ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ?!

Κάθε χρόνο πολλά παιδιά περιμένουν τις μέρες που θα βγουν να πουν τα κάλαντα στον κόσμο, προκειμένου να δώσουν ένα τόνο χαράς στα πλαίσια των ημερών, αλλά και να μπορέσουν να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι να πάρουν κάνα παιχνιδάκι ή κάνα κούτσουρο για τη σόμπα. Τα πράγματα φυσικά δεν είναι πάντα ρόδινα! Πίσω από κάθε πιθανή πόρτα υπάρχει και μια άλλη προσωπικότητα. Τις παραθέτω όπως τις θυμάμαι και εγώ από τότε που έβγαινα για κάλαντα μες την πόλη.

Ο "καλοσυνάτος": Ο καλοσυνάτος ήταν η περίπτωση που θέλαμε όλοι να μας τύχει! Είναι σε αναμονή για τα παιδιά που θα έρθουν να τα πουν, έχει ετοιμάσει 2 μέρες πριν τα ψιλά του σε ένα βαζάκι, σε ισόποσα ποσά για να μην κακοκαρδίσει κανένα παιδί, και δεν έχει πρόβλημα να ανοίγει την πόρτα μέχρι το βράδυ! Είναι πάντα ευγενικός, καμιά φορά φωνάζει κι όλη την οικογένεια στη πόρτα λες και πάνε στην όπερα κι ίσως προσφέρει και κάνα μελομακάρονο!

Ο "τσιγκούνης": Ο τσιγκούνης είναι και μεγάλος ψυχοβγάλτης! Δεν του αρκεί να πεις το στάνταρ κομμάτι των καλάντων. Θέλει όλο το τραγούδι μέχρι και τον πιο κρυφό στίχο που είναι καταγεγραμμένος στα υπόγεια του Βατικανού, χωρίς να κάνεις λάθος και παύσεις για να σου δώσει ότι πιάσει η φόδρα της τσέπης του. Μάλιστα το ζητάει και με καλά ευγενικό ύφος "το παρακάτω παιδιά δε το έχετε μάθει?", και καλά για εσάς πιο πολύ να το ξέρετε! Είναι ο λόγος που η μια τσέπη είναι τεράστια και κουδουνάει σαν τρένο. Σε γεμίζει ψιλά και φραγκοδίφραγκα και δεν είναι απίθανο να βρεις και κάνα κουμπί στην χούφτα. Συντονίζει το χέρι του όταν πληρώνει με το κλείσιμο της πόρτας για να μην επηρεαστεί από τις αντιδράσεις. Ασύμφορος και σπατάλη χρόνου! Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά απροσδιορίστου ποσού.

Ο "κόφτης": Ο κόφτης σε γενικές γραμμές σου ανοίγει, αλλά ποτέ δε θα σε αφήσει να ολοκληρώσεις το τραγούδι. Είτε βαριέται είτε έχει δουλειές θα σε κόψει γρήγορα. Μόλις ξεκινήσεις "Αρχιμηνιά κι αρχιχρ.." μπαπ, τέλος! Πάρτε το κέρμα και του χρόνου παιδιά! Το καλό είναι ότι πληρώνει καλά και από τη βαρεμάρα μπορεί να δώσει και κάνα χαρτονόμισμα. Άμα μάλιστα έχει αντιληφθεί οτι υπάρχουν καλαντόπαιδα στην πολυκατοικία, είναι έτοιμος με το κέρμα στο χέρι, να ανοίξει να το δώσει και τέλος. Παίζει να μη προλάβεις ούτε κουδούνι να χτυπήσεις.

Ο "βιαστικός": Η καλύτερη κατηγορία. Είναι αυτός που βγαίνει από το σπίτι την ώρα που πας να πεις τα κάλαντα και πρέπει να φύγει ή δε θέλει να ξυπνήσεις κάποιον από μέσα. Ψιθυριστά σου λέει να μη χτυπήσεις κουδούνι και σου δίνει ένα καλό πουρμπουάρ για αυτό και σου εύχεται και του χρόνου. Από τη βιασύνη καμιά φορά δε ξέρει και τι σου δίνει, οπότε η συγκομιδή είναι καλή! Ο κώδικας των καλάντων, λέει να το σεβαστείς και να πας σε άλλο διαμέρισμα...αλλά πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.

Ο "γρουσούζης": Ο γρουσούζης είναι η χειρότερη κατηγορία (προφανώς). Είναι αυτός που όταν χτυπήσεις κουδούνι είτε θα κάνει απόλυτη ησυχία να μοιάζει οτι λείπει, ενώ ακούς το ράδιο από μέσα ή θα φωνάξει από μέσα τη γνωστή πεταμένη ατάκα "μας τα'πανε"! Τι μας τα'πανε ανθρωπέ μου, συνέντευξη για δουλειά κάνεις? Άντε άνοιξε στα παιδιά και δώσε στους ένα δεκαρικάκι. Μερικοί μάλιστα το φωνάζουν και στο θυροτηλέφωνο "μας τα είπανε παιδιά, πηγαίνετε αλλού"! Νομίζω πως μια πολυκατοικία 7 ορόφων μπορεί να κοιμάται ήσυχα που έδιωξες τα μικρά                                         καθάρματα με τα τριγωνάκια! 

Ο "κουβαρντάς-να'ταν έτσι ο γιος μου": Πολύ γαλαντόμα προσωπικότητα! Ανοίγει την πόρτα και χαίρεται με αυτό που βλέπει. Κατευθείαν φωνάζει το παιδί του να δει τα παιδιά που τραγουδάνε, ενώ το δικό του λιώνει στο PC. Μόλις τελειώσει το τραγούδι σκάει μια χούφτα κέρματα ή 2 καλά χαρτονομίσματα δείχνοντας πως τέτοιες προσπάθειες ανταμείβονται σωστά! Συνήθως με το κλείσιμο της πόρτας ακολουθεί και μια ηχώ από μέσα "τα είδες Κωστάκη, τα άλλα παιδιά πάνε για κάλαντα! Μείνε να παίζεις εσύ" και καπάκι η μάνα που υπερασπίζεται το παιδί!

Ο "αναπολιάρης": Ο αναπολίαρης είναι αυτός που την ώρα των καλάντων περνάει όλη η ζωή από μπροστά του και θυμάται πως έλεγε εκείνος τα κάλαντα μικρός. Μιλάει πάνω στο τραγούδι και παραλληλίζει κάθε στιγμή και στίχο με κάτι δικό του. Μόλις τελειώσει και λίγο πριν σε πληρώσει σου αρχίζει μια ιστορία μισής ώρας, κρατώντας το κέρμα βασανιστικά για το πότε θα το πάρεις! Ενδεχομένως αυτά που λέει υπό άλλες συνθήκες να είχαν ενδιαφέρων, αλλά η μέρα είναι μικ΄ρη και τα έσοδα λίγα προς το παρών!

Ο "τσαντίλας": Τέλος είναι ο τσαντίλας. Ο άνθρωπος που την ώρα που χτυπάς το κουδούνι ασχολείται με κάτι που του έχει βγάλει το λάδι, φτιάχνει καμιά μπρίζα, σηκώνει έπιπλα κτλ και έχει τιγκάρει οργή! Έχει άπειρα νεύρα αλλά παράλληλα θέλει να μείνει στο κλίμα των ημερών και να μην αποπάρει τα παιδιά. Ξεκινάει με ένα ηχηρό "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Γ... ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ??" πίσω από την πόρτα. Στη συνέχεια στην ερώτηση "να τα πούμε?" απαντάει με το βροντερά κοφτό "ΝΑΙ!" κάνοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια να γελάσει και ολοκληρώνει με ένα υψηλής έντασης "ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!" και μπαμ κλείνει πόρτα. Δεν είναι κακός, απλά τον πετυχαίνεις σε κακή στιγμή. Κάποιες φορές συνεχίζει λίγο τη δουλειά που έκανε μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Οπότε ακούς τριγωνάκια και σφυριές ή πριονιές σε έπιπλα.

Ευχαριστώ πολύ την φίλη μου Κατερίνα για την ιδέα του άρθρου! Καλη χρονιά σε όλους και δώστε στα παιδιά λίγη χαρά αν δε κοιμάστε κι ακούσετε κάνα κουδούνι!




By Stam

ΗΡΩΙΚΑ ΞΥΠΝΗΜΑΤΑ!

Οι σημερινοί ρυθμοί είναι έντονοι! Το ξέρουμε αυτό και δε μπορεί κανείς να πει το αντίθετο. Τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Οι 24 ώρες μοιάζουν με δείγμα αναψυκτικού που μοιράζουν στον δρόμο. Που θέλω να καταλήξω με αυτό. Μα φυσικά το πόσο κουρασμένοι είμαστε! Τι να αντέξει κι αυτός ο οργανισμός! Κάνει υπερωρίες ζωής! Και προκειμένου να τα προλάβουμε όλα, αλλά να αφιερώσουμε και λίγο χρόνο στον εαυτό μας τι "σοφό" κάνουμε? Κόβουμε ώρες από τον ύπνο. Έτσι λοιπόν έρχεται η μέρα, που τα αποθέματα ενέργειας έχουν εξαντληθεί, τα βλέφαρα ζυγίζουν όσο μια νταλίκα, το κεφάλι χορεύει ροκ, και είσαι έτοιμος να σωριαστείς και με το σπρώξιμο μιας μύγας!

