ΒΡΕΞΕ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΓΛΙΣΤΡΗΣΑ!

Μετά από αρκετό διάστημα είπα να ξαναπιάσω την πένα. Τα πλήκτρα δηλαδή. Περίμενα να αλλάξει η ώρα... και καλά... Η αλήθεια είναι οτι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δε ξέρεις τι να πρωτογράψεις και η υπερβολή της πραγματικότητας ξεπερνάει και την όποια καυστικότητα θες να προσθέσεις σε κάποιο θέμα. Anyway. Μετά την έντονη πρόσφατη βροχή καθόμουν και σκεφτόμουν πως τόσα χρόνια κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα σε κάθε βροχή. Γιατί ως γνωστόν η συνήθεια, γίνεται λατρεία. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν βρέχει στην Ελλάδα και ειδικά σε μια μεγάλη πόλη?

- Η βροχή για τους οδηγούς είναι σαν την πανσέληνο για τους λυκάνθρωπους. 2 στάλες να ρίξει ξαφνικά επικρατεί παράνοια στους δρόμους. Όλοι βιάζονται λες και στάζει η οροφή και τρέχουν να καλυφθούν, ο δρόμος κολλάει, και η ταχύτητα είναι σαν να έχεις βάλει από 2 σαλιγκάρια σε κάθε ρόδα και τα μαστιγώνεις να τους δίνουν κίνηση. Εντάξει, δε λέω να το πας φόρμουλα, ο δρόμος γλιστράει και θέλει προσοχή. Αλλά απλά...οδήγα κανονικά! Δεν πατάς σε παρκέ με κάλτσες! Όλοι έχουν ένα πανικό! Να χωθούν στις λωρίδες, στρίβουν ξαφνικά λες και είδαν θησαυρό στο στενό και προσπερνάνε σαν να χτύπησε το καμπανάκι του τελευταίου γύρου. Ψύχραιμα παιδιά. Το αντιμετωπίζουμε όσο γίνεται σαν κανονική μέρα. Δε βρέχει κομήτες!

- Εννοείται πως σε κάθε βροχή ετοιμάζεις σανίδες του σέρφ, κανό και στολή κατάδυσης. Τόσα χρόνια 2 νοοτροπίες δε θα αλλάξουν ποτέ. Οι φορείς που δε ξεβουλώνουν τα φρεάτια και ο ελληνάρας που γουστάρει να πετάει σκουπίδια κάτω γιατί θα πάθει κράμπα αν το ρίξει στον κάδο. Για πάντα η ίδια ιστορία. Τσουνάμι ολόκληρο σηκώνεται σε διάφορους δρόμους, αμάξια παρασύρονται, πεζοί παλεύουν να πάνε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο λες και περνάνε καμιά όχθη σε ζούγκλα και γενικά δημιουργείται μια εικόνα λες και βουλιάζει η πόλη! Και παραθαλάσσιος να είσαι πάλι τα ίδια! Μετά τη βροχή και όταν απομακρυνθούν λίγο τα νερά, οι φωτογραφίες των δορυφόρων μοιάζουν σαν να ανακαλύψαμε νέα ήπειρο! Δε ξέρω αν τα φραγμένα φρεάτια είναι το μόνο αίτιο (φαντάζομαι πως όχι) αλλά κάθε φορά σου λένε "ήμασταν έτοιμοι για τη βροχή" και τα νερά που τρέχουν ξεβράζουν μπανάνες, κουτάκια και χελωνονιτζάκια. Φτιάξτε τα ρημάδια.

