ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΩ, ΑΛΛΙΩΣ ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ'ΔΩ!

Η συζήτηση με ένα άλλο πρόσωπο ή με ένα σύνολο ανθρώπων, αποτελεί εκτός από λογική πράξη, και μια πολύ εποικοδομητική δραστηριότητα. Διαφορετικές απόψεις και γνώμες συναντιόνται στο ίδιο τραπέζι, και μέσα από τη ζύμωση όλων αυτών προκύπτουν ιδέες, συμπεράσματα και αντιλήψεις χρήσιμες στο κάθε άτομο είτε θελήσει να τις υιοθετήσει είτε να τις απορρίψει. Το να μπορείς να συζητάς με ένα πρόσωπο τείνει να γίνει χάρισμα, είτε θα μιλήσεις για προσωπικά θέματα είτε για θέματα εθνικής και παγκόσμιας εμβέλειας! Κι ενώ αυτή η δυνατότητα ανταλλαγής γνώσης ακούγεται τόσο ευχάριστη κι αναγκαία, εμπεριέχει μια πολύ βασική λεπτομέρεια! Με ποιόν συνομιλάς!! Πολύ σωστά μαντεύετε, βάζω στο μικροσκόπιο τις πιο συχνές κατηγορίες συνομιλητών! Η ανάλυση θα γίνει πάνω στη βάση μιας τετ α τετ συνομιλίας κι όχι παρεϊστικης! Προφανώς όμως οι παρακάτω μεμονωμένες περιπτώσεις, παρκάρουν εύκολα και στις ομαδικές συζητήσεις! Έχουμε και λέμε:

Ο  "ναι, ναι": Ο "ναι,ναι" και για την ακρίβεια το κεφάλι του "ναι,ναι" έχει αντικαταστήσει το stop στα παλιά τηλεγραφήματα ή αντιπροσωπεύει το enter στα πληκτρολόγια! Κάθε φράση που ολοκληρώνεις μιλώντας του συνοδεύεται από μια κίνηση του κεφαλιού του, ότι συμφωνεί, αν μάλιστα η πρότασή σου έχει πολλές παύσεις αυξάνεται κι η πάνω κάτω κίνηση του κεφαλιού του! Είναι σαν ο λόγος σου να είναι μοιρασμένος σε φωτοτυπίες και το κεφάλι του στις σφραγίζει! Φυσικά αυτή είναι κίνηση ευγένειας ότι σε παρακολουθεί, ενώ κατά βάση είτε δεν άκουσε είτε δεν κατάλαβε τίποτα! Αν και αρχικά γλυκαίνεσαι με το γεγονός ότι κάποιος σε ακούει απορροφημένος, στο τέλος η αποκάλυψη ότι αν μίλαγες στον τοίχο θα έπαιρνες πιο σίγουρα απάντηση, σε απογοητεύει. Οπότε παρατάς κάθε προσπάθεια κι απλοποιείς την κατάσταση τονίζοντας τι ωραία μέρα σήμερα, μπας και δημιουργηθεί διάλογος. Ο εξελιγμένος "ναι,ναι" ενδέχεται να φέρει και την ιδιότητα του "επαναληψάκια", που θα δούμε παρακάτω!

Ο "επαναληψάκιας": Θα μπορούσαμε να τον πούμε και πονηρομιλητή! Είναι ο κατεργάρης των συζητήσεων! Το βασικό του γνώρισμα είναι ότι θα επαναλάβει την τελευταία φράση ή λέξη που είπες προκειμένου να δείξει ότι σε προσέχει ή ότι έχει γνώση πάνω σε ένα θέμα που το πιθανότερο δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή του! Φανταστικός διάλογος: 

- Και για αυτό αν πατάς συνέχεια τον συμπλέκτη, θα πάθεις μεγάλη φθορά στο δίσκο

- Στο δίσκο, ναι!