Στα χρονικά είναι αμέτρητες οι φορές που προσπαθήσαμε να μείνουμε ξύπνιοι! Από το σχολείο, και το Πανεπιστήμιο μέχρι την δουλειά μας ή σε μια απλή συνεύρεση! Εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι οκ, ξαφνικά θολούρα παντού, ο ήχος χάνεται και η εικόνα που είχες αντικαθίσταται με ένα κοντινό ζουμ στο τραπέζι! Πόσο εκνευριστικό είναι αλήθεια να θες να μείνεις ξύπνιος και να μη μπορείς! Λες και σου κλείνουν τον διακόπτη! Κατά καιρούς λοιπόν χρησιμοποιήθηκαν ποικίλες τακτικές να κρατηθούμε ξύπνιοι και να παραμείνουμε ατσαλάκωτοι στα μάτια των άλλων! Έτσι έχουν καταγραφεί οι εξής:

Η "αποτρίχωση": Παλιά, καλή, δοκιμασμένη συνταγή! Με το που έρθει η πρώτη υπνηλία αρχίζει και το τράβηγμα στις τρίχες του χεριού! Αρχικά είναι χαλαρό, νομίζεις ότι αρκεί για να ξυπνήσεις, μέχρι να καταλάβεις ότι αν δε μαζέψεις μια περούκα στο γραφείο δε θα ξυπνήσεις ποτέ! Το δύσκολο είναι να μείνει σε αφύπνιση το χέρι που τραβάει! Είναι ο τελευταίος στρατιώτης στο ανάχωμα! Μαζί με αυτό πέφτει και το οχυρό και τότε όνειρα γλυκά!

Ο "χορός": Συνήθως δεν πετυχαίνει, αλλά η απόπειρα γίνεται. Η περίπτωση αυτή εφαρμόζεται όταν καθόμαστε σε κάποιο γραφείο που δε φαίνονται τα πόδια. Ενώ το υπόλοιπο σώμα φαίνεται ακίνητο, από κάτω γίνεται πανηγύρι. Τα πόδια κουνιούνται λες και πατάνε σταφύλια ή σαν να χορεύουν νησιώτικα! Όσο πιο μεγάλη η νύστα τόσο πιο έντονη η κίνηση! Αν υπήρχε ραπτομηχανή εκεί κοντά θα ράβονταν σεντόνια με τόσο πάτημα. Το πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή η νύστα κυριαρχεί και η κίνηση γίνεται μηχανικά και ανεξέλεγκτα, με συνέπεια να κοπανιούνται έπιπλα και τρίζουν οι σόλες, κάνοντάς σε να γίνεσαι ενοχλητικός και να βλέπουν ότι κοιμάσαι!

Οι "μώλωπες": Η απελπισμένη προσπάθεια να μείνεις ξύπνιος απαιτεί δραστικά μέτρα! Οπότε τι κάνεις? Κοπανιέσαι! Χτυπιέσαι στα μπούτια, στα μπράτσα και στα μάγουλα με ένα διακριτικό αθόρυβο τρόπο ώστε να ενεργοποιηθείς από τον πόνο! Η μέθοδος αυτή έχει λίγο μοναξιά, καθώς σε περνάνε για τρελό ή αλκοολικό και δε σε πλησιάζει κανείς κοντά!

Ο "λίγος ύπνος": Δίκοπο μαχαίρι μέθοδος και για πολύ έμπειρους! Εδώ επικρατεί η λογική ότι αν κλείσω λίγο τα μάτια μου θα ξυπνήσω μετά, σαν να έκανα έναν μικρό ύπνο! Στη περίπτωση αυτή κάνεις ότι τρίβεις μια ώρα τα μάτια σου λες και μπήκαν χαλίκια μέσα ή πιάνεις το μέτωπό σου σαν να σκέφτεσαι ενώ είναι σαν να έπαθες εγκεφαλικό ή απλά κοιτάς χαμηλά! Είναι πολύ πιθανό όμως στα επόμενα 3 δευτερόλεπτα να ακουστεί ροχαλητό ή να σηκωθείς με καρούμπαλο που έσκασε το κεφάλι σου στο γραφείο! Λίγοι τα βάλανε με την νύστα και κερδίσανε!

Ο "αντιπερισπασμός": Ύπουλο κόλπο και καλό. Εδώ γίνεται μια προσπάθεια να ξεγελαστεί το γλάρωμα με άσχετες ενέργειες! Σε αυτές μπορεί να είναι από το να παρατηρείς τι γράφει ένα στυλό πάνω μέχρι τι αυλάκια σχηματίζει το δακτυλικό σου αποτύπωμα. Πολλές φορές καταφεύγουμε και στην γραφή, όπου σημειώνουμε είτε σχετικά με την περίσταση που βρισκόμαστε θέματα είτε ποια τραγούδια να θυμηθώ να ψάξω ποιος τα λέει. Εκεί βέβαια μπορεί να ξεκινήσεις να γράφεις κανονικά αλλά κάποια στιγμή να σε κυριεύσει πάλι ο λήθαργος και να αρχίσεις να σχεδιάζεις ένα τεράστιο ιερογλυφικό μακαρόνι στο χαρτί σου!

Οι "ανάσες": Αυτό συνήθως είναι υποσυνείδητη αντίδραση αλλά καμιά φορά την κρατάμε ενσυνείδητα και παραπάνω. Μόλις συνέλθουμε από την πρώτη επίθεση ύπνου αρχίζουμε και αναπνέουμε βαθιά και γρήγορα σαν τρελοί! Ενδεχομένως είναι αποτελεσματικό αφού οξυγονώνεται ο εγκέφαλος! Εκεί όμως δεν θέλει και υπερβολή γιατί καταλήγεις να ακούγεσαι σαν δύτης στον βυθό και παίζει να καλέσουν και ασθενοφόρο αν νομίζουν ότι σε έπιασε άσθμα!

Ο "συνθέτης": Τέλος είναι η στιγμή που ξυπνάει ο συνθέτης μέσα μας! Η μουσική θα μας σώσει. Ξεκινάμε και φέρνουμε όλα τα ρυθμικά τραγούδια στο μυαλό μας, τα δακτυλά μας γίνονται μπακέτες και το γραφείο ντράμς, τα γόνατα τουμπερλέκι κι αρχίζουμε να αναπαράγουμε τα τραγούδια με ήχους από ανάσες ή με τα χείλια μας, σαν να μας τρέχει το σάλιο μετά από λύσσα. Ενδεχομένως η επιτυχία είναι πιθανή, αρκέι να υπάρχει συναίσθηση της έντασης και να μη νομίζουμε οτι είμαστε στα Mtv live.


Η μάχη είναι άνιση! Ας το παραδεχτούμε! Και με νερό στα μούτρα και με ένα κατρούτσο καφέ, πάλι οι πιθανότητες να χάσουμε είναι μεγάλες! Για αυτό θα επανέλθω με τακτικές κρυφού ύπνου! Πρακτικό κι ωφέλιμο! Ως τότε, ξυπνάτε! Μας βλέπουν!


By Stam

Χρυσόστομος Τσουρέκιας 1

Το Ellinara-zontas, υποδέχεται έναν νέο φίλο, τον Χρυσόστομο Τσουρέκια! Σε τυχαίο χρόνο, ο Χρυσόστομος, αγανακτεί με πολλά που βλέπει γύρω του και ψάχνει τρόπο όχι μόνο να τα σχολιάσει, αλλά να προτείνει και λύσεις! Διότι εύκολα κρίνεις, δύσκολα προτείνεις! Ήρθε η ώρα λοιπόν για πολλά...τσουρέκια!

Μικρές πρωτοβουλίες από μικρές ομάδες!

Κάτι σαν τα τέλη κυκλοφορίας!

Πολιτισμός κι εκεί που δεν το περιμένεις!

Μαρίνα γράφει, όχι WC!

Ο μπλε κάδος δεν σημαίνει δε χωράνε όλα στον γκρι!

~Χρ.Τσουρέκιας~

ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ...ΣΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΟΥ!!!

Όταν ο καιρός το επιτρέπει κι υπάρχει φυσικά όρεξη, ένας καλός περίπατος είναι και μια ευχάριστη δραστηριότητα και πολύ ωφέλιμη. Παρ'ολα αυτά όμως έχω την αίσθηση ότι δε το συμμερίζονται όλοι με αποτέλεσμα κάτι τόσο απλό να απαιτεί στρατηγικές ικανότητες και γατίσια αντανακλαστικά προκειμένου να το φέρεις εις πέρας! Που θέλω να καταλήξω? Είδη περπατητών που συναντάς σε μια βόλτα. Καλώς σας βρήκα λοιπόν κι αρχίζω:

1) Το "φράγμα" : Το φράγμα ή αλλιώς τσιγκελοπερπάτημα (αφού παει με το τσιγκέλι)! Περπατάς, και φυσικά δεν έχεις άλλη διέξοδο παρα μόνο την ευθεία. Εκεί λοιπόν θα σου τύχει ο Σπαρτιάτης που φυλάει τις Θερμοπύλες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο θα είναι κάποιος που παει με -10 ταχύτητα και ενώ σε έχει δει, μένει πιστός στο πόστο του και δε σε αφήνει να περάσεις. Ακόμα και χώρο να έχει να περπατήσει λίγο πιο άκρη τα ζώδια του έγραψαν να μείνει στη μέση. Βιάζεσαι δε βιάζεσαι θα αγανακτήσεις γιατί αν απλά δε περιμένεις να αλλάξει ο χρόνος στο πεζοδρόμιο είναι λογικό να θες να περπατήσεις πιο γρήγορα. Αν καταφέρεις μάλιστα με κάποιο ελιγμό να περάσεις τελικά μπρος του, σε κοιτάει είτε με μια απορία "προς τι τόση βιασύνη" καθώς φαντάζεις πύραυλος μπροστά του, είτε με μια ενόχληση ότι του έκλεισες το δρόμο και πως θα περάσει. Σε περίπτωση που δε βρεις άνοιγμα, βγάλε τον αργαλειό κι άρχισε να φτιάχνεις χαλιά, κι ειδικά αν σου τύχει πάνω από ένας.