- Οι πεζοί ζόμπι. Εκτός από τους οδηγούς σεληνιάζονται και οι πεζοί! Βρε παιδιά, έχετε ήδη βραχεί μέχρι το συκώτι, τα παπούτσια σας είναι μικρές πισίνες και η ομπρέλα σας κοντεύει να ανοίξει δικιά της ομπρέλα γιατί δεν αντέχει άλλο νερό, άρα δεν έχει νόημα να πετάγεσαι πανικόβλητος στο δρόμο ή στα στενά για να σωθείς από τη βροχή. Είναι και κάποιοι με υπερβάλλον ζήλο, που προσπαθούν να σταματήσουν τη κυκλοφορία σαν σχολικοί τροχονόμοι για να περάσουν. Προφανώς σε κανέναν δεν αρέσει να βρέχεται αλλά μη σκοτωθούμε κι όλας. Προσεκτικά και με μυαλό θα φτάσουμε στο προορισμό μας και μετά βλέπουμε πως στεγνώνουμε.

- Θα γίνω λίγο κακός εδώ αλλά δε γίνεται αλλιώς. Πολύ συχνά, μετά από βροχή, κυρίως στη τηλεόραση βλέπουμε να παίρνουν πλάνα από κόσμο που πλημμύρισε το σπίτι τους και που σκουπίζουν τα νερά έξω από τη πόρτα ενώ μπαίνουν ακόμα από τα παράθυρα. Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι οτι καλέ μου άνθρωπε αφού ξέρεις οτι ζεις σε ένα κράτος που η λέξη οργάνωση του βγάζει σπυριά, κάθε χρόνο αν δε το έχεις πάθει εσύ, βλέπεις εκατοντάδες άλλους να περνάνε την ίδια φάση, προσπάθησε λίγο να προστατευτείς. Φτιάξε ένα πεζουλάκι, βάλε μια προστασία, αφού βλέπεις το μόνο που λείπει από την είσοδό σου είναι ένα βελάκι να γράφει "Βροχή, πέρασε". Μπορεί να γίνομαι άδικος, αλλά σήμερα αν δε προστατεύσεις ο ίδιος τον εαυτό σου (από τα απλά, δε λέω να σου επιτεθούν όλα τα στοιχεία της φύσης..) μη περιμένεις από κανέναν.

- Ντομάτες στους οδηγούς φαρσέρ. Και αναφέρομαι σε αυτούς που ενώ βλέπουν οτι μπροστά τους έχει μια λίμνη από νερό που μπορεί να ζουν και κάστορες μέσα κι από κοντά περνάει πεζός, περνάνε πάνω από αυτή και του σκάνε ένα μπουγέλο σαν αποφοίτηση λυκείου. Πόσο τούβλο είσαι. Εσύ είσαι στο αμάξι σου, προστατευμένος, θα φτάσεις πιο γρήγορα και λογικά πιο στεγνός. Ο άλλος ο φουκαράς τι σου φταίει να βγάζει λίτρα από τις τσέπες αντι για ψιλά. Λίγο προνοητικότητα. Πολλές φορές συμβαίνει και ακούσια αλλά στη πλειοψηφία είναι φάση κλάιμ μάιν.

- Δυο βασικά φαινόμενα με ομπρέλες. Πρώτον, όταν κλείνεις την ομπρέλα σου και μπαίνεις σε λεωφορείο, ασανσέρ ή κάποιο κλειστό χώρο θυμήσου οτι η ομπρέλα είναι βρεγμένη! Μη τη πηγαίνεις πέρα δώθε και πάνω στον άλλον λες και κουνάς βασιλικό σε αγιασμό. Και επίσης οι ομπρέλες είναι για να μη βρέχεσαι κι όχι για ανοιχτή αφαίρεση οφθαλμού των πεζών. Όταν κρατάς ομπρέλα ανοιχτή ρίχνε και μια ματιά αν περνάει κανείς δίπλα σου! Δεν είχε να κάνει με τις βαριές βροχές αυτό, αλλά ήθελα να το πω.