- Άσε που τώρα είμαι στα 20000 χιλιόμετρα και πρέπει να κάνω το service

- Το service, ναι... λόγω χιλιομέτρων!

- Πω! Άσχετο! Είδες χθες το παικτάκι...πως το λένε μωρέ.. ξέρεις με τα τατουάζ...

- Α, ναι... ο.... κόλλησα μωρέ.....  με τα τατουάζ.... (ξύσιμο κεφάλι)

- Ξέρεις, που τον έχει playmaker....

- Ναι, ναι κατάλαβα.... δε μου έρχεται κι εμένα τώρα...ο playmaker, παικταράς...πως λέγεται...(ξύσιμο πηγούνι)

- Ο Καλάθοβιτς μωρέ!

                                                        - Α μπράβο! Αυτός ναι!

Εντάξει! Σταμάτα εκεί! Πρώτον αν με προσέχεις, απλά άκου τι λέω κι ότι είναι συμπληρώνεις, δε θέλω αντίλαλο λες και είμαι σε βουνό! Δεύτερον αν δεν έχεις γνώση στο θέμα και αγχώνεσαι μην εκτεθείς, πάλι άκου μπας και μάθεις και κάτι! Ούτε διαγώνισμα θα σου βάλω ούτε θα σε διορίσω πουθενά! Δε χρειάζεται να τα ξέρεις όλα! Αντίστοιχα μπορεί να πιάσεις ένα θέμα κι εσύ που δεν γνωρίζω. Στη χειρότερη θα σε βομβαρδίσω με ερωτήσεις να καταρτιστώ κι έτσι ο διάλογος αποκτά κι ενδιαφέρων! Οπότε σταμάτα να μικροφωνίζεις και παρακολούθα! Η συγκεκριμένη κατηγορία παίζει παζλ με ότι λες και επαναδομεί το διάλογο σαν να είναι δικός του! Ενδεχομένως παρακολουθούσε σεμινάρια σεναρίου Φώσκολου!

Ο "διακόπτης": Αν ήταν μουσικός θα ήταν ντράμερ! Είναι ίσως από τις πιο εκνευριστικές κατηγορίες συνομιλητών και φλερτάρει να πετάξει από το παράθυρο μαζί με την καρέκλα! Κάθε φορά που ξεκινάς μια πρόταση κρατάς χρονόμετρο για το πότε θα σε διακόψει και στο τέλος ακούγεσαι σαν cd που δε γράφτηκε καλά και πηδάει ο ήχος! Στη διάρκεια συνομιλίας χάνεται κάθε ειρμός και σκέψη που είχες πριν, από τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του "διακόπτη"! Φανταστικός διάλογος:

- Ο επιχειρηματίας Κ. μπορ...

- Ποιος μωρέ, ο κλεφτοκοτάς, τι θες να πω ότι μπλα μπλα μπλα

- ναι, άκου λίγο, μπόρεσε να κερδίσει το...

- Άσε που αυτός είχε συγχωνευθεί και με τον Λ. παλιότερα μπλα μπλα μπλα

- Περίμενε, περίμενε άλλο λέω. Αύξησε το μετοχικό του κεφ...