2) Ο "αποφάσισε": Ο αποφάσισε είναι μια αγχωτική κατηγορία. Το καταλαβαίνεις ότι σου έρχεται όπως περπατάς και τον βλέπεις στην ίδια ευθεία με εσένα μέχρι να βρεθείτε στα 3 εκατοστά. Εκεί ξεκινάει το τσίρκο. Πας δεξιά να περάσει, είχε την έμπνευση να πάει αριστερά, πας αριστερά αυτός θα πάει δεξιά. Οπότε για λίγα δευτερόλεπτα ο ένας κλείνει τον άλλο λες και τρπλάρουν την μπάλα, κάνουν μικρά φρεναρισματάκια κι ακούς μικροήχους αγανάκτησης και ξεφουσκώματος. Κανείς δεν αποφασίζει φυσικά να σταματήσει λίγο να δει πρόθεση από τον άλλον. Ο χαμός γίνεται αν κρατάει και τσάντες με ψώνια, σκύλο, παιδάκι, καρότσι λαϊκής κτλ. Πρέπει να προβλέψεις και που θέλει να πάει και τη φυσική ροή του ότι κρατάει! Αν καταφέρεις όμως να περάσεις με τη μια από τη σωστή μεριά η ικανοποίηση είναι μεγάλη!


3) Ο "κόντρας": Ο "κόντρας είναι ο πεζός ραλίστας. Έτσι όπως περπατάς, αποφασίζεις να περάσεις κάποιον λίγο πιο γρήγορα διότι απλά θεωρείς οτι σε κλείνει και θες να ανοίξεις λίγο το βήμα σου! Όχι φίλε! Έκανες το λάθος να θεσεις μια προκληση σε λειτουργια! Με το που αντιληφθει ο κοντρας ότι πας να τον περάσεις, θα επιταχύνει κι αυτός! Είναι ο πιο γρήγορος του πεζοδρομίου και πρεπει να τιμήσει το ονομα του! Θα αυξησει ταχυτητα λοιπον και θα προσπαθησει να μπει και μπροστα σου! Όσο αυξάνεις εσυ, το 2πλασιο αυξάνει εκείνος. Το σπουδαιότερο που θέλει χειροκρότημα? Αν καταφέρει να ξαναμπεί μπροστά σου θα σταματήσει και θα συνεχίσει κανονικά με το προηγούμενο ρυθμό σε φάση "που είχαμε μείνει?" Καμιά βιασύνη σου δεν είναι πιο                                                               σημαντική από τη δικιά του προτεραιότητα!

4) Ο "αναλαμπής": Ο αναλαμπής είναι αυτός που περπατάει (πάντα μπροστά σου) και τρώει φλασιες να κάνει κάτι! Εκεί που έχεις ένα ρυθμό και τον έχεις σε μια Χ απόσταση, ξαφνικά θα σταματήσει να μιλήσει στο κινητό, να ανάψει ένα τσιγάρο, να βάλει το κορδονι του μες το παπουτσι ή απλά να κατσει να θυμηθει κατι. Κατα πασα πιθανοτητα εχεις πεσει πανω του. Αποτομο φρεναρισμα χωρις ελεγχο και σε τυχαια στιγμη... βεβαιο τρακαρισμα. Το φαινομενο αυτο λειτουργει ιδιαιτερα εκνευριστηκα σε πολυσυχναστους δρομους (κι ειδικα με μαγαζια) καθως βρισκεσαι να εισαι σαν μπιλια σε φλιπερακι και να σκοραρεις βαθμους στις πλατες των αλλων.

5) Ο "μονοκομματος": Ειμαι κοντα στο να καταληξω πως αυτη η κατηγορια προκειται για ρομποτ. Ειναι αυτος που θα περασει απο διπλα σου χωρις να μαζεψει το σωμα του ουτε μια μοιρα! Περπαταει σε μια ευθεια, ακινητα χερια, εχει βλεμμα σαν να βλεπει οραμα και σου παιρνει τον μισο ωμο πακετακι σπιτι του! Ειτε εχει χωρο ειτε οχι θα επιδιωξει χτυπημα ραγκμπι πανω σου! Μαλλον εμφυτευει μικροτσιπ ελεγχου με τον ωμο, δεν εξηγειται αλλιως. Εννοειται δεν θα ζητησει συγγνωμη, καθως τολμησες να βρισκεσαι στην τελεια ευθεια που εχει προγραμματισει στο νου του να διανυσει απο οταν βγηκε απο το σπιτι. Δε χρειαζεται να βιαζεται για να συμβει, πολυ απλα εχει χαλασει το τιμονι. Αν εισαι τυχερος οι αισθησεις σου θα δουλεψουν εγκαιρα και θα προλαβεις να μαζεψεις το σωμα σου πριν σε σκουντηξει, αλλιως γραπωσου πανω του μπας και σε πεταξει ως το σπιτι σου!

6) Ο "αβολος": Ο άβολος ειναι μια αθωα κατηγορια ομολογω, αλλα συμβαινει! Ειναι εκεινος με τον οποιο θα τυχει να συντονιστει το βημα κι η ταχυτητα σου μαζι του. Εκει αρχιζουν τα λεπτα αμηχανιας καθως περπατατε παραλληλα προς την ιδια κατευθυνση λες κι ειστε παρεακι. Εκει υπαρχουν διαφοροι συνδυασμοι αμηχανιας, οπως να μη μπορεις να συνεχισεις μια συζητηση που εκανες με ενα φιλο σου γιατι δε θες να ακουει μεχρι να σε παρεξηγησει και να νομιζει τον ακολουθεις. Υπαρχουν και φορες που ο άβολος είναι παρέα από άβολους και μάλιστα τέτοια που δε θες να νομιζουν οτι εισαι μαζί τους. Για αυτό και στέκεσαι λίγα λεπτά να ξεχωρίσεις. Υπομονή, καποια στιγμή θα ξεμακρύνεις!

7) Ο "αψυχολόγητος": Τέλος ονομάτησα έτσι αυτή την κατηγορία προκειμένου να περικλείσει όλες τις άκυρες συμπεριφορές κοντινής απόστασης, ανθρώπων που συναντάς όταν περπατάς. Περιστατικά λοιπόν που έχουν συμβεί είναι να γυρίσει και να φταρνιστεί στο πλάι αυτός που πας να προσπεράσεις, προσφεροντάς σου ένα ωραιότατο ντουζάκι αηδίας, να φωνάξει ξαφνικά έναν γνωστό του που είδε κάπου απέναντι, γκρεμιζοντάς σου το κάποτε καλά τυμπανό σου, μέχρι να του έρθει ιδέα να περάσει γρήγορα το απέναντι φανάρι ή να προλάβει το λεωφορείο κάνοντας ένα σπρίντ μπροστά σου και πάνω από τα πόδια σου! Τι να κάνουμε δε μπορείς να τα προβλέψεις όλα!



Δε μασάμε όμως! Συνεχίζουμε τις βόλτες μας ακάθεκτοι και φυσικά προσπαθούμε να μην ανήκουμε εμείς σε αυτή την κατηγορία!


By Stam

ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ!

Καλοκαιράκι! Η αγαπημένη εποχή όλων αναμφισβήτητα! Μπορεί να υπάρχουν μέρες που θες να βγεις από το δέρμα σου, λόγω ζέστης, μπορεί όλα να υπολειτουργούν και να μοιάζουν οι πόλεις βομβαρδισμένες αλλά η αίσθηση είναι μοναδική! Να κράταγε μήνες ολόκληρους αν γινόταν! Όταν λοιπόν ακούμε καλοκαίρι, ποια είναι συνήθως η πρώτη σκέψη! Θάλασσα! Ακριβώς! Παραλίες, ξαπλώστρες, βουτιές, καφεδάκια κι όλα τα καλά! Τι πιο ευχάριστο να αράζεις από το πρωί ως το απόγευμα στη θάλασσα! Το θέμα είναι όμως, ότι κάθε χρόνο δε θα σου λείψουν ποτέ ορισμένες προσωπικότητες τις παραλίας! Ποιες είναι αυτές? Ας τις δούμε:

Ο "πλατσουριάρης" : Ο πλατσουριάρης, μέχρι μια ηλικία δικαιολογείται. Με πολύ επιείκεια, μέχρι τα 5-6 του, όχι παραπάνω! Έχει το κλασικό συνήθειο όταν βουτάει ή όταν κολυμπάει, να νομίζει ότι είναι στο μπάνιο του. Καμία συναίσθηση. Περνάει από δίπλα σου σε απόσταση ξυσήματος, κοπανιέται σαν ψάρι χέρια πόδια πετώντας νερά στο κεφάλι σου, βουτάει σαν να τον ρίχνουν άγκυρα καθώς σου στέλνει ένα ντουζάκι νερού πάνω σου κι όταν αναρριχάται φτύνει σαν συντριβάνι πέρα δώθε! Γενικά τα κάνει όλα μούσκεμα. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να τον αντιληφθείς ώστε να τον αποφύγεις. Μια περίπτωση φανερή είναι αυτοί που μπαίνουν από τη παραλία στη θάλασσα σαν να πήρε φωτιά το μαγιό τους. Αλλιώς το πιθανότερο είναι αυτοί με τα γυαλάκια κατάδυσης που κάνουν δώρο τα δημητριακά, καθώς δεν αντέχουν ούτε οι ίδιοι τα πλατσουρίσματα τους!

Το "κεφάλι": Το κεφάλι είναι μια χρήσιμη κατηγορία. Είναι αυτοί που βουτάνε, κι όταν η στάθμη φτάσει στο λαιμό κοντά, μένουν ακίνητοι και σε ένα σημείο. Δε κάνουν τίποτα μέχρι να ξαναβγούν, απλά κοιτάνε. Συνήθως είναι χρήσιμοι σε περίπτωση που έχεις απομακρυνθεί, να ξαναβρείς την ευθεία σου στο νερό. Βάζεις πχ σημάδι το κεφάλι με το καπέλο, το κεφάλι με τα μούσια κτλ. Το κεφάλι περιστρέφεται μια στο τόσο για να αλλάζει οπτική και παρακολουθεί πάντα τον εγγύτερο κολυμβητή μέχρι να ξαναπομακρυνθεί στα 10 μέτρα. Είναι μια ζωντανή σημαδούρα. Θέλει προσοχή όταν βουτάς μη βγεις μπροστά του ή πάνω του, γκρινιάζει καμιά φορά! Πάνω από 2 κεφάλια κάνουν και πηγαδάκι όσο μένουν ακίνητοι. Κυρίως σε αυτό ανήκουν άνθρωποι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας οπότε είναι πλήρως αναγνωρίσιμο!