- Τέλος, πάντα στη διάρκεια όλων αυτών των σουρεάλ καταστάσεων δε λείπουν και τα γραφικά

ρεπορτάζ στη τηλεόραση, όπου οι ρεπόρτερ δένονται σε κορμούς, βγαίνουν από υπονόμους ή κατεβαίνουν με νεροτσουλήθρες για να μας δείξουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Οι μισοί σίγουρα γυρίζουν με πνευμονία. Αν δε πιάσει η κάμερα τον ρεπόρτερ να πετάει στον αέρα βρεγμένος και να μεταδίδει, δε θεωρείται έγκυρο ρεπορτάζ.

Αυτά τα ωραία όταν έχουμε βροχές. Δε ξέρω αν ξέχασα κάτι. Στην επόμενη μπόρα το ξανακοιτάμε! Άντε και καλό μας χειμώνα!

By Stam

(Π)ΙΚ(Ρ)Α!

Δε θα πω πολλά. Πρόσφατα χρειάστηκε να πάω από το ΙΚΑ για ορισμένες υποχρεώσεις. Από μόνη της αυτή η πρόταση θα ήταν αρκετή να αρχίσει και να τελειώσει αυτό το άρθρο. Αλλά θα συνεχίσω. Όλοι αυτοί οι αστικοί μύθοι για το δημόσιο και ειδικά για αυτή την υπηρεσία ζωντάνευαν ο ένας μετά τον άλλον. Σε παλαιότερες περιπτώσεις οι δουλειές που είχα να κάνω δεν ήταν τόσο σπουδαίες και δεν έδινα σημασία. Αυτή τη φορά όμως έπαιξε πολύ χαρτομάνι με το τέρας της γραφειοκρατίας οπότε χαράχθηκε καλά αυτή η εμπειρία. Αρχικά θα είμαι ειλικρινής. Στο παράρτημα που πήγα οι υπάλληλοι ήταν εξυπηρετικοί (σιγά μη πω σε ποιο να μαγευτείτε όλοι εκεί..) και δε ξέρω αν γίνεται κι αλλού αλλά εκεί εφαρμόζεται και το σύστημα guest list. Πας δηλαδή νωρίς (σχεδόν δεν έχει βγει ο ήλιος), κι έχει μια λίστα που γράφεις το όνομα σου και όταν ανοίξουν οι πόρτες μοιράζονται τα πρώτα χαρτάκια με αριθμό σειράς σύμφωνα με τη λίστα αυτή. Ευελπιστώ στο μέλλον να προβλέπεται και μπουκαλάκι ανα 4 άτομα να περνάει κι η ώρα πιο εύκολα. 

Επανέρχομαι όμως λέγοντας πως δε θα σχολιάσω τα τετριμμένα αν το δημόσιο υπολειτουργεί ή για το τι ταλαιπωρία τραβάς ακόμα και για υπόθεση 1 λεπτού. Θα αναφερθώ στις προσωπικότητες που παρευρίσκονται μαζί σου και παρατηρώντας τους, σπάει η ρουτίνα. Ενδεχομένως τέτοιες προσωπικότητες να παρευρίσκονται σε κάθε ουρά αναμονής αλλά εγώ τους είδα εκεί και θα τους βαφτίσω προσωπΙΚΑτητες!

Ο "γκρίνιας"¨Ο γκρίνιας τρώγεται με όλα γύρω του! Ότι κινείται φταίει. Από τη στιγμή που θα μπει μέχρι και τη στιγμή που θα εξυπηρετηθεί (ίσως και μετά από αυτό) θα μουρμουράει για το πόσο κόσμο έχει και αργεί η σειρά του μέχρι για το γιατί το ασανσέρ είναι γκρι. Δεν έχει νόημα να του πεις να ηρεμήσει γιατί τότε θα τα ακούσεις εσύ.