- Εγώ τώρα έβλεπα και που οι τράπεζες του Β. και του Θ. μπλα μπλα μπλα

Ώπα! Φτάνει! Σταμάτα να με κόβεις κάθε τρεις και λίγο για να μου πεις όσα ξέρεις και έχεις διαβάσει! Αυτά που λες είναι κάτι τα οποία τα γνωρίζεις ήδη και τα έχεις στο ξερό σου! Μην αφήνοντας με να μιλήσω, προφανώς δεν ακούς κάτι καινούργιο και αφετέρου μου προκαλείς το μέγιστο θυμό κι έτσι δεν σε ακούω και εγώ! Το αποτέλεσμα? Να τελειώνει η συζήτηση και να ξέρουμε τα ίδια που ξέραμε και πριν! Μηδέν! Δε με νοιάζει αν έχεις πιο καλή πληροφόρηση ή το ψάχνεις παραπάνω, ακόμα κι αν εγώ λέω αηδίες κι εσύ σωστά θα μάθεις να συζητάς! Και ούτε θα μου κάνεις χάρη να τελειώσω μια πρόταση κι εκεί να ξεπηδήσει η ακατάπαυστη φλυαρία σου! Αυτό το τελευταίο μάλιστα είναι εξίσου σύνηθες. Αφού σε έχει φέρει οριακά και αναγκάζεσαι να του φωνάξεις για να καταλάβει ότι πρέπει να βάλει μια τελεία, θα σε αφήσει να πεις αυτό που θέλεις! Το θέμα είναι όμως ότι εκείνη την ώρα, μετράει λαγουδάκια στο μυαλό του και περιμένει την πρώτη επίσημη παύση σου για να σε τιμήσει πάλι με τη πλούσια επιχειρηματολογία του! Επομένως αν καταφέρεις μέσα από ένα χαρτοπόλεμο λέξεων να βγάλεις άκρη είναι επίτευγμα!

Ο "φωνακλάς": Υπάρχουν πραγματικά μερικοί άνθρωποι που πρέπει να φτύσουν τον ενισχυτή που έχουν καταπιεί από μικροί! Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δυο περιπτώσεις συναντιούνται εδώ! Είναι μια μικρή κατηγορία ατόμων που απλά εκ φύσης η ένταση της φωνής τους είναι ισχυρότερη από του συνομιλητή τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δοκιμάζουν την υπομονή των αυτιών μας! Η προσπάθεια να επιβληθούν της συζήτησης αναπόφευκτα γίνεται κουραστική και ζαλιστηκήοκτάβες της Κάλας καταφέρνοντας να σπας και κρύσταλλα! Ειδικά δε, αν συμμετέχουν πολλά άτομα με αυτό το στυλ, τότε παράγεται απλά ένας θόρυβος, εφάμιλλος με αυτόν όταν πετάνε μπάζα από σωλήνα οικοδομής! Ουρλιαχτά και φλέβες που πετάγονται στο μέτωπο διαμορφώνουν το σκηνικό! Το αποτέλεσμα και εδώ φυσικά, μηδενικό και θες 10 παυσίπονα μετά να συνέλθεις. Ψάχνεις να βρεις μια τρύπα ησυχίας μπας και ορθώσεις ένα επιχείρημα που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του συνομιλητή ώστε να ηρεμήσει και να σε ακούσει! Συνήθως αυτό το παθαίνουν πολύ "διαλλακτικά" πρόσωπα που "άφοβα" δέχονται κάθε αντίλογο! Σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να χρησιμοποιείς εκφράσεις του στυλ "ναι, καλά λες, αλλά..." ή "θα σου πω και για αυτό που λες, αλλά πρώτα..." μπας και ορθώσεις πέντε συλλαβές, διότι μαζί με την ένταση πάει και η έλλειψη τελείας στον άλλον!

