ΖΑΛΑΔΑ-FM

Το ραδιόφωνο από το 1906 (για να μαθαίνουμε και κάτι), που μεταδόθηκε πρώτη φορά φωνή μέσω ραδιοκυμάτων, αποτελεί ένα μέσο διασκέδασης αλλά και συντροφιάς! Η δύναμη του, να σε κάνει να σχηματίζεις εικόνες στο μυαλό σου, βάση των όσων ακούς αλλά και η δυνατότητα να το "κουβαλάς" μαζί σου σχεδόν παντού, το κάνει ίσως ένα από τα πιο συναρπαστικά ευρήματα κάθε εποχής! Κι αν το ραδιόφωνο ως συσκευή, είναι το σώμα, η ψυχή του είναι αυτό που μεταδίδει, και εδώ θέλω να καταλήξω!

Είναι λογικό στην πάροδο των χρόνων, να αλλάζουν τα προγράμματα, οι μουσικές, οι ιδέες, και γενικά όλα όσα στήνουν μια ραδιοφωνική εκπομπή. Ο κόσμος αλλάζει έτσι και αυτό. Το θέμα είναι, που το έχει φέρει η αλλαγή του σήμερα? Το ραδιόφωνο βρίσκεται στο εξής σταυροδρόμι. Από τη μια έχει να ανταγωνιστεί πλούσια οπτικοακουστικά μέσα και ειδικά την τηλεόραση, το μέσο που κυριεύει και ακουστικά και οπτικά κάποιον και επομένως κερδίζει εθιστικά, κι από την άλλη τεχνολογίες όπως το ίντερνετ ενώ βοηθούν την εξάπλωση του ραδιοφώνου να φτάσει σε κάθε ενδιαφερόμενο και να ακούσει ότι πρόγραμμα θέλει, παράλληλα έδωσε έδαφος να γίνονται πρόχειρες δουλειές, χωρίς στόχο και αισθητική. Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω σε κάποια είδη εκπομπών (πάντα για τα ελληνικά δεδομένα) τα οποία κατά τη γνώμη μου χαλάνε την αισθητική του ραδιοφώνου και το ρουτινιάζουν παράλληλα με κάποια γενικά ραδιοφωνικά στοιχεία άνευ εκπομπών εξίσου εκνευριστικά. Ξεκινάω:

Φραπές news fm: Οι ενημερωτικές εκπομπές κατά βάση είναι αυτό που λέει και το όνομά τους. Ενημερώνουν. Κάποιες μπορούμε να πούμε ναι, το κάνουν! Υπάρχει όμως ένα ικανό νούμερο που είναι λες και ακούς από το παράθυρο τον γείτονα. Μια ακατάπαυστη μπουρδολογία και αόριστα συμπεράσματα του καθενός. Από πότε η ενημέρωση σταμάτησε να είναι έρευνα και έγινε κουτσομπολιό του καφενείου? Κάθε νυσταγμένος δημοσιογράφος, παίρνει μια εφημερίδα ή ανοίγει το ίντερνετ και ψάχνει ένα θέμα που θα σχολιάσει (βάση έρευνας, κι αν έχει γίνει αυτή, κάποιου άλλου). Βρίσκει κι άλλον έναν συνεργάτη που λέει και κάνα νόστιμο και αρχίζουν να λένε την επικαιρότητα σε μορφή τάβλι-φραπέ στην παραλία. Καμιά φορά φτάνουν και στα εξωφρενικά επίπεδα να απαιτούν να συμφωνούμε και μαζί τους άκριτα! Για αυτό και το στυλάκι της διπλής παρουσίασης άλλωστε. Να καλύπτουν όλο το φάσμα των απόψεων μην πέσει και καμιά ντομάτα βγαίνοντας. Στα τηλέφωνα θα βγάλουν εννοείται τους πιο γραφικούς που υπάρχουν από κάθε χώρο γιατί που όρεξη για σοβαρή συζήτηση. Πλέον δεν ενημερώνεσαι από τις εκπομπές αυτές αλλά ακούς απόψεις. Και δυστυχώς κι αυτές είναι άσχημα διατυπωμένες τις περισσότερες φορές!

Φασαρία fm: Οι εκπομπές φασαρία με την πάροδο των χρόνων δυστυχώς όλο και αυξάνονται! Είναι οι εκπομπές που ένας θα μιλήσει από το κάθισμά του, ο άλλος από το χολ έξω, ο άλλος από την τουαλέτα του σταθμού και δεν θα μπορέσεις να ακούσεις ούτε μια πρόταση! 100 άτομα πάνω από ένα μικρόφωνο, θα πετάξουν συγχρόνως την ατακο-κοτσάνα τους και σε στυλάκι "λέω αστείο τώρα", θα γελάνε όλοι μαζί με το ζόρι λες και τους κάρφωσαν καρφιά στη πλάτη και θα προσπαθήσουν να βγάλουν ένα κλίμα, περνάμε καλά και χαρείτε με το ζόρι ακροατές. Ο ένας το παίζει πιο έξυπνος από τον άλλον, θα υιοθετήσει ένα τύπο αντίλογου για να βγαίνουν "χαριτωμένοι καβγάδες" στον αέρα και η ειρωνεία δίνει και παίρνει με αρχηγό πάντα τον παρουσιαστή να κράζει όποιον θέλει. Κάθε φορά δε ξέρεις αν μιλάει ο παρουσιαστής, ο ηχολήπτης ή η καθαρίστρια του σταθμού. Περιμένεις ανυπόμονα να μπει ένα τραγούδι να ηρεμήσεις λίγο. Παράλληλα, ο λόγος των άπειρων παρουσιαστών, συνοδεύεται από μια βιασύνη και προχειρότητα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ροή σε αυτό που ακούς, εκτός από τα σημεία που μοιράζουν καμιά πρόσκληση ή λένε οτι πάνε σε διαφημίσεις. Συνήθως τέτοιες εκπομπές παίζουν το πρωί. Είπαμε να μας ξυπνάνε αλλά μην έχουμε ένα κεφάλι καζάνι! Και στο κάτω κάτω 2 ήταν οι πρωτοπόροι σε αυτό το είδος που τώρα τους αντιγράφουν όλοι και παίρνουν ασυλία για αυτό (για όποιον θυμάται τον Πέτρακα και τον Αναστάση).

Playlist-fm: Όχι δεν είναι ντε ζαβού κάποιες στιγμές που ανοίγουμε το ράδιο! Είναι οι εκπομπές που βάζουν τις ίδιες λίστες τραγουδιών μέχρι να αυτοκτονήσουν