Ο "αλληλουχίας": Ο αλληλουχίας είναι ένα είδος υποκατηγορίας του γκρίνια. Είναι αυτός που θα γκρινιάξει για ένα σχετικό πράγμα με το χώρο που βρίσκεται και πάνω σε αυτό θα μπλέξει κι όλα όσα τον ενοχλούν από πάντα. Παράδειγμα: "Α ρε Ελλάδα, μια ζωή αναμονές θα έχεις στα ταμεία. Αλλά βέβαια με αυτούς που μας κυβερνάνε. Οι ίδιοι που υποβάθμισαν την ομάδα της Κωλοπετινίτσας. Καλοί κι ετούτοι βέβαια όλο αποζημιώσεις ζητάνε για το χωριό τους. Ενώ εγώ δουλεύω από τα 5 μου. Νηπιαγωγείο με τα πόδια πήγαινα! Μόνος μου ξεγεννήθηκα! Ποιο το νόημα της ζωής!!!" και πάει λέγοντας. Με τον αλληλουχία μπορείς να μάθεις όλη την επικαιρότητα απλά και μόνο με ένα μικρό τσίγκλισμα.

Ο "show man": Ο show man είναι αυτός που προσπαθεί να διακωμωδήσει τα πάντα. Είναι άνετος στο χώρο, ενδεχομένως γιατί έχει έρθει πάρα πολλές φορές. Πιάνει κουβέντα με όλους, κάνει πλάκα με ότι βλέπει, επαναλαμβάνει το αστείο του και 30 φορές γιατί πιστεύει πως αν δε γέλασες τη 1η φορά μάλλον δε το άκουσες, δε παίζει άλλος λόγος. Λίγο να δει κάποιον να σπάει χαμογελάκι, στρέφεται προς αυτόν και ρολάρει αβέρτα. Περιφέρεται πέρα δώθε για να πιάνει ατάκες στο χώρο και να στήνει λογοπαίγνια και πλάκες πάνω σε αυτές. Θεωρεί πως είναι απαραίτητος μέσα εκεί και μόλις κάνει τη δουλειά του φεύγει με στυλ σαν να περιμένει χειροκρότημα για το πρόγραμμα που προσέφερε!

Ο "φρουρός": Ο φρουρός είναι αυτός που το μόνο που θα τον ενοχλήσει είναι είτε να μη τηρείται η προτεραιότητα είτε κάποιος να κάνει πολλή ώρα στο κισσέ! Με το που συμβεί ένα από τα δυο αρχίζουν οι φωνές. Η διαμαρτυρία του βέβαια θυμίζει τους παλιούς στρατηγούς που προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τον στρατό τους. Αντίστοιχα εδώ ο "φρουρός" θα διαμαρτυρηθεί κοιτάζοντας προς τον υπόλοιπο κόσμο προκειμένου να κερδίσει συμμάχους για την εξάλειψη αυτής της αδικίας!

Ο "ψάρακας": Όσες φορές και να πας, πάντα θα κάνει την εμφάνισή του κι ένα ψάρι. Άπειρος με το όλο θέμα, εισέρχεται στον χώρο σαν να κάνει εξερεύνηση σε σπηλιά κρατώντας δαυλό και με απόγνωση ψάχνει να δει ποιος έχει τη πιο φιλική φάτσα για να μάθει αυτά που θέλει. Γεμάτος απορίες ακόμα και για την πιο απλή λεπτομέρεια όπως το τι χρώμα να έχει το στυλό που υπογράφει, ο ψάρακας φτάνει να σε ακολουθεί σαν υπηρέτης του Δράκουλα καθώς πλέον αποτελείς τον μέντορά του που του απάντησες σε όλα.

Ο "εξυπηρετικός": Ο εξυπηρετικός είναι αυτός που έχει γαλόνια στις δημόσιες υπηρεσίες και ξέρει τις διαδικασίες καλύτερα κι από τους ίδιους τους εργαζομένους. Είναι ικανός να σου σχεδιάσει χάρτη για το που να  πας και να βγάλει φωτοτυπικό από τη τσέπη του για να σου ετοιμάσει τα χαρτιά σου. Έχει κάνει τη βοήθεια χόμπι, καθώς περνάει και η ώρα έτσι, αλλά είναι ικανός μια απλή σου απορία να τη κάνει τριλογία στο σινεμά μέχρι να σου απαντήσει.