Ο "απορροφημένος": Μεγάλη προσοχή σε αυτή την κατηγορία! Δε βγαίνουμε ποτέ μόνοι με έναν απορροφημένο για καφέ! Εκτός αν θέλουμε να μελετήσουμε την αρχιτεκτονική δομή της καφετέριας, γιατί ο χρόνος θα είναι άπλετος! Ο "απορροφημένος" μπορεί να σε κοιτάει αλλά δεν θα ακούσει λέξη από ότι λες! Το μυαλό του τρέχει παντού εκτός από το θέμα! Όσο κι αν φωνάξεις, όσο καλά κι αν μιλάς, τη μεγαλύτερη συνωμοσία να ξεσκεπάσεις... δε θα μπορέσεις να τραβήξεις τη προσοχή του πάνω από 1 λεπτό! Έχει τα δικά του θέματα τα οποία φυσικά ούτε αυτά δε θέλει να αναλύσει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις και προειδοποιητικά σημάδια. Όταν συναντιέσαι με ένα τέτοιο πρόσωπο δείχνει υποσχόμενο για κουβεντούλα και συνομιλία, αλλά με το που κάτσει στην καρέκλα λες και συνδέεται με το άπειρο. Κοιτάει μια νταβάνι, μια πάτωμα, μια τους τοίχους, ψαχουλεύει το κινητό, απορροφάται από το αναμμένο κεράκι στο τραπέζι λες και βλέπει το μέλλον και γενικά σου δίνει την αίσθηση ότι ο χώρος που θα έπρεπε να είναι το μυαλό του, νοικιάζεται! Καμιά φορά η προκλητικότητα τρυπάει και νταβάνι με το να χασμουρηθεί μες τη μούρη σου κι αν ρωτήσεις αν νυστάζει σου λέει και όχι! Αφού μόνο η πιτζάμα σου λείπει! Οπότε προσοχή! Πάρτε κι άλλα άτομα μαζί άλλου τύπου (αλλιώς θα κοιτάτε μαζί τον ουρανό σαν Ινδιάνοι) ή ένα κινητό με πολλά παιχνίδια!

Ο "παρτάκιας": Από τότε που γεννήθηκε λάτρεψε τρία γράμματα! Τα Ε, Γ, Ω. Όλες οι κουβέντες και οι συνομιλίες κινούνται γύρω από αυτόν. Ακόμα και κάτι που δεν συνδέεται με τίποτα!! Κάθε γεγονός που θα αναφέρεις θα προσπαθήσει να το παραλληλίσει με μια προσωπική του ιστορία (όχι απαραίτητα αληθινή) και να το φέρει στα μέτρα του να είναι το επίκεντρο! Εννοείται πως οτιδήποτε τείνει να τον θίξει δεν περνάει! Πρέπει να φροντίσεις να περιγράψεις όλο το σκηνικό στην αρχή κι η τελευταία πρόταση να καταδεικνύει ότι ευθύνεται αυτός για αυτό, αλλιώς δε θα πετύχει ποτέ! Είναι τέλειος, κι άμα θέλουμε! Τα έχει κάνει όλα και έχει δικαίωμα να μιλάει για αυτό! Στα 5 του ήταν ναυτεργάτης στα λιμάνια, στα 10 του πήρε το πρώτο αμάξι και τώρα στα 30 σκέφτεται να αγοράσει 7 νησιά! Φιλαράκι... χαλάρωσε! Δεν είσαι μόνο εσύ στο τραπέζι και φυσικά, δεν είσαι ο μόνος που κάνει πράγματα όταν οι άλλοι είναι φυλακισμένοι σε παγόβουνο! Όλοι έχουν να μοιραστούν ιστορίες και εμπειρίες και έχει ενδιαφέρων να ακούγονται όλες! Αν ήσουν τόσο προχωρημένος όσο παρουσιάζεσαι, δε θα συζήταγες με εμένα στο καφενείο του κυρ-Θύμιου, αλλά σε ένα κότερο με γιάπηδες! Ο μόνος τρόπος για να επαναφέρεις το διάλογο σε τάξη είναι να του δώσεις λίγο "εγώ". Πχ.: "Εσύ που ξέρεις καλύτερα το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα συμφωνήσεις ότι το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε". Ας μη ταιριάζουν οι προτάσεις, αρκεί να πάρει αυτό που θέλει!

