ακόμη μια φορά θα κατεβάσει κάτι στο σπίτι και ακόμα μια φορά θα γίνει η αιτία που κλείνουν τα περισσότερα βίντεο κλαμπ και που δεν γίνονται καλές παραγωγές συχνά και που απολύονται τόσα εκατομμύρια κόσμος στην βιομηχανία του κινηματογράφου…Αγαπημένη του ατάκα: ο πολιτισμός πρέπει να είναι προσιτός σε όλους…Ψιτ! Που τα πουλάς αυτά βρε! Τι σχέση έχει ο πολιτισμός με τα καβούρια που έχεις στις τσέπες;;;….. Αλλά κι εσύ βιομηχανία του σινεμά! Μη γελάς! Αν ήθελα φαρμακείο θα πήγαινα στης γειτονιάς μου που κερνάει και καραμέλες!

By *Vickie*

Ellinara-xtos 7: Ακρίβια στην ακρίβεια...

ΔΩΡΑ: Η... ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΕΤΡΑΕΙ!!

Το να παίρνεις ένα δώρο, κακά τα ψέματα, είναι μια πάρα πολύ ευχάριστη στιγμή (δε μιλάω για μισθούς, αυτή η στιγμή δεν υπάρχει καν)! Η πράξη αυτή μάλιστα αποκτά και άλλη αξία ως προς τα επιμέρους στοιχεία της, δηλαδή το ποιος σου κάνει το δώρο, για πιο λόγο, πότε στο δίνει και λοιπά. Ένα δώρο το εκτιμάς ότι και να'ναι, από τη στιγμή που κάποιος μπήκε στον κόπο να σου φέρει κάτι. Για αυτό μάλιστα έχει επικρατήσει και η φράση υψηλής ανωτερότητας "η χειρονομία μετράει". Αλλά μεταξύ μας, ας μη γελιόμαστε! Κάποιες αντιδράσεις όσο και να θέλεις να τις κρύψεις, δε μπορείς! Όσο ανώτερος και να θέλεις να το παίξεις, κάποια στιγμή σπάς! Σε αυτό συντελούν πολλά. Το είδος δώρου, η δική σου αντίληψη για τα δώρα και φυσικά η αντίληψη αυτού που σου κάνει το δώρο. Έτσι λοιπόν σας παρουσιάζω είδη δώρων ως προς την αντίδραση που προκαλούν!

Το αναγνωρίσιμο: Το αναγνωρίσιμο είναι το δώρο που καταλαβαίνεις από 100 χιλιόμετρα μακρυά τι περιέχει! Συνήθως στη κατηγορία αυτή ανήκουν τα ποτά (ειδικά τα κρασιά), τα στυλό και τα βιβλία! Μόλις επέλθει δε και η αίσθηση της αφής, εκεί έρχεται και η επαλήθευση για τη μαντεψιά σου! Οπότε βλέποντας ένα τέτοιο δώρο, εσύ πρέπει να πάρεις φάτσα " αα, ευχαριστώ..." δείχνοντας ότι εκτιμάς την πράξη και μετράς τα δευτερόλεπτα που θες να πας να αφήσεις κάπου την τσάντα γιατί πιάνει χώρο στο χέρι σου και γιατί δεν αποτελεί πλέον έκπληξη. Σημαντικό κομμάτι σε ένα δώρο, είναι η αγωνία που έχεις όσο το ανοίγεις για το τι περιέχει! Οπότε στη κατηγορία αυτή η μισή μαγεία έχει χαθεί!

Το αλλαγόδωρο: Η κατηγορία αυτή προκύπτει ως προς τη στάση αυτουνού που το δέχεται. Το αλλαγόδωρο, έχει προδεδικασμένη μοίρα. Με το που το πάρει στα χέρια του ο τελικός παραλήπτης πρώτη του προτεραιότητα είναι να εντοπίσει αν έχει κάρτα αλλαγής! Όσο ψάχνει για αυτή μουρμουρίζει παράλληλα με σκυφτό κεφάλι ευχαριστίες 'μμφχαριστώ...μφφδεν έπρεπε....μφφνα'σαι καλά" και μόλις την εντοπίσει ευχαριστεί κανονικά μετά με μια λάμψη στο πρόσωπο!  Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι δυο. Ο ένας είναι να είδε από την τσάντα το μαγαζί που είναι αγορασμένο το δώρο, και στο μυαλό του έχει ότι δύσκολα θα του άρεσε κάτι από εκεί οπότε σίγουρα θα θέλει αλλαγή, και ο άλλος λόγος είναι να μην εμπιστεύεται το γούστο εκείνου που του κάνει το δώρο και να ξέρει πως ότι κι αν του φέρει θα το αλλάξει! Υπάρχουν φορές βέβαια που το αλλαγόδωρο τελικά δεν αλλάζεται, αλλά έστω και μια φορά στην ιστορία του θα κινδύνεψε να αντικατασταθεί.