Ο "αμμοβολής" : Ο αμμοβολής είναι η νεράιδα της παραλίας. Απλά αντί για μαγική σκόνη σου πετάει άμμο. Είτε είσαι ξαπλωμένος χάμω με πετσέτα, είτε σε ξαπλώστρα θα βρει τρόπο να σε φτάσει. Συνήθως αυτό το προκαλούν οι δρασκελιές του που είναι λες και θέλει να ξεκολλήσει τσίχλα από το παπούτσι του. Μεγάλα και ψηλά βήματα, έχοντας φτυαρίσει καλά την άμμο γίνονται αιτία το μαλλί όσο να αντικαταστήσει τη πιτυρίδα με άμμο. Σε πολλές περιπτώσεις συναντάται και ως υδροβολής. Μόλις έχει βγει από το νερό και περνάει από δίπλα σου με κινήσεις χιπ χοπ ή σαν να τινάζεται σκύλος και ξεκινάει το ψέκασμα. Εκεί είναι να σε έχει πάρει λίγο ο ύπνος και να σου έρθει το ξάφνιασμα. Δέσιμο στη μπανάνα και μέσα.

Ο "μπλαστρωμένος": Ο μπλαστρωμένος/η είναι αυτός που είναι λες και του πέταξαν γιαούρτια ή τον κουτσούλισαν 1000 γλάροι ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο! Για κάποιο λόγο του έχει περάσει η αντίληψη πως όσο πιο άσπρος είναι από το αντηλιακό, τόσο καλύτερα προστατεύεται! Αν του ρίξεις κι ένα κύβο κνορ είναι έτοιμος για φούρνο. Με το που μπει στο νερό, μαζεύεται μια άσπρη κηλίδα τριγύρω, ικανή να θορυβήσει τη Green Peace και να στείλει συνεργείο. Αν πάλι κολυμπάει σε παραλία με άσπρους βράχους τον χάνεις. Καλύτερο καμουφλάζ κι από στρατιωτικό φούμο! Παίζει να αντανακλά τον ήλιο πίσω με τόση προστασία!

Η "μετακόμιση": Η μετακόμιση, είναι η γενίκευση του τύπου ορισμένων οικογενειών που πάνε στη παραλία με το μισό σπίτι και με ότι χρειάζεται για να τηρηθεί το σπιτικό πρόγραμμα! Εκτός λοιπόν ότι βλέπεις να κουβαλάνε καρέκλες, ψυγεία, τσάντες, γραμμόφωνα, ντουλάπια, γκαραζόπορτες και δε ξέρω τι, βρίσκονται και σε μια σπιτική άνεση! Η γιαγιά θα πλέκει το πουλόβερ, ενώ ο πατέρας θα ακούει αθλητικά και θα παίζει στοίχημα, όσο η μητέρα θα μπουκώνει το παιδί με κεφτεδάκια από το τάπερ και θα του φωνάζει "τρώγε παιδί μου να χορτάσεις". Όλοι μιλάνε φωνάζοντας λες κι όλοι είναι κουφοί, αφήνουν πίσω τη μισή χωματερή των Λιοσίων, τα παιδιά κλαίνε ακατάπαυστα λες κι έχουν διακόπτη και γενικά αυτό το σημείο αποτελεί μια μικρογραφία ενός πιθανού μπαλκονιού (χωρίς τις γλάστρες).

Ο "στρωματένιος": Όπως λέει και το όνομα του, είναι αυτός που θα μπει μέσα με το στρώμα και εκεί θα μείνει. Μάλλον έχει μαλώσει με το κρεβάτι του κι έχει αρχίσει αλλού τον ύπνο. Παίζει να μείνει ώρες μες το νερό και δεν τον νοιάζει ούτε που πάει! Είναι ικανός να περάσει με το στρώμα πάνω από το κεφάλι σου και να μη κουνηθεί καν. Ένα ακίνητο πράμα που επιπλέει. Ακόμα κι όταν είναι να βγει, θα το φτάσει το στρώμα μέχρι την ακτή, για να σηκωθεί να το μαζέψει!

Οι "ρακετίστες": Οι ρακετίστες είναι τα κανόνια της παραλίας! Με το που δεις 2-3 να περπατάνε με ρακέτες προς το μέρος σου, σήκωσε τοίχο και φόρα κράνος! Σε κλάσματα δευτερολέπτου το σημείο που κάθεσαι θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Βαράνε όπου να' ναι, προς όλες τις κατευθύνσεις και με απόσταση 100 χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλο. Με μαθηματική ακρίβεια θα φας το μπαλάκι του τένις στο κεφάλι καμιά 30αρια φορές! Για κάποιο λόγο αρέσκονται να παίζουν ακριβώς στο σημείο που είναι ΟΛΟΣ ο κόσμος. Δε πα να' χει μια αλάνα πιο πέρα, εκεί θα παίξουν ανάμεσά σου. Τη μισή μέρα θα τη φας να παρατηρείς πο΄τε θα σου' ρθει κατά πάνω σου. Οπότε μη περιμένεις να χαλαρώσεις. Ειδικά όταν αρχίζουν να βαράνε καρφιά, είναι σαν να χτυπάνε οι ιθαγενείς τα τύμπανα και πρέπει να βγεις από το δάσος! Πολλές φορές στήνουν και μπλόκο από εκεί που πας να μπεις ή να βγεις από το νερό, και βέβαια μη τους χαλάσεις το ρεκόρ, που να σταματήσουν. Λες και περιμένεις να πληρώσεις διόδια για να φύγεις. Παρά τις ελάχιστες εξαιρέσεις παικτών, οι περισσότεροι δεν έχουν καμιά συναίσθηση. Οπότε μη περιμένεις να χαρείς τον ήχο της θάλασσας, συμβιβάσου με τον ήχο σαν να καρφώνουν 10 σε οικοδομή.

Ο "χρήσιμος": Ο χρήσιμος είναι ο κάθε πιθανός μικροπωλητής της παραλίας. Μπορείς να δεις πραμάτειες διαφόρων πραγμάτων. Συνήθως το ταμπλό που κρατάνε κι είναι πάνω τα πράματα είναι ολυμπιακών διαστάσεων, κι ίσα που το σηκώνουν. Αν και δεν υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο να σχολιάσω εδώ, θα σταθώ στο εξής! Γιατί πρέπει να πουλάνε ορισμένοι,τα πιο άχρηστα πράγματα της γης?? Είμαι στην παραλία, με 40 βαθμούς, έχω λιώσει και ναι.. νομίζω πως ένα βραχιόλι για το πόδι είναι ότι χρειάζομαι!!!! Πλάκα μας κάνουν? Πούλα ένα καπέλο, μια ομπρέλα, ένα νερό, κάτι! Αλλά όχι ένας φουσκωτός πίκατσου ή ένα τόξο με βέλη, θα κάνει πιο άνετο το ταξίδι μου στην επιστροφή! Ή μάλλον όχι, λέω να κάνω μια χένα τατουάζ... πάνω στο ιδρωμένο μου μπράτσο!!!!! Με σχέδια ότι τους έβγαλε το google! Σοβαρευτείτε!

Το "ποζέρι": Το ποζέρι συναντάται κυρίως στον αντρικό πληθυσμό της παραλίας (όχι ότι δεν υπάρχουν και γυναίκες, απλά είναι πιο διακριτικές...και καλά!). Το ποζέρι μοστράρεται όλη την ώρα στη παραλία. Έλιωσε πόσους μήνες στα γυμναστήρια και θέλει να μοιραστεί με κάποιον το αποτέλεσμα, και φυσικά αυτός ο κάποιος είναι οι θαμώνες της παραλίας. Στέκεται όρθιος μες τον ήλιο παίρνοντας συνέχεια πόζες μοντέλου, έχει μια τσάντα γεμάτη λάδια για να γυαλίζει και όποτε βγαίνει από το νερό στέκεται σαν να επέστρεψε από υποβρύχιο που έσκασε κι εκείνος επέζησε θριαμβευτικά! Κινείται λες και νομίζει ότι τον φωτογραφίζουν συνέχεια. Στις γυναίκες είναι πιο διακριτική η ποζεριά, με κυριότερο χαρακτηριστικό το παααρα πολύ αργό περπάτημα στην άκρη της παραλίας, με γυαλιά που καλύπτουν το μισό πρόσωπο,  για να προλάβουμε να θαυμάσουμε το καινούργιο επώνυμο μαγιό...αυτής της εβδομάδας!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε, με πολλές βουτιές όπου κι αν πάει ο καθένας. Όποιον βλέπετε να μετατρέπει την παραλία σε χωματερή πάρτε ρακέτες κι αρχίστε να παίζετε από πάνω του ασταμάτητα. Αντί για κοχύλια πλέον βρίσκεις γόπες και καπάκια! Δε θέλει μαθηματική εξίσωση να πετάξεις κάτι στον κάδο. Α, και σαμποτάζ στις οργανωμένες. Στο τέλος θα χρεώνουν και την άμμο που πατάς! Κατά τα άλλα, σαν το καλοκαίρι στην Ελλάδα, ε δεν έχει!

By Stam

ΚΕΜΠΑΠ TV!

Νομίζω πως όλοι πλέον έχουμε παρατηρήσει αυτό τον κατακλυσμό ξενόφερτων σειρών κυρίως από την λατρεμένη μας γείτονα χώρα. Και παρόλο που όλοι λένε «εγώ δεν τις βλέπω αυτές τις αηδίες!» αυτές οι σειρές κάνουν τα μηχανάκια της AGB να χτυπάνε κόκκινο. Και για να είμαστε σίγουροι ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα, είναι εκείνες οι σειρές που είναι κυρίως στην απογευματινή- βραδινή ζώνη των καναλιών μιλάνε αυτή την τόσο εύηχη γλώσσα και έχουν σαν θέμα κυρίως κάποια ταπεινή και καταφρονεμένη γυναίκα που την βασανίζουν τα προβλήματα της καθημερινότητας αλλά και ο αβάσταχτος ερωτικός της πόνος για κάποιον πλούσιο (απαραιτήτως!) γόνο μεγάλης οικογενείας και από την ανάποδη και πάει ξανά από την αρχή…(Σας θυμίζει κάτι; Φωσκολιάδα!!! Όλοι εμάς μιμούνται!!!)