Ο "σαλιάρης": Αν και δεν κατηγοριοποιείται ως προς το πώς συζητά, θέλω να πω τον πόνο μου. Πρέπει να καταλάβουν μερικοί ότι δεν έχω ούτε ενσωματωμένους υαλοκαθαριστήρες στο πρόσωπο, ούτε στεγνωτήρα μπάνιου. Δε γίνεται σε κάθε λέξη που λένε να σκάει τσουνάμι σάλιου! Στη περίπτωση αυτή ο συνομιλητής πρέπει να μάθει να συζητά ήρεμα κι αν μπορεί να αποφεύγει ορισμένα γράμματα που μεταμορφώνουν τα χείλη σε καταπέλτη σάλιου! Επ'ευκαιρίας να πω ότι μου τη δίνουν κι αυτοί που σου κολλάνε τη μούρη σχεδόν πάνω στη δικιά σου όταν σου μιλάνε, λες και λίγα εκατοστά πιο μακρυά δεν ακούγονται! Απομακρύνσου, τώρα!!! Δε θέλω το στόμα και η μύτη μου να γίνουν δοκιμαστικοί σωλήνες των σωματιδίων σου! Και φυσικά επηρεάζεται η συζήτηση, γιατί όταν βλέπω τη σαλένια φυσαλίδα που μόλις εκτοξεύτηκε, να χορεύει στο μπράτσο μου, ξαφνικά ο ήχος χάνεται σαν να είμαι σε βυθό, και θέλω να σκουπιστώ! Ούτε με ποδοσφαιριστή να μίλαγα!

Ο "κινησάκιας": Ο κινησάκιας έπρεπε να κάνει καριέρα ως διερμηνέας για κωφάλαλους. Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του κουνάει τα χέρια του σαν να θέλει να τα στεγνώσει μετά από πλύσιμο! Υπάρχουν φυσικά και πιο παραστατικοί που πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλο το σώμα τους για να πουν κάτι λες και χορεύουν οριεντάλ! Ο "κινησάκιας" δε μπορεί με τίποτα να συζητήσει χωρίς όλα αυτά! Μοιραία αποτελέσματα είναι να ρίχνει τους δίσκους των σερβιτόρων, τα νερά στο τραπέζι και να βγάζει που και που και κάνα μάτι από κάνα φουκαρά. Κάθε κίνησή του είναι μια περίληψη του τι είπε. Σε ένα δικαστήριο θα κράταγαν και πρακτικά κινήσεων γιατί εκεί μάλλον κρύβεται όλη η αλήθεια! Θέλει και εδώ προσοχή μη σε υπνωτίσουν οι κινήσεις του και δεχτείς άκριτα τα επιχειρήματά του. Το πλεονέκτημα είναι, πως σε μαγαζί με πολλή φασαρία έχεις ελπίδες να καταλάβεις τι λέει από τις σωματικές αναπαραστάσεις.

Όποιο κι αν είναι το είδος που τυγχάνει, θα έχει σίγουρο το κουμπί του! Το οποίο θα επιτρέψει να έρθει η συζήτηση σε ένα λογικό επίπεδο προκειμένου να βγει ένα αποτέλεσμα. Ε, κι αν δε πετύχει αυτό... ενσωματωθείτε σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες κι εσείς κι απολαύστε το... ασυζητητί!

By Stam

ΕΚΛΟΓΕΣ... ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ!!

Εκλογές! Μια διαδικασία που καθορίζει το μέλλον της χώρας και το μέλλον το δικό μας. Επειδή λοιπόν κοντοζυγώνει για άλλη μια φορά η στιγμή αυτή, στείλαμε τους εκπαιδευμένους χρονοναύτες μας, να μας πουν το μέλλον. Αποτέλεσμα δε μάθανε, είχαν αράξει για καφέ, αλλά μας φέραν μερικές εικόνες. Ας δούμε τι μένει ίδιο και τι αλλάζει!

Αυτά φέρανε, αυτά δημοσιεύουμε! Άντε με τις υγείες μας! Να δούμε τι θα δούμε πάλι!


By Stam

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠ' ΕΞΩ;

Η οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα, έφερε στο φως τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος. Αδυναμίες οι οποίες σήμερα εκφράζονται με την πολυδιάσπαση και των τριών πολιτικών χώρων για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση.