Ο "χαμαιλέοντας": Ο χαμαιλέοντας αν κλείσεις τα μάτια σου δε καταλαβαίνεις οτι είναι ο ίδιος άνθρωπος. Όσο είναι στην αναμονή έχει μανία με τους υπαλλήλους σε επίπεδο που λες οτι όταν έρθει η σειρά του παίζει να τους δώσει να φάνε το συρραπτικό. Αντίθετο όταν έρχεται η στιγμή να εξυπηρετηθεί, μπορείς να κρατήσεις ένα βαζάκι από κάτω του να το γεμίσεις μέλι. Όλα γίνονται ρόδινα εκείνη τη στιγμή και δε του φταίει τίποτα. Τελειώνοντας θα κάνει 10 υποκλίσεις και θα αφήσει και ένα καλάθι φρούτα για δέηση, πριν φύγει όπου θα αρχίσει να κράζει και πάλι.

Ο "οπορτουνιστής": Ο οπορτουνιστής είναι αυτός που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί οτι μπορεί από τα πέριξ του (χωρίς να εννοώ εκείνους που όντως έχουν ανάγκη). Ο συγκεκριμένος θα προσπαθήσει να ανταλλάξει το χαρτάκι του για κάποιο καλύτερο, θα χώσει κάποιον άλλον να του γράψει τα χαρτιά του, θα έχει κλείσει τους χώρους προκειμένου να αρπάξει τη πρώτη καρέκλα που θα αδειάσει και στη βουνοκορφή του θράσους θα χωθεί να εξυπηρετηθεί και νωρίτερα με το πρόσχημα να "κάνει μια ερώτηση? Α τέλεια, ας στρογγυλοκαθίσω κι όλας!!"

O "Ο νίπτω τας χείρας μου": Τέλος είναι ο μεγάλος παντογνώστης ο οποίος θα επιρρίπτει ευθύνες για όλα αυτά που γίνονται εκεί μέσα. Το θέμα είναι οτι τα ίδια που επικρίνει είναι τα ίδια που κάνει. Είναι ο ίδιος που ψήφισε τους πολιτικούς που του φταίνε και είναι ο ίδιος που προσπαθεί να εξυπηρετηθεί πιο γρήγορα πλαγίως έχοντας επιπλήξει τον προηγούμενο που το έκανε. Πάντα αθωώνει τον εαυτό του και διδάσκει ήθος σε όλους αυτούς που τολμούν να κάνουν τα ίδια!

Το παν είναι να έχεις ψυχραιμία σε αυτές τις υπηρεσίες. Κάποια στιγμή θα κάνεις δουλειά...αν δεν έχει πάει 2 η ώρα. Κι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είναι εκεί να σε κάνουν να ξεχαστείς μέχρι να έρθει η σειρά σου.

Υ.Γ. Με αγάπη και στους ξενιτεμένους φίλους μας που τους έχουν λείψει όλα αυτά!

By Stam 

Χρυσόστομος Τσουρέκιας 3 (Επιστρέφει με νέες ιδέες!)

Οι ξένοι πιο μάγκες είναι?..

Κάθε πρόβλημα είναι και μια πρόκληση να βρεθεί λύση!

Πόλεις πρότυπο!

~Χρ.Τσουρέκιας~

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ 1: ΘΕΛΕΙΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ..ΠΑΜΕ!