Το ξαναδώρο: Το ξαναδώρο είναι μια από τις πιο αποτυχημένες στιγμές στην ιστορία των δώρων. Το ξαναδώρο είναι αυτό που του το είχαν κάνει δώρο σε αυτόν που στο φέρνει! Συνήθως το καταλαβαίνεις από τα σημάδια χρήσης που έχει δεχτεί, καθώς πρώτα το δοκίμασε και μετά είπε να μη το κρατήσει. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι να περιέχεται σε κουτάκι χάρτινο και να έχει γεμίσει με αυτές τις άσπρες ραγάδες από τα πολλά ανοίγματα. Πολλές φορές ο δότης του αυτοσχεδιάζει κι όλας με δικά του περιτυλίγματα, ψαγμένες τσάντες (που αν πας εκεί δε το βρίσκεις) και άλλα τέτοια για στάχτη στα μάτια. Τα μόνα ξαναδώρα ίσως που μπορεί να σε ξεγελάσουν είναι τα ποτά. Το χειρότερο είναι το ξαναδώρο να είναι κάποιο αντικείμενο που έχεις δει στο σπίτι εκείνου που στο δίνει, με τα ίδια χαρακτηριστικά σημάδια και που όταν ξαναπάς δε το βλέπεις πια εκεί...  Σε μια τέτοια περίπτωση το πρόσωπό σου χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Το ένα λέει ελαφρώς αηδιασμένα "να' σαι καλά, να' σαι καλά..." και το άλλο αποκτά μορφασμό "ε... μας κοροϊδεύεις".

Το και καλά μ' αρέσει: Εδώ τώρα... παίρνεις όσκαρ! Είναι η στιγμή που αυτός που σου έκανε το δώρο, είναι μπροστά σου όταν το ανοίγεις... Αν σου αρέσει όλα μέλι γάλα! Δεν τρέχει τίποτα. Αν δε σου αρέσει όμως... Τα στάδια ψευτοχαράς είναι πολλά. Αρχικά μπορεί να ξεκινήσει με την πρώτη οπτική επαφή με το δώρο. Εκεί αν καταλάβεις τι είναι και δε σου αρέσει, πρέπει να προλάβεις να σκεφτείς αντίδραση στο χρόνο που έχεις να βάλεις τα χέρια μέσα στην τσάντα, να το βγάλεις έξω και να το φέρεις μπροστά από το πρόσωπό σου. Τότε ξεκινάς να ψελλίζεις "αχ ωραίο..." με χαμόγελο σαν να έχεις τεντώσει τα μαγουλά σου με σελοτέιπ, και κοιτάς κάθε πλευρά του δώρου τουλάχιστον 10 φορές τη καθεμιά, δείχνοντας ότι το επεξεργάζεσαι γιατί σου αρέσει, ενώ από μέσα σου μετράς πότε θα ανοίξεις το επόμενο. Αν είναι δε μπλούζα, θα αναλύσεις και τις κλωστές τις προκειμένου να νομίζει ο άλλος ότι σου αρέσει (και την άλλη μέρα να το αλλάξεις). Αν τώρα διαπιστώσεις ότι δε σου αρέσει αφού το βγάλεις από την τσάντα, εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς δεν έχεις χρόνο ψεύτικης αντίδρασης. Οπότε εκεί γελάς κατευθείαν και ξεκινάς ένα σωρό ανούσιες ερωτήσεις και καλά ενδιαφέροντος " έλα ρε, τι είναι... (πουκάμισο βγάζει μάτι)" ή " είναι αυτό που νομίζω? (όχι γιατί δε νόμιζες τίποτα)"  ή και φράσεις του στυλ "έλα ρε φίλε", "καλά είσαι φοβερός, κοίτα τι πήρε", "το είχα δει και σκεφτόμουν να το πάρω" και άλλα πολλά. Για αυτό να είστε προετοιμασμένοι!