Είναι γεγονός, ότι πλέον υπάρχει μία πληθώρα πολιτικών κομμάτων στο χώρο της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς. Αυτή η πολυδιάσπαση του πολιτικού κόσμου οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Ένα βασικός παράγοντας, είναι η “μνημονιακή” πολιτική. Η πίεση των εταίρων για την υπογραφή των Μνημονίων, με όλα τα επώδυνα μέτρα, που το συνόδευαν για τον ελληνικό λαό στάθηκε αφορμή για την πρώτη αντίδραση. Πέρα από αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, είχαμε αντιδράσεις προσώπων που ήταν “αντιμνημονικακοί” και εκ του κυβερνώντος κόμματος.

Η διάσπαση ενός πολιτικού χώρου, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ουσιαστική ιδεολογική διαφορά. Φυσικά για κάποιους η ιδεολογία δεν υπήρχε καν στο λεξικό, διότι με ποια ιδεολογία, τα προηγούμενα χρόνια το κράτος λειτουργούσε σε κεκαλυμμένες συνθήκες ανομίας? Ο πολιτικός κόσμος ζούσε σε καθεστώς ατιμωρησίας, εκμεταλλευόμενος με όποιον τρόπο μπορούσε το δημόσιο χρήμα και όχι μόνο. Όλα έβαιναν καλώς εφόσον όλοι απολάμβαναν τα οφέλη. Πλέον οι ιδεολογικές διαφορές (ή η έλλειψη αυτών) φαίνονται ξεκάθαρα. Ίσως υπήρχαν από πριν, τώρα όμως μέσα σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση βρήκαν την ευκαιρία να αναδυθούν.

Ωστόσο, μήπως αυτές οι διαφορές ιδεολογίας κρύβουν τελικά... την έλλειψη ιδεολογίας;

Διότι παρατηρείται ακόμη το φαινόμενο μετακίνησης πολιτικών προσώπων όχι μόνο στον ίδιο πολιτικό χώρο, αλλά και σε διαφορετικό χώρο. Για παράδειγμα από τη δεξιά στην αριστερά ή και το αντίστροφο. Έλλειψη ιδεολογίας δεν είναι αυτό; Μήπως τελικά είναι τα συμφέροντα αυτά που οδηγούν στην επιλογή του πολιτικού χώρου;

Απόλυτη αναξιοπιστία. Αυτό είναι το μήνυμα που έχει καταφέρει ο πολιτικός κόσμος να περάσει στον ελληνικό λαό. Η μεταπήδηση από τον ένα χώρο στον άλλο, εκφράζει την ανικανότητα των πολιτικών προσώπων να υποστηρίξουν ακόμη και την ιδεολογία τους. Γίνεται λοιπόν λόγος για κρίση αποτελεσματικότητας των πολιτικών προσώπων αλλά ακόμη περισσότερο είναι κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Τέτοιου είδους κρίσεις, ενέχουν τον κίνδυνο η κοινωνία να απορρίψει την πολιτική, και να υπάρξει εξέγερση και χάος. Η κοινωνία αναζητά είτε νέες πολιτικές προσωπικότητες είτε νέα πολιτικά κινήματα.

Αναζητά νέους ανθρώπους, ικανούς, δυναμικούς, επαγγελματικά επιτυχημένους οι οποίοι θα αναδείξουν την Ελλάδα, και δεν θα την υποβαθμίσουν όπως οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις έχουν κάνει. Θα κάνουν ξανά τον ελληνικό λαό περήφανο για τον τόπο του και για τον πολιτισμό του. Η μείωση κύρους που έχει υποστεί η χώρα μας απαιτεί δυναμισμό για να το επανακτήσει. Το πρόβλημα εστιάζεται, στο ότι πολλοί νέοι ή χαρισματικοί άνθρωποι ήδη απορρίπτουν την πολιτική, διότι θεωρούν το πολιτικό σύστημα ένα κατεστημένο, που μένει ίδιο και δεν εξελίσσεται. Η ιστορία έχει δείξει ότι στις βαθιές πολιτικές κρίσεις, πάντα αναδύεται μία προσωπικότητα ή ένα κίνημα το οποίο βγάζει το λαό από το βούρκο του και το καθοδηγεί στην αναγέννηση.