Και δεν είναι ένα, δεν είναι δυο, είναι η κυριότερη μορφή ψυχαγωγίας στην ελληνική τηλεόραση! Και παρόλο που έχουν μεγάλη απήχηση εγώ δεν μπορώ παρά να ανησυχώ για την όλο και μικρότερη παραγωγή ελληνικών σειρών αλλά κυρίως για αυτή την ξαφνική στροφή των καναλιών στις παραγωγές αυτής της συγκεκριμένης χώρας. Και στο παρελθόν υπήρχε εισαγωγή ξένων παραγωγών στην ελληνική τηλεόραση κυρίως Μεξικάνικης καταγωγής αλλά θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι ακόμα και αυτά τα κατασκευάσματα ήταν πιο χαριτωμένα από τα τωρινά (Μεροληπτώ γιατί είναι της εποχής μου!)

Το φαινόμενο είναι σίγουρο ότι δεν είναι τυχαίο… τώρα για ποιους λόγους… ένας θεός ξέρει! Πάντως δεν οφείλεται μόνο στο χαμηλό budget των τούρκικων παραγωγών. Αν θέλαμε θα βρίσκαμε και από άλλες χώρες! Ούτε είναι τόσο καταπληκτικά καλοφτιαγμένες που να αξίζουν όλο αυτό τον ενθουσιασμό!
Σκηνικά τόσο περίεργα, ρόλοι τόσο προβλέψιμοι, αισθητική πουθενά!… Τόσο Palmolive δεν το αντέχω!
Τουλάχιστον αν είναι να το υποστώ να ακούω την γλώσσα μου βρε αδερφέ και να βλέπω τα μούτρα των Ελλήνων ηθοποιών!

Ας αναρωτηθούμε … αυτοί αγοράζουν τις δικές μας σειρές; …Δεν νομίζω!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά το εμπλουτίζουν το εργάκι με τέτοιες σειρές που κυκλοφορούν σε περιοδικά και δεν προβάλλονται στην τηλεόραση αλλά και με σειρές περιοδικών που σκοπό έχουν να μας μάθουν την Τουρκική ώστε να καταλαβαίνουμε τι λένε οι σειρές και ξανά μανά….. φαύλος κύκλος!
Και σκέφτομαι εγώ τώρα με το ταπεινό και γυναικείο μυαλό μου…μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως προσπαθούν να μας κάνουν να συνηθίσουμε τον πολιτισμό τους; Ή μάλλον τον α- πολιτισμό τους; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο και έχουν λυσσάξει έτσι;



Ε, Όχι λοιπόν! Καλύτερα μιας ώρας ελληνική TV παρά 500 χρόνια τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή!


Και κλείνοντας έτσι για να σας στείλω λιγάκι… για να θυμηθούμε … Φώσκολος….Λάμψη….Κάποιος αλλάζει πρόσωπο και παίρνει την θέση του γαμπρού του Δράκου, του Ίωνα….Πίσω στο 2011…Εζέλ….
Μήπως είμαστε τόσο μπροστά από την εποχή μας;…Μήπως;;;;





By *Vickie*

ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ...ΣΑΛΠΑΡΟΥΜΕ!

Το τι λάθη γίνονται σε αυτή τη χώρα, δε χρειάζεται να το πω εγώ! Όχι μόνο βγάζουν μάτι, τυφλό σε αφήνουν! Ένα καλάθι να πάρεις, ψωνίζεις λάθη για μια ζωή. Οπότε από όποιο και να πιανόμουν θα ήταν απλά μια από τις πολλές άκρες του κουβαριού. Παρόλα αυτά, καιρό τώρα με απασχολεί μια συγκεκριμένη κατάσταση, η οποία υπό άλλες συνθήκες (αν δηλαδή ήμασταν σοβαροί άνθρωποι κι όχι κανίβαλοι) θα έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στις παρούσες εξελίξεις και κατ' επέκταση στο μέλλον. Αναφέρομαι στο θέμα της ναυτιλίας. Ένας κλάδος, ταυτόσημος με την Ελλάδα και όμως τόσο ξένος με αυτή σήμερα. Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος ακούγοντας για ναυτιλία είναι καράβια, λιμάνια ή φορτία. Υπάρχουν και οι λίγο παραλίες που φαντάζονται νησάκια, διακοπές και κότερα. Εγώ όμως το αναφέρω ως σύνολο, από τη ναυτιλιακή μόρφωση και την εμπορική δραστηριότητα, μέχρι την απασχόληση και τις προοπτικές ανάπτυξης! Η ναυτιλία θα μπορούσε να είναι η σανίδα σωτηρίας μας σε πολλά πράγματα! Είναι ένας χώρος πλούσιας δραστηριότητας, παγκόσμιας εμβέλειας και σχετικά σταθερής απόδοσης. Και πως το εκμεταλλευόμαστε εμείς αυτό? Με το σταγονόμετρο! Είμαστε τόσο large λαός που λέμε "έλα μωρέ, ας έχουμε και λίγο ναυτιλία, όχι ότι τη χρειαζόμαστε". Χειροκρότημα! Μετάλλιο απογοήτευσης τόσο σε κρατικούς φορείς, όσο και στους αντιπροσώπους του ναυτιλιακού χώρου! Ας γίνω όμως πιο σαφής και για εκείνους που δεν έχουν όλη την εικόνα του τι θα μπορούσαμε να είμαστε και τι είμαστε! Προειδοποιώ ότι θα μακρηγορήσω λίγο, αλλά δε γίνεται αλλιώς! Θα ξεκινήσω αρχικά από ορισμένα στοιχειώδη (γιατί κατά βάση είναι πάρα πολλά) οφέλη που θα μπορούσε να μας προσφέρει.

1) Αρχικά, πολύ μεγάλα οικονομικά οφέλη! Ακόμα και σε περίοδο κρίσης αποτελεί έναν πολύ ισχυρό τομέα, που η δράση του δεν έχει αισθητή πτώση και φυσικά τα κέρδη είναι τεράστια! Χάρη στη ναυτιλία, ισορροπεί και κάθε άλλο είδος εμπορίου. Προφανώς, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό μεταφοράς πρώτων υλών γίνεται από εκεί.

2) Απασχόληση. Ένας τόσο πλούσιος κλάδος θα μπορούσε να βοηθήσει να απασχολούνται πάρα πολλοί άνθρωποι σε διάφορες θέσεις, και δεν εννοώ μόνο πάνω στα πλοία και τις ναυτιλιακές, αλλά ναυπηγεία, σχολεία κτλ. Έτσι ενδεχομένως θα έδινε χέρι βοηθείας σε ένα ποσοστό ανεργίας.

3) Ανάπτυξη! Πέραν της οικονομικής, θα είχαμε ανάπτυξη και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, επιστημονικά, προκειμένου να εξελίξουμε τη ναυτιλία θα γινόντουσαν έρευνες οικονομικές και τεχνολογικές. Τα λιμάνια θα εκσυγχρονίζονταν και οι γύρω περιοχές θα αναπτύσσονταν. Μια αλυσιδωτή αντίδραση δηλαδή.

4) Επιρροή! Μια χώρα που θα ήταν ισχυρή εμπορικά και ειδικά σε ναυτιλιακό επίπεδο, καθώς θα έλεγχε βασικό ποσοστό των μεταφερόμενων υλών, θα είχε άλλη διαπραγματευτική ισχύ σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, και θα μπορούσε να διεκδικήσει με καλύτερες συνθήκες τις θέσεις και τα δικαιώματα της.

Κι αυτά είναι μόνο μια γεύση σε συμπυκνωμένο μέγεθος! Και τώρα, παίρνουμε ένα σακουλάκι πατατάκια, καθόμαστε αναπαυτικά στη θέση μας και πάμε να δούμε από το πόσο τα σπάμε στο τι πραγματικά κάνουμε και έχουμε!

1) Η ναυτική εκπαίδευση είναι άκρως υποτυπώδης! Σε επίπεδο πληρωμάτων οι σχολές εμπορικού ναυτικού πάσχουν άπειρα. Καταρχάς στερούνται βασικού εξοπλισμού, όπως πχ. προσομοιωτές ή ναυτικούς χάρτες! Ναι, στον 21ο αιώνα οι χάρτες είναι μια λέξη άγνωστη. Αναλώνονται σε πολλά μαθήματα μικρότερης σημασίας από άλλα πιο ουσιαστικά, και ρίχνουν το βάρος πολύ σε θεωρίες και καθώς πρεπεισμούς παρά πρακτικότητα και ουσία! Οι ναυτιλιακές δε σχολές (σε ακαδημαϊκό επίπεδο) ενώ έχουν τα φόντα να βγάλουν ικανά στελέχη κάνουν ότι μπορούν να υποβαθμίσουν αυτή τη δυνατότητα. Τα προγράμματα σπουδών περιέχουν μαθήματα άνευ σημασίας, οι καθηγητές δεν δείχνουν τον απαραίτητο ζήλο (αν κι αυτό προκύπτει γενικά στην εκπαίδευση) και δεν υπάρχει καμία απολύτως επαφή και σύνδεση σχολών με τον εργασιακό χώρο (εν προκειμένω των ναυτιλιακών εταιρειών ή άλλων χώρων ανάλογης απορρόφησης). Εν ολίγοις, πολύ κακή εκπαίδευση και σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού!