Όπως έχετε καταλάβει επίτηδες αργώ να γράψω για να δείχνω πολύ celebrity. Υποχρεώσεις φίλοι μου. Λοιπόν, στα πλαίσια της περιόδου κιόλας, εκτός από τους στολισμούς, τα ψώνια και το άπειρο φαγητό μέχρι δυσφορίας τι άλλο είναι δεμένο με τη κουλτούρα μας? Πολύ σωστά, οι έξοδοι. Δε θα παραπονεθώ, επιλογές πολλές και για όλα τα γούστα. Κάθε έξοδος φυσικά έχει και κάποια στάνταρ χαρακτηριστικά. Στο παρόν θα πιάσουμε τα γνωστά μας "μπουζουξίδικα"! Όσες φορές λοιπόν έτυχε να ζήσω αυτή την εμπειρία παρατήρησα τα εξής:

Συμπληγάδες καρέκλες: Κάθε γνωστός νόμος της γεωμετρίας καταργείται. Εκεί κάθε εκατοστό του μαγαζιού έχει αξία και χωράει 10 άτομα. Τα τραπέζια είναι τόσο κοντά το ένα στο άλλο που αν έβγαζες πανοραμική θα έμοιαζαν με πλακάκια. Όταν ένας θα σηκωθεί από τη καρέκλα πίσω σου για να πάει τουαλέτα ή να χορέψει ετοιμάσου να νιώσεις σαν κάλτσα που πιάνεται στο συρτάρι! Από τη μέση και κάτω ξεκινάς να χώνεσαι κάτω από το τραπέζι ενώ ο υπόλοιπος ρουφιέται και κάνει το σώμα πλαστελίνη ώστε να σηκωθεί ο πίσω συνάνθρωπος. Αλλά υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα, τα ίδια θα τραβήξει κι αυτός για σένα, εκτός αν είναι ο 3πλάσιος. Το στρίμωγμα είναι ανελέητο, προσεύχεσαι να μη χρειαστεί να εκκενώσεις την αίθουσα και να μη χρειαστείς τουαλέτα. Αν σκεφτείς να βγεις από το πλάι, φροντίζεις να ενημερώσεις τη παρέα σου 1 ώρα πριν για να αρχίσουν να σηκώνονται ένας ένας σε ότι χώρο έχουν κι αυτοί να κινηθούν. Το μπουφάν που έβαλες στη πλάτη της καρέκλας, για να το πάρεις θα πρέπει να του ασκήσεις δύναμη ανάλογη με το να ξηλώνεις δέντρο με βαθιά ρίζα! Όποιος πιάνει την ακριανή καρέκλα είναι μεγαλύτερο βύσμα κι από το στρατό.

Όλος ο θίασος στη πίστα: Είναι μαγική στιγμή που διαφορετικά άτομα ή παρέες θα θελήσουν να χορέψουν ένα τραγούδι. Στη περίπτωση του κλασικού πιανόμαστε κύκλο και περπατάμε...εμ συγγνώμη... χορεύουμε με τον ίδιο τρόπο μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, υπάρχει μια σχετική αρμονία. Πάντα θα είναι ένας μεγάλος κύκλος στη μέση από μια μεγάλη και γλετζέδικια παρέα συν τους ξέμπαρκους που πιάνονται γιατί τους γυάλισε κάποια/ος. Στα πλαϊνά μικρότεροι συμμετρικοί κύκλοι από πιο μαζεμένες παρέες και ίσως και κάποιες γραφικές δυάδες που θα θελαν να σχημάτιζαν κύκλο αλλά είτε η υπόλοιπη παρέα είναι ξενέρωτη είτε δεν υπάρχουν άλλα άτομα για να το κάνουν. Μεγαλύτερο πανηγύρι γίνεται στα ζεϊμπέκικα, όπου από μακρυά μοιάζει με ψυχοθεραπεία. Διάφοροι σκορπισμένοι χοροπηδάνε, τινάζουν τα παπούτσια τους και νταλκαδιάζουν. Τα φυσικά τους σύνορα είναι οι φίλοι που βαράνε παλαμάκια. Όσο πιο πολλούς τέτοιους έχεις τόσο περισσότερο χώρο κερδίζεις για να κάνεις φιγούρες και σπαγγάτα. Ο ένας προσπαθεί να μη κλωτσήσει τον άλλο ή να του βγάλει κάνα μα΄τι με τα χέρια του. Στα μεγάλα "κρατίδια" υπάρχουν και happenings με ποτήρια, τσιγάρα και playmobil πάνω από τα οποία με περίσσια τέχνη χορεύει το κεντρικό πρόσωπο χωρίς να τα ρίξει. Επεκτατική πολιτική ακολουθείται κατά τη διάρκεια της τράμπας όπου ο χορευτής τραβάει (κι ας κλαίει) κάποιον από κάτω να συνεχίσει, ο οποίος θα το παίξει δύσκολος αλλά μετά θα βγει ο Μεταξόπουλος από μέσα του. Κατά τη διάρκεια αυτή λοιπόν τα μικρότερα κρατίδια κερδίζουν έδαφος. Στα τσιφτετέλια δεν υπάρχει αναρχία και είναι και ευκαιρία να βγεις και selfie με τον καλλιτέχνη.