Έως ότου όμως το όνειρο γίνει πραγματικότητα, οι πολιτικές λύσεις είναι εδώ. Είναι απλές και λογικές. Η πολιτική συνεννόηση και συνεργασία μακριά από δήθεν ιδεολογίες και τα μικροκομματικά παιχνίδια είναι ικανές να αλλάξουν το τοπίο. Το ρευστό πολιτικό τοπίο έχει τη δυνατότητα να σταθεροποιηθεί. Φυσικά πρέπει να μπορέσει να δει κι ο καθένας από εμάς, το σύνολο κι όχι τον εαυτό του, πριν σκεφτεί που να μοιράσει εξουσία. Αυτή η μεταβατική πορεία του πολιτικού συστήματος πρέπει να οδηγήσει στην ενίσχυση της δημοκρατικότητας και όχι στην εκμηδένιση και περαιτέρω ισοπέδωση της έννοιας δημοκρατία, από τη χώρα μάλιστα που τη γέννησε!

Κλείνοντας να αναφέρουμε και τη μεγάλη ζημιά που κάναν και συνεχίζουν να κάνουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο χειραγωγούμενος τρόπος ενημέρωσης και ο προπαγανδισμός, λόγω συμφερόντων και προσωπικής ωφέλειας έχουν συντελέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη δημιουργία της σημερινής κατάστασης. Και είναι κρίμα όταν σε άλλες χώρες αγωνίζονται για την ελευθερία του τύπου και της ενημέρωσης, εδώ να γίνεται κατάχρηση αυτής!

By S.F.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!

Κάποια έθιμα και συνήθειες, όπως έχει αποδειχθεί, παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο! Ως σύγχρονος "λαογράφος" λοιπόν, στα πλαίσια της Πασχαλινής περιόδου, θα καταγράψω τι θα δούμε για άλλη μια φορά την ημέρα της Ανάστασης! Μιλάμε για επαναλαμβανόμενα σκηνικά, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεθωριάσουν ποτέ! Κι όσο κι αν μας κακοφαίνονται κάποια από αυτά, στο τέλος συνειδητοποιούμε πως ίσως τελικά κάπου τα προσδοκούμε! Έτσι λοιπόν και φέτος:

1) Θα δούμε τους αγαπητούς "τελευταία στιγμή". Οι "τελευταία στιγμή" είναι όλοι εκείνοι που είτε δεν θέλουν να στηθούν από νωρίς στην εκκλησία, ή απλά ξεχάστηκαν βλέποντας στην τηλεόραση τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, και σκάνε μύτη 12 παρά, ίσα ίσα να ακούσουν 5 συλλαβές, να πάρουν το άγιο φως και να γυρίσουν να φάνε μαγειρίτσα. Ο πανικόβλητος βηματισμός και η αίσθηση ότι "να, προλάβαμε", είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Ακόμα κι αν έχουν ετοιμαστεί από τις 7, δε σπάνε το έθιμο, αλλά προσπαθούν κάθε χρόνο να έρχονται και ένα λεπτό νωρίτερα, νιώθοντας ηθική ικανοποίηση!

2) Προβολές. Η τηλεόραση εκτός από ταινίες βασισμένες στη Βίβλο, θα ξεθάψει κι ότι Ρωμαϊκό έργο βρει. Η προφανής λογική τους, ότι αφού όλα διαδραματίστηκαν επί ρωμαϊκής περιόδου, το πρόγραμμα θα πρέπει να είναι ανάλογο, τους καθιστά ικανούς να σου βάλουν ακόμα και Αστερίξ κι Οβελίξ να δεις! Οι κόπιες κοντεύουν να λιώσουν, ο ήχος είναι σαν να είναι από βυθό, εν τούτοις για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κάποιες από αυτές θες να τις βλέπεις κάθε χρόνο (κάτι που πρέπει να απασχολεί τους σύγχρονους κινηματογραφιστές).