2) Η ελληνική σημαία! Το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού στόλου είναι δηλωμένο σε σημαίες άλλων κρατών και φυσικά η δική μας σημαία δεν αποτελεί καν κίνητρο για πλοία εξωτερικού. Το αποτέλεσμα? Χάνονται κέρδη και οφέλη! Ο λόγος είναι γιατί οι όροι της ελληνικής σημαίας στα πλοία δεν είναι όλοι συμφέροντες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η φορολογία. Είναι πολύ υψηλή και υποσκελίζει το κέρδος των πλοιοκτητών. Θα έπρεπε λοιπόν να αναθεωρηθεί ότι ισχύει μέχρι τώρα και να προωθηθούν συνθήκες που θα παρακινήσουν περισσότερα πλοία να είναι εγγεγραμμένα στην ελληνική σημαία. Δεν είναι επιστήμη, είναι λογική! Δε λέω να γίνουμε σημαία όπως είναι κάποιοι φορολογικοί παράδεισοι, αλλά σίγουρα να έχουμε ανταγωνιστικά προνόμια. Γιατί μη γελιόμαστε, όταν παίζονται λεφτά ο πατριωτισμός πάει διακοπές καλώς ή κακώς! Ας μη περιμένουμε λοιπόν την καλή πίστη κι ας γίνουμε ουσιαστικοί!

3) Αλλοδαπά πληρώματα. Το θέμα εδώ δεν είναι ρατσιστικό. Είναι κατανοητό ότι τα αλλοδαπά πληρώματα (όχι όλα) είναι φθηνότερα, αλλά όχι απαραίτητα και ποιοτικά! Εντάξει, το πράγμα έχει ξεφύγει όμως. Είπαμε να κερδηθεί κάνα φράγκο αλλά κοντεύουμε να έχουμε τον ΟΗΕ στα πλοία! Καταρχάς παρότι γίνονται προσπάθειες εκπαιδευτικής εξέλιξης, εν τούτοις πολλά πληρώματα "φθηνών" χωρών πάσχουν από γνώση και εμπειρία. Το αποτέλεσμα είναι να μη γίνονται σωστά οι δουλειές και να μεσολαβούν και κίνδυνοι! Επίσης η επικοινωνία δυσχεραίνεται. Ναι μιλάνε όλοι Αγγλικά, αλλά μιλάμε για διαφορετικές κουλτούρες, συνήθειες και ζωές μεταξύ πόσων ανθρώπων σε μια μακρόστενη λαμαρίνα στα ανοικ΄τα του πελάγους. Όσο μεγαλύτερη ανομοιογένεια, τόσο μεγαλύτερη δυσκαμψία! Πρέπει λοιπόν και εδώ να μελετηθεί τι χρειάζεται ώστε να είναι ευνοϊκές οι συνθήκες να μπαίνουν και Έλληνες ναυτικοί στα πλοία και οι ιδιοκτήτες να μη νιώθουν ότι χάνουν. Αν και για να είμαστε σωστοί, μιλάμε για μια δουλειά με άπειρους κινδύνους (πειρατεία, καιρός, ατυχήματα κτλ), που σε κρατάει καιρό μακρυά από το σπίτι σου, χωρίς τις ανέσεις που έχουμε εμείς και πολλές φορές με εξάμηνα και επτάμηνα άνευ μπάρκου. Επομένως μια τέτοια εργασία δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως νούμερα αλλά ως άνθρωποι! Δε χρειάζεται να υποβαθμιστεί και αυτό το επάγγελμα για να έχουν μερικοί μια Πόρσε παραπάνω. Σε καιρούς υψηλής ανεργίας πολλοί θα μπορούσαν να αναζητήσουν την τύχη τους στα πλοία και να αποτελεί μια διέξοδο για αυτούς!

4) Τα ναυπηγεία. Σε μια τόσο κομβική χώρα και με ναυπηγικές γνώσεις αιώνων, όχι απλά χρόνων, θα περίμενε κανείς τουλάχιστον τα ναυπηγεία της να είναι ένα πολύ δυνατό σημείο της. Όπως είναι αναμενόμενο δεν ισχύει ούτε καν το αντίθετο. Ο λόγος είναι μια σειρά παραγόντων που εμποδίζει μια τέτοια ανάπτυξη. Από τη μια η ανελαστική πολιτική ενός κράτους που θέλει να κερδίζει σε πρώτο χρόνο κι όχι μακροπρόθεσμα ή ολικά, κι από την άλλη οι εσωτερικές ομάδες και συνδικάτα, που δε φιλτράρουν  τα θέλω τους και ασκούν τακτικές και "σαμποτάζ" με σκοπό το "δούναι και λαβείν" να καταλήγει πιο πολύ στο "λαβείν". Τίποτε δε χτίζεται σε μια μέρα. Θέλει προσπάθεια κι αγώνα, πριν αρχίσει κάτι να πετυχαίνει και να αποδίδει. Τα υψηλά κόστη, ο υπερβολικός χρόνος κατασκευής, ξ έλλειψη εξειδικευμένων μηχανημάτων και οι ευμετάβλητες κι αφερέγγυες συμφωνίες, είναι μερικοί από τους λόγους που μειώνουν το κίνητρο για να χτιστούν πλοία εδώ (δεδομένου οτι κατά τα άλλα, τα ναυπηγεία είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να ξεκινήσουν εργασίες.) Δε λέω να δουλεύουν τα ναυπηγεία σε συνθήκες Κίνας με υπέρμετρα χαμηλούς μισθούς και ελάχιστα δικαιώματα, αλλά ούτε να είμαστε σε μια εγρήγορση σαν να είναι όλα εναντίον μας και να μη κάνουμε καν τη προσπάθεια να εξελίξουμε αυτόν τον τομέα. Στο τέλος τα οφέλη θα μιλήσουν από μόνα τους έτσι κι αλλιώς.

5) Νηογνώμονας. Για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τον όρο, περιληπτικά να πω ότι είναι αυτός που κάνει ελέγχους ασφαλείας για ένα πλοίο. Στην Ελλάδα λοιπόν πλέον, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια, δεν υπάρχει νηογνώμονας, κι όσο υπήρχε δεν έφερε ουδεμία αξιοπιστία! Η κατεξοχήν λοιπόν ναυτιλιακή χώρα (όπως χαιρόμαστε να λέμε) δεν μπορεί υπεύθυνα να κάνει έλεγχο ασφαλείας και να παρέχει πιστοποίηση! Μοναδικό. Μπορεί το συγκεκριμένο να μην απέδιδε άμεσα οφέλη, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας γνώμονας αξιοπιστίας! Από την άλλη με τα μυαλά που έχουμε, είμαστε ικανοί να δίνουμε το ΟΚ σε συρματόπλεγμα να πλεύσει.

6) Λιμάνια και ευρύτερη ζώνη. Τα λιμάνια μας μπορούσαν να είναι ακόμα πιο αποδοτικά και πιο προσαρμοσμένα στις σύγχρονες απαιτήσεις. Το πλεονέκτημα μας είναι η θέση μας. Αλλιώς πολλά από τα πλοία που έρχονται, ούτε για προμήθειες δε θα σταμάταγαν. Φυσικά οι γύρω περιοχές είναι άκρως υποβαθμισμένες και αδικαιολόγητα! Φανταστείτε ένα κρουαζιερόπλοιο που φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά. Ο κόσμος που κατεβαίνει τι βλέπει τριγύρω. Κτίρια που λες βομβαρδίστηκαν, μαυρίλα, μικρομάγαζα λες κι είσαι στην Ινδία, έλλειψη φαντασίας και πάει λέγοντας. Επίσης μηδέν συνεκτικότητα. Κοτζάμ σταθμός τρένου και δε μπορούν να το τροποποιήσουν ώστε να μεταφέρει και εμπορεύματα, και με μια κατάλληλη επέκταση να γίνεται και εξαγωγή τους στα Βαλκάνια! Με λίγα λόγια προχειρότητα!

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τα πλην και τα συν της ναυτιλίας. Χρόνια τώρα ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με μεθοδικότητα να σκεφτεί τι κινήσεις πρέπει να γίνουν ώστε η Ελλάδα να είναι πρώτη δύναμη σε αυτό και να αποκομίζει τα ανάλογα οφέλη. Από μεριά κράτους, το θέμα αντιμετωπίζεται επιπόλαια. Δε χαράσσεται πολιτική κι ακόμα όταν είχαμε ξεκάθαρο υπουργείο ναυτιλίας ήταν διακοσμητικό το κτίριο. Ιδέες μηδέν, κουλτούρα μηδέν αλλά θελαν να μπαίνουν φράγκα στο ταμείο από τις μεταφορές που γινόντουσαν. Τι αστοχίες να πρωτοπαρατηρήσει κανείς. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αυτό που παρουσιάζουν ασύμφορο, το καθιστούν μόνοι τους έτσι! Όπως οι άγονες γραμμές. Τι πάει να πει αυτό. Δηλαδή κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα μεταφοράς σε κέντρα με νοσοκομεία? Δεν πρέπει να εφοδιάζονται? Πρέπει να περιμένουν μόνο πότε θα έρθουν τα μεγάλα πλοία του Χ εφοπλιστή? Μια συνεκτικότητα των νησιών θα ήταν και χρήσιμη και ανθρώπινη! Να φορολογούν την ναυτιλία τους ήταν εύκολο, να την αναπτύσσουν όμως θα κούραζαν το μυαλό τους. Το ίδιο συνυπεύθυνοι είναι όμως κι αυτοί που την αντιπροσωπεύουν. Θα μου πεις μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που θέλει απλά να κερδίζει? Όχι! Αλλά μη μου το παίζει ούτε πατριώτης ούτε ψευτορομαντικός "η θάλασσα είναι η ζωή μου". Η θάλασσα είναι ο κουμπαράς σου μάλλον. Ποτέ δεν πήραν κι αυτοί συνολική πρωτοβουλία. Ότι ήταν, ήταν για ατομικό συμφέρον. Ποτέ δε μαζεύτηκαν σαν σύλλογος να βρουν ιδέες και πόρους να υλοποιήσουν κάτι. Περίμεναν να πέσουν από τον ουρανό τα έργα. Ειδικά μεγάλο μέρος της σημερινής γενιάς εφοπλιστών είναι απαράδεκτη! Βλέπει μόνο νούμερα και τίποτα παραπάνω. Μειώνει συνεχώς τους μισθούς των ναυτικών, προωθεί ξένα πληρώματα, ξεζουμίζει όσους δουλεύουν στα γραφεία στερώντας τους την ελεύθερη σκέψη και δημιουργία καθιστώντας τους παράλληλα ιδιαίτερα αναλώσιμους και κάνει τα πάντα για το κέρδος. Η παλιά γενιά μπορεί να κυνήγαγε το κέρδος αλλά είχε μια πιο ανθρώπινη πλευρά σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στις επιχειρήσεις της όσο και σε περιπτώσεις φιλανθρωπικού έργου και ευεργεσίας. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πολλά συνδικάτα έχουν βάλει κι αυτά ένα λιθαράκι στη στασιμότητα αυτή. Ναι να διεκδικούμε δικαιώματα, ναι να μην υπάρχει εκμετάλλευση, αλλά κάπου να υπάρχει και αποτέλεσμα, με σωστές αντιπροτάσεις! Σε ένα βαθμό δηλαδή τείνει να γίνει και εκβιαστικό το θέμα του να κρατάνε τα κλειδιά της υπόθεσης και να ανοιγοκλείνουν όποτε θέλουν. Πάνω απ' όλα συνεννόηση!