Τα χέρια καταπέλτες: Αυτό συναντάται σε μια κατηγορία τραγουδιών η οποία δε χορεύεται με συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθως είναι τα τραγούδια που εκφράζουν βαρύ πόνο και νταλκά και έχουν ρυθμό σαν να τραβάς συγχρονισμένο κουπί σε αγώνες πρωταθλήματος. Τη στιγμή αυτή λοιπόν στήνεται σε οριζόντια θέση το χέρι του πονεμένου ενδιαφερόμενου και αρχίζει να παλινδρομεί από τον αγκώνα και πάνω σαν να δίνει οδηγίες σε οδηγό να πάει όλο ευθεία! Αυτό αποτελεί πλέον εθνικό συμβολισμό. Σε μεγάλη έξαρση το κάνουν και τα δυο χέρια κι αυτό ακολουθείται από ομαδικό αγκάλιασμα, δυνατό τραγούδισμα (χωρίς νόημα αφού η μουσική είναι τσίτα) και κλείνει με χειροκρότημα. Είναι μια ιεροτελεστία που πρέπει να σεβαστείς εκείνη τη στιγμή αν δεν σε έχει ήδη παρασύρει να συμμετέχεις κι εσύ.

Τραπέζι αχταρμάς: Όταν πρωτοκάθεσαι στο τραπέζι όλα είναι ρόδινα. Μερικά ποτήρια ανάποδα, ίσως ένα μπουκάλι νερό, άντε και κάνα τασάκι. Σε λιγότερο από μια ώρα η κόλαση ξυπνάει. Χυμένα ποτά, νερά, διαλυμένοι ξηροί καρποί, λιωμένα λουλούδια, βρεγμένες πετσέτες, παπούτσια και άλλα καλούδια συνθέτουν το έργο τέχνης πάνω στο οποίο ακουμπάς, καθιστώντας άθλο να βρεις έστω τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου να φύγεις.

Γραμμή παραγωγής λουλουδιών: Με το που βγει η φίρμα, τσουπ να δείξουμε την αγάπη μας. Μια φρενίτιδα ξεκινά στα μπροστά τραπέζια που μανιωδώς ψάχνουν ένα πανέρι με λουλούδια! Η ανάγκη τους είναι τόσο μεγάλη που είναι ικανοί να μαδήσουν τις έξω γλάστρες. Την ανάγκη τους αυτή έρχεται να καλύψει η καλολαδωμένη μηχανή των λουλουδούδων. Με σύστημα κάλυψης τραπεζιών που θα ζήλευε κι η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα και πολλές φορές ο σχηματισμός ανθρώπινης αλυσίδας λες και σβήνουν φωτιά, φέρνουν στον εξαρτημένο λουλουδομανή τα απαραίτητα γαρύφαλλα τα οποία θα ποτιστούν με την αγάπη του για το καλλιτέχνη και θα τη μεταφέρουν κατά τη προσγείωσή τους στο κούτελο του ενδιαφερόμενου. Φυσικά θα υπάρξουν κι οι άστοχες προσπάθειες οι οποίες και συντελούν στο τραπέζι αχταρμά.