3) Ο βομβαρδισμός. Πολύ καλά καταλάβατε, αναφέρομαι τη στιγμή που το ρολόι λέει 12 (αν και τελευταία δε κρατιούνται!!! Από τις 11 κοπανάνε!). Με το που πάει ακριβώς, βάζεις κράνος, αλεξίσφαιρο και βρίσκεις ένα βράχο να κρυφτείς. Μόλις πει ο παπάς Χριστός Ανέστη, ακολουθεί μια μικρή αναπαράσταση του Βιετνάμ. Ότι κοντέινερ ήρθε από την Κίνα με πυροτεχνήματα, σκάει ολόγυρά σου. Αν καταφέρεις να διαφύγεις, θες άλλη μισή ώρα να βρεις την ακοή σου. Φωτοβολίδες, γουρούνες, μινερβάκια ακόμα και σκορδάκια (τα θυμάστε?) σκάνε παντού. Η διαφυγή από την εκκλησία είναι εφάμιλλη με τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν! Το εκπληκτικό είναι ότι δε τα πετάνε μόνο πιτσιρικάδες. Κι εκεί που ψάχνεις το μπόμπιρα που σου έσκασε τη κροτίδα κοντά στο πόδι και δεν τον βρίσκεις, συνειδητοποιείς ότι στην έριξε ο παππούς που κουτσαίνει!

4) Μπουζούκια. Μετά το Ρωμαϊκό έπος, τα κανάλια έχουν καβατζώσει διάφορα προγράμματα από πίστες. Λογικό. Ολόκληρη βδομάδα ζορίστηκε ο Έλληνας να μη διασκεδάζει, να μη το ρίξει λίγο έξω? Όλη τη βδομάδα μοιρολόι του έρχεται βαρύ... Κάποιος μπέρδεψε την Ανάσταση με την Πρωτοχρονιά κι από τότε πάει σερί. Κι όχι μόνο τα δείχνει η τηλεόραση, αλλά έχουν κλείσει ήδη και τραπέζι κάποιοι! Μεγάλη καταπίεση.

5) Η αναζήτηση του Φωτός! Η έντρομη στιγμή που σε κάποιους σβήνει το κερί και πρέπει οπωσδήποτε να βρουν κάποιον να το ξανανάψουν. Κατά την αναζήτηση στα πρόσωπα διακρίνονται σημάδια πανικού και ανησυχίας. Μόλις όμως το ανάψουν, κυριαρχεί γαλήνη κι αρχίζουν οι ευχές: "Χριστός Ανέστη, ότι επιθυμείτε". Βέβαια αν το κερί ξανασβήσει στο καπάκι από τον αέρα, πάλι επανέρχεται το έντρομο ύφος! Έτσι δημιουργείται μια σκυταλοδρομία μέχρι να καταλήξει τουλάχιστον ένας με το Φως στο σπίτι.

6) Οι διάφορες πατέντες προκειμένου να συγκρατήσουν το κερί που στάζει. Τα πιο συνηθισμένα είναι τα κυπελλάκια και τα χαρτονάκια. Αλλά φυσικά κάπου εκεί θα ξεχωρίσει και το κερί με τα 10 κιλά αλουμινόχαρτο τυλιγμένο, λες και θα ψήσει κρέας! Το ύψος μάλιστα μπορεί να ξεπερνάει και το κεφάλι του βαστάζοντα, μη περάσει κάνας τυφώνας και το σβήσει!

Ελπίζουμε και φέτος να μη λείψουν όλα αυτά τα έθιμα! 

Καλό Πάσχα και καλή φώτιση να έχουμε!!

By Stam