Η ναυτιλία έχει και μπορεί να δώσει. Ειδικά σε μια χώρα που δεν παράγει, είναι η καλύτερη επιπλέον πηγή εισοδήματος. Φυσικά δε λέμε να στραγγίξουμε την κατσίκα. Δούνε και λαβείν. Αν κάνεις έργα για αυτή και την αντιμετωπίσεις πιο σοβαρά, θα σου φέρει κι ανάλογα αποτελέσματα, χωρίς να χρειαστεί να τη μαστιγώνεις για να σου τα ακουμπάει. Κάποτε πρέπει να φύγει η νοοτροπία του παίρνω μόνο και να αρχίσουμε να δίνουμε κι όλας. Είναι απλή μαθηματική εξίσωση. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα πέσουν τα βλέμματα και σε αυτή την "ταπεινή" δραστηριότητα, και θα γίνει σωστή αξιοποίηση μιας δύναμης που ενώ την έχουμε μπροστά μας, της λέμε ότι μας κρύβει τη θέα!

By Stam

ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΩ, ΑΛΛΙΩΣ ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ'ΔΩ!

Η συζήτηση με ένα άλλο πρόσωπο ή με ένα σύνολο ανθρώπων, αποτελεί εκτός από λογική πράξη, και μια πολύ εποικοδομητική δραστηριότητα. Διαφορετικές απόψεις και γνώμες συναντιόνται στο ίδιο τραπέζι, και μέσα από τη ζύμωση όλων αυτών προκύπτουν ιδέες, συμπεράσματα και αντιλήψεις χρήσιμες στο κάθε άτομο είτε θελήσει να τις υιοθετήσει είτε να τις απορρίψει. Το να μπορείς να συζητάς με ένα πρόσωπο τείνει να γίνει χάρισμα, είτε θα μιλήσεις για προσωπικά θέματα είτε για θέματα εθνικής και παγκόσμιας εμβέλειας! Κι ενώ αυτή η δυνατότητα ανταλλαγής γνώσης ακούγεται τόσο ευχάριστη κι αναγκαία, εμπεριέχει μια πολύ βασική λεπτομέρεια! Με ποιόν συνομιλάς!! Πολύ σωστά μαντεύετε, βάζω στο μικροσκόπιο τις πιο συχνές κατηγορίες συνομιλητών! Η ανάλυση θα γίνει πάνω στη βάση μιας τετ α τετ συνομιλίας κι όχι παρεϊστικης! Προφανώς όμως οι παρακάτω μεμονωμένες περιπτώσεις, παρκάρουν εύκολα και στις ομαδικές συζητήσεις! Έχουμε και λέμε:

Ο  "ναι, ναι": Ο "ναι,ναι" και για την ακρίβεια το κεφάλι του "ναι,ναι" έχει αντικαταστήσει το stop στα παλιά τηλεγραφήματα ή αντιπροσωπεύει το enter στα πληκτρολόγια! Κάθε φράση που ολοκληρώνεις μιλώντας του συνοδεύεται από μια κίνηση του κεφαλιού του, ότι συμφωνεί, αν μάλιστα η πρότασή σου έχει πολλές παύσεις αυξάνεται κι η πάνω κάτω κίνηση του κεφαλιού του! Είναι σαν ο λόγος σου να είναι μοιρασμένος σε φωτοτυπίες και το κεφάλι του στις σφραγίζει! Φυσικά αυτή είναι κίνηση ευγένειας ότι σε παρακολουθεί, ενώ κατά βάση είτε δεν άκουσε είτε δεν κατάλαβε τίποτα! Αν και αρχικά γλυκαίνεσαι με το γεγονός ότι κάποιος σε ακούει απορροφημένος, στο τέλος η αποκάλυψη ότι αν μίλαγες στον τοίχο θα έπαιρνες πιο σίγουρα απάντηση, σε απογοητεύει. Οπότε παρατάς κάθε προσπάθεια κι απλοποιείς την κατάσταση τονίζοντας τι ωραία μέρα σήμερα, μπας και δημιουργηθεί διάλογος. Ο εξελιγμένος "ναι,ναι" ενδέχεται να φέρει και την ιδιότητα του "επαναληψάκια", που θα δούμε παρακάτω!

Ο "επαναληψάκιας": Θα μπορούσαμε να τον πούμε και πονηρομιλητή! Είναι ο κατεργάρης των συζητήσεων! Το βασικό του γνώρισμα είναι ότι θα επαναλάβει την τελευταία φράση ή λέξη που είπες προκειμένου να δείξει ότι σε προσέχει ή ότι έχει γνώση πάνω σε ένα θέμα που το πιθανότερο δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή του! Φανταστικός διάλογος: 

- Και για αυτό αν πατάς συνέχεια τον συμπλέκτη, θα πάθεις μεγάλη φθορά στο δίσκο

- Στο δίσκο, ναι!

- Άσε που τώρα είμαι στα 20000 χιλιόμετρα και πρέπει να κάνω το service

- Το service, ναι... λόγω χιλιομέτρων!

- Πω! Άσχετο! Είδες χθες το παικτάκι...πως το λένε μωρέ.. ξέρεις με τα τατουάζ...

- Α, ναι... ο.... κόλλησα μωρέ.....  με τα τατουάζ.... (ξύσιμο κεφάλι)

- Ξέρεις, που τον έχει playmaker....

- Ναι, ναι κατάλαβα.... δε μου έρχεται κι εμένα τώρα...ο playmaker, παικταράς...πως λέγεται...(ξύσιμο πηγούνι)

- Ο Καλάθοβιτς μωρέ!

                                                        - Α μπράβο! Αυτός ναι!

Εντάξει! Σταμάτα εκεί! Πρώτον αν με προσέχεις, απλά άκου τι λέω κι ότι είναι συμπληρώνεις, δε θέλω αντίλαλο λες και είμαι σε βουνό! Δεύτερον αν δεν έχεις γνώση στο θέμα και αγχώνεσαι μην εκτεθείς, πάλι άκου μπας και μάθεις και κάτι! Ούτε διαγώνισμα θα σου βάλω ούτε θα σε διορίσω πουθενά! Δε χρειάζεται να τα ξέρεις όλα! Αντίστοιχα μπορεί να πιάσεις ένα θέμα κι εσύ που δεν γνωρίζω. Στη χειρότερη θα σε βομβαρδίσω με ερωτήσεις να καταρτιστώ κι έτσι ο διάλογος αποκτά κι ενδιαφέρων! Οπότε σταμάτα να μικροφωνίζεις και παρακολούθα! Η συγκεκριμένη κατηγορία παίζει παζλ με ότι λες και επαναδομεί το διάλογο σαν να είναι δικός του! Ενδεχομένως παρακολουθούσε σεμινάρια σεναρίου Φώσκολου!

Ο "διακόπτης": Αν ήταν μουσικός θα ήταν ντράμερ! Είναι ίσως από τις πιο εκνευριστικές κατηγορίες συνομιλητών και φλερτάρει να πετάξει από το παράθυρο μαζί με την καρέκλα! Κάθε φορά που ξεκινάς μια πρόταση κρατάς χρονόμετρο για το πότε θα σε διακόψει και στο τέλος ακούγεσαι σαν cd που δε γράφτηκε καλά και πηδάει ο ήχος! Στη διάρκεια συνομιλίας χάνεται κάθε ειρμός και σκέψη που είχες πριν, από τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του "διακόπτη"! Φανταστικός διάλογος:

- Ο επιχειρηματίας Κ. μπορ...

- Ποιος μωρέ, ο κλεφτοκοτάς, τι θες να πω ότι μπλα μπλα μπλα

- ναι, άκου λίγο, μπόρεσε να κερδίσει το...

- Άσε που αυτός είχε συγχωνευθεί και με τον Λ. παλιότερα μπλα μπλα μπλα

- Περίμενε, περίμενε άλλο λέω. Αύξησε το μετοχικό του κεφ...

- Εγώ τώρα έβλεπα και που οι τράπεζες του Β. και του Θ. μπλα μπλα μπλα

Ώπα! Φτάνει! Σταμάτα να με κόβεις κάθε τρεις και λίγο για να μου πεις όσα ξέρεις και έχεις διαβάσει! Αυτά που λες είναι κάτι τα οποία τα γνωρίζεις ήδη και τα έχεις στο ξερό σου! Μην αφήνοντας με να μιλήσω, προφανώς δεν ακούς κάτι καινούργιο και αφετέρου μου προκαλείς το μέγιστο θυμό κι έτσι δεν σε ακούω και εγώ! Το αποτέλεσμα? Να τελειώνει η συζήτηση και να ξέρουμε τα ίδια που ξέραμε και πριν! Μηδέν! Δε με νοιάζει αν έχεις πιο καλή πληροφόρηση ή το ψάχνεις παραπάνω, ακόμα κι αν εγώ λέω αηδίες κι εσύ σωστά θα μάθεις να συζητάς! Και ούτε θα μου κάνεις χάρη να τελειώσω μια πρόταση κι εκεί να ξεπηδήσει η ακατάπαυστη φλυαρία σου! Αυτό το τελευταίο μάλιστα είναι εξίσου σύνηθες. Αφού σε έχει φέρει οριακά και αναγκάζεσαι να του φωνάξεις για να καταλάβει ότι πρέπει να βάλει μια τελεία, θα σε αφήσει να πεις αυτό που θέλεις! Το θέμα είναι όμως ότι εκείνη την ώρα, μετράει λαγουδάκια στο μυαλό του και περιμένει την πρώτη επίσημη παύση σου για να σε τιμήσει πάλι με τη πλούσια επιχειρηματολογία του! Επομένως αν καταφέρεις μέσα από ένα χαρτοπόλεμο λέξεων να βγάλεις άκρη είναι επίτευγμα!