Είναι live και κάνω ότι θέλω: Είτε γιατί ο καλλιτέχνης βαριέται κάθε νύχτα τα ίδια, είτε γιατί αυτό προστάζει η σχολή λαϊκών τραγουδιστών, μη περιμένεις να πας σε ένα τέτοιο μαγαζί και να ακούσεις ένα τραγούδι όπως το ακούς στα ράδια. Το πιο πιθανό να το ακούσεις στο πολύ γρήγορο σαν να βιάζεται ο τραγουδιστής να πάει τουαλέτα, ίσως το ακούσεις με ενδιάμεσα σχολιάκια και αστεία ίσως και παρουσίαση ολόκληρης της ορχήστρας, ακόμα κι αν είναι καψουροτράγουδο, και σίγουρα θα το ακούσεις με τη φωνητική βοήθεια του υπόλοιπου μαγαζιού, αφού για αυτό πλήρωσες 50 ευρώ το μπουκάλι, για να ακούσεις το ρεφρέν από το Μήτσο, τη Βίκυ, το Νικόλα και όλο το κόσμο εκεί. Την επόμενη φορά που θα ακουστεί δικό σας, φώναξε "όχι ευχαριστώ, κράτα το εσύ".

Ο "τι κάνω εδώ": Τις περισσότερες φορές ένα σχήμα θα έχει και κάποιον ο οποίος φαίνεται παράταιρος από 300 χιλιόμετρα. Αυτός θα είναι κάνας ράπερ, κάνας ροκάς ή κάνας παραδοσιακός και ότι άλλο σκεφτούν, ο οποίος λειτουργεί ως βοηθητικό στοιχείο η παρουσία του και ενδεχομένως απενοχοποιεί την ύπαρξή κάποιων από τους θαμώνες που "ήρθαν για τη παρέα".

Προβολείς επιληψία: Πάντα σε κάθε αλλαγή τραγουδιού ή καλλιτέχνη ή όταν κλείνει ένα ρεφρέν (συνήθως από το τελευταίο σουξέ) παράλληλα με το αχαλίνωτο κοπάνημα από τον ντράμερ λες και χαιρετούν οι AC DC σε συναυλία, αρχίζουν να αναβοσβήνουν όλοι οι προβολείς λες και είναι στοιχειωμένη η αίθουσα! Σε τέτοιες φάσεις φαντάζομαι τον φωτιστή να πατάει τα κουμπιά της κονσόλας σαν να συνθέτει κονσέρτο ή να έπιασε βρεγμένος κάνα γυμνό καλώδιο!

Η ιεραρχία: Συνήθως στα πιο μεγάλα μαγαζιά και με πιο "ηχηρά" ονόματα, υπάρχει μια σκηνική ιεραρχία που συνοδεύεται κι από ανάλογη παραγωγή. Πιο συγκεκριμένα το 1 όνομα δε μπορεί να βγαίνει σαν ξεπλένης όπως οι δευτερεύοντες. Έτσι αυτοί που κάνουν την αρχή σκάνε μόνο με ένα μικρόφωνο, τα φώτα σχεδόν όλα ανοιχτά και οι υπάλληλοι ακόμα να σκουπίζουν, οι λίγο πιο γνωστοί ίσως έχουν και κάνα χορευτή ή άντε ένα προβολέα αποκλειστικό πάνω τους και φυσικά η φίρμα θα βγει με χερουβείμ στα πλάγια και live το πείραμα του Cern να ξετυλίγεται πίσω!




Αυτά είναι κάποια συνήθη χαρακτηριστικά των μπουζουκιών. Οπότε για όποιον επιλέξει αυτό το τρόπο διασκέδασης τώρα είναι προετοιμασμένος. Καλά να περνάμε, οπου κι αν είμαστε, άλλωστε η παρέα μετράει. Και ευτυχισμένο το 2015!

By Stam