Το την πάτησες: Το την πάτησες είναι δυστυχώς μια πιθανή ατυχία που μπορεί να συμβεί σε μια ανταλλαγή δώρων  Αυτό συμβαίνει γιατί ο παραλήπτης είναι πολύ πιθανόν να έχει ήδη το δώρο αυτό. Αυτό μπορεί να μην είναι κακό απαραίτητα, αλλά σε γενικές γραμμές ένα δεύτερο ίδιο αντικείμενο μάλλον δε του χρειάζεται. Και εκεί σκάει διχασμός στον παραλήπτη. Οι επιλογές του δυο. Να καταφύγει σε ανάλογη αντίδραση του "και καλά μ' αρέσει" για να μην δυσαρεστήσει τον άλλον κι αν μπορέσει να το αλλάξει, ή να του πει κατάμουτρα "Α!... το'χωψωνισμένος, και επειδή γνωρίζει τα πάντα στην αγορά, βλέποντας το δώρο ξέρει την αξία του και παίρνει ύφος να φωνάξει τον μπάτλερ να το παραλάβει να μη λερωθεί από τα χερούλια της τσάντας. Αλλά όπως λένε, τους φίλους τους διαλέγουμε!

Το παραπλανητικό: Το παραπλανητικό φέρει τις πιο αστείες αντιδράσεις! Ο παραλήπτης μπορεί να μπερδευτεί με πολλούς τρόπους! Αρχικά με το μέγεθος. Μια μεγάλη τσάντα δηλαδή να κρύβει ένα μικρό κουτάκι. Ακόμα κι αν στο κουτάκι αυτό έχει κάτι πολύ καλό και που να του αρέσει, όπως και να έχει εκείνος έχει πάρει διάθεση μεγάλου δώρου! Και από εκεί που ξερογλείφεται με γουρλωμένα μάτια ότι θα βγάλει δώρο μεγέθους καρπουζιού, ξαφνικά επέρχεται συνοφρύωση και καχυποψία, καθώς το δώρο του χωράει τελικά στο ένα χέρι του! Ανάλογο φαινόμενο μπορεί να προκύψει κι από την τσάντα! Για κάποιο λόγο η αρχική τσάντα του δώρου μπορεί να μην ήταν καλή και οπότε ο δότης έβαλε μια από άλλο μαγαζί! Τι γίνεται όμως αν η τσάντα αυτή είναι από αγαπημένο μαγαζί του παραλήπτη. Τα γεμάτα λάμψη μάτια του έρχεται να σβήσει το πραγματικό περιτύλιγμα του δώρου! Ατυχής παραπλάνηση είναι και ο αριθμός πραγμάτων μέσα στην τσάντα! Και ενώ ο παραλήπτης μπορεί να δει μέσα 3 κουτιά, στο τέλος θα διαπιστώσει ότι και τα 3 συναρμολογούν το ίδιο δώρο... άρα ένα δώρο στο τέλος! Όλα τα παραπάνω φυσικά είναι αθώες παραπλανήσεις εφόσον στο τέλος αρέσει το δώρο σε εκείνον που το παίρνει, γιατί σε αντίθετη περίπτωση το βασανιστήριο είναι διπλό!

Το άντε να τελειώνουμε: Κλείνουμε την ενότητα με το δώρο άντε να τελειώνουμε. Το άντε να τελειώνουμε, γεννήθηκε από την αδιαφορία αυτουνού που φέρνει το δώρο, να επεξεργαστεί κάπως το περιτύλιγμα του δώρου. Πήρε την κούπα, τη πετάει σκέτη σε μια τσάντα και έτοιμο το δώρο! Σου πήρε ένα μπρελόκ, χέρι με χέρι η ανταλλαγή, που να ψάχνει τσαντάκια κι ιστορίες! Χάθηκε η αρχική τσάντα του δώρου, μη σκας, σακούλα μαναβικής κι έτοιμο! Τα παραδείγματα ποικίλλουν. Η αίσθηση που προκαλείται στον παραλήπτη είναι σαν να βρήκε ένα καλάθι με μωρό στην πόρτα του. Σαφώς δε καθόμαστε να ασχοληθούμε με αυτή τη λεπτομέρεια, αλλά να υπάρχει στον νου ότι η λεπτομέρεια κάνει τον πρωταθλητή.

Ένα δώρο όπως και να έχει είναι μια ευχάριστη και καλοδεχούμενη πράξη! Και πραγματικά πρέπει να εκτιμάμε τη κίνηση που κάνει κάποιος να μας το προσφέρει και μόνο, στο κάτω κάτω δε μας το χρώσταγε κι όλας! Κάποια συναισθήματα όμως κι από την άλλη βγαίνουν αυθόρμητα. Ίσως τελικά ο συνδυασμός αυτών, να δίνει αυτόν τον ιδιαίτερο τόνο που κάνει κάθε δώρο ξεχωριστό!

By Stam