Ο "φωνακλάς": Υπάρχουν πραγματικά μερικοί άνθρωποι που πρέπει να φτύσουν τον ενισχυτή που έχουν καταπιεί από μικροί! Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δυο περιπτώσεις συναντιούνται εδώ! Είναι μια μικρή κατηγορία ατόμων που απλά εκ φύσης η ένταση της φωνής τους είναι ισχυρότερη από του συνομιλητή τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δοκιμάζουν την υπομονή των αυτιών μας! Η προσπάθεια να επιβληθούν της συζήτησης αναπόφευκτα γίνεται κουραστική και ζαλιστηκήοκτάβες της Κάλας καταφέρνοντας να σπας και κρύσταλλα! Ειδικά δε, αν συμμετέχουν πολλά άτομα με αυτό το στυλ, τότε παράγεται απλά ένας θόρυβος, εφάμιλλος με αυτόν όταν πετάνε μπάζα από σωλήνα οικοδομής! Ουρλιαχτά και φλέβες που πετάγονται στο μέτωπο διαμορφώνουν το σκηνικό! Το αποτέλεσμα και εδώ φυσικά, μηδενικό και θες 10 παυσίπονα μετά να συνέλθεις. Ψάχνεις να βρεις μια τρύπα ησυχίας μπας και ορθώσεις ένα επιχείρημα που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του συνομιλητή ώστε να ηρεμήσει και να σε ακούσει! Συνήθως αυτό το παθαίνουν πολύ "διαλλακτικά" πρόσωπα που "άφοβα" δέχονται κάθε αντίλογο! Σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να χρησιμοποιείς εκφράσεις του στυλ "ναι, καλά λες, αλλά..." ή "θα σου πω και για αυτό που λες, αλλά πρώτα..." μπας και ορθώσεις πέντε συλλαβές, διότι μαζί με την ένταση πάει και η έλλειψη τελείας στον άλλον!

Ο "απορροφημένος": Μεγάλη προσοχή σε αυτή την κατηγορία! Δε βγαίνουμε ποτέ μόνοι με έναν απορροφημένο για καφέ! Εκτός αν θέλουμε να μελετήσουμε την αρχιτεκτονική δομή της καφετέριας, γιατί ο χρόνος θα είναι άπλετος! Ο "απορροφημένος" μπορεί να σε κοιτάει αλλά δεν θα ακούσει λέξη από ότι λες! Το μυαλό του τρέχει παντού εκτός από το θέμα! Όσο κι αν φωνάξεις, όσο καλά κι αν μιλάς, τη μεγαλύτερη συνωμοσία να ξεσκεπάσεις... δε θα μπορέσεις να τραβήξεις τη προσοχή του πάνω από 1 λεπτό! Έχει τα δικά του θέματα τα οποία φυσικά ούτε αυτά δε θέλει να αναλύσει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις και προειδοποιητικά σημάδια. Όταν συναντιέσαι με ένα τέτοιο πρόσωπο δείχνει υποσχόμενο για κουβεντούλα και συνομιλία, αλλά με το που κάτσει στην καρέκλα λες και συνδέεται με το άπειρο. Κοιτάει μια νταβάνι, μια πάτωμα, μια τους τοίχους, ψαχουλεύει το κινητό, απορροφάται από το αναμμένο κεράκι στο τραπέζι λες και βλέπει το μέλλον και γενικά σου δίνει την αίσθηση ότι ο χώρος που θα έπρεπε να είναι το μυαλό του, νοικιάζεται! Καμιά φορά η προκλητικότητα τρυπάει και νταβάνι με το να χασμουρηθεί μες τη μούρη σου κι αν ρωτήσεις αν νυστάζει σου λέει και όχι! Αφού μόνο η πιτζάμα σου λείπει! Οπότε προσοχή! Πάρτε κι άλλα άτομα μαζί άλλου τύπου (αλλιώς θα κοιτάτε μαζί τον ουρανό σαν Ινδιάνοι) ή ένα κινητό με πολλά παιχνίδια!

Ο "παρτάκιας": Από τότε που γεννήθηκε λάτρεψε τρία γράμματα! Τα Ε, Γ, Ω. Όλες οι κουβέντες και οι συνομιλίες κινούνται γύρω από αυτόν. Ακόμα και κάτι που δεν συνδέεται με τίποτα!! Κάθε γεγονός που θα αναφέρεις θα προσπαθήσει να το παραλληλίσει με μια προσωπική του ιστορία (όχι απαραίτητα αληθινή) και να το φέρει στα μέτρα του να είναι το επίκεντρο! Εννοείται πως οτιδήποτε τείνει να τον θίξει δεν περνάει! Πρέπει να φροντίσεις να περιγράψεις όλο το σκηνικό στην αρχή κι η τελευταία πρόταση να καταδεικνύει ότι ευθύνεται αυτός για αυτό, αλλιώς δε θα πετύχει ποτέ! Είναι τέλειος, κι άμα θέλουμε! Τα έχει κάνει όλα και έχει δικαίωμα να μιλάει για αυτό! Στα 5 του ήταν ναυτεργάτης στα λιμάνια, στα 10 του πήρε το πρώτο αμάξι και τώρα στα 30 σκέφτεται να αγοράσει 7 νησιά! Φιλαράκι... χαλάρωσε! Δεν είσαι μόνο εσύ στο τραπέζι και φυσικά, δεν είσαι ο μόνος που κάνει πράγματα όταν οι άλλοι είναι φυλακισμένοι σε παγόβουνο! Όλοι έχουν να μοιραστούν ιστορίες και εμπειρίες και έχει ενδιαφέρων να ακούγονται όλες! Αν ήσουν τόσο προχωρημένος όσο παρουσιάζεσαι, δε θα συζήταγες με εμένα στο καφενείο του κυρ-Θύμιου, αλλά σε ένα κότερο με γιάπηδες! Ο μόνος τρόπος για να επαναφέρεις το διάλογο σε τάξη είναι να του δώσεις λίγο "εγώ". Πχ.: "Εσύ που ξέρεις καλύτερα το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα συμφωνήσεις ότι το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε". Ας μη ταιριάζουν οι προτάσεις, αρκεί να πάρει αυτό που θέλει!

Ο "σαλιάρης": Αν και δεν κατηγοριοποιείται ως προς το πώς συζητά, θέλω να πω τον πόνο μου. Πρέπει να καταλάβουν μερικοί ότι δεν έχω ούτε ενσωματωμένους υαλοκαθαριστήρες στο πρόσωπο, ούτε στεγνωτήρα μπάνιου. Δε γίνεται σε κάθε λέξη που λένε να σκάει τσουνάμι σάλιου! Στη περίπτωση αυτή ο συνομιλητής πρέπει να μάθει να συζητά ήρεμα κι αν μπορεί να αποφεύγει ορισμένα γράμματα που μεταμορφώνουν τα χείλη σε καταπέλτη σάλιου! Επ'ευκαιρίας να πω ότι μου τη δίνουν κι αυτοί που σου κολλάνε τη μούρη σχεδόν πάνω στη δικιά σου όταν σου μιλάνε, λες και λίγα εκατοστά πιο μακρυά δεν ακούγονται! Απομακρύνσου, τώρα!!! Δε θέλω το στόμα και η μύτη μου να γίνουν δοκιμαστικοί σωλήνες των σωματιδίων σου! Και φυσικά επηρεάζεται η συζήτηση, γιατί όταν βλέπω τη σαλένια φυσαλίδα που μόλις εκτοξεύτηκε, να χορεύει στο μπράτσο μου, ξαφνικά ο ήχος χάνεται σαν να είμαι σε βυθό, και θέλω να σκουπιστώ! Ούτε με ποδοσφαιριστή να μίλαγα!

Ο "κινησάκιας": Ο κινησάκιας έπρεπε να κάνει καριέρα ως διερμηνέας για κωφάλαλους. Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του κουνάει τα χέρια του σαν να θέλει να τα στεγνώσει μετά από πλύσιμο! Υπάρχουν φυσικά και πιο παραστατικοί που πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλο το σώμα τους για να πουν κάτι λες και χορεύουν οριεντάλ! Ο "κινησάκιας" δε μπορεί με τίποτα να συζητήσει χωρίς όλα αυτά! Μοιραία αποτελέσματα είναι να ρίχνει τους δίσκους των σερβιτόρων, τα νερά στο τραπέζι και να βγάζει που και που και κάνα μάτι από κάνα φουκαρά. Κάθε κίνησή του είναι μια περίληψη του τι είπε. Σε ένα δικαστήριο θα κράταγαν και πρακτικά κινήσεων γιατί εκεί μάλλον κρύβεται όλη η αλήθεια! Θέλει και εδώ προσοχή μη σε υπνωτίσουν οι κινήσεις του και δεχτείς άκριτα τα επιχειρήματά του. Το πλεονέκτημα είναι, πως σε μαγαζί με πολλή φασαρία έχεις ελπίδες να καταλάβεις τι λέει από τις σωματικές αναπαραστάσεις.

Όποιο κι αν είναι το είδος που τυγχάνει, θα έχει σίγουρο το κουμπί του! Το οποίο θα επιτρέψει να έρθει η συζήτηση σε ένα λογικό επίπεδο προκειμένου να βγει ένα αποτέλεσμα. Ε, κι αν δε πετύχει αυτό... ενσωματωθείτε σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες κι εσείς κι απολαύστε το... ασυζητητί!

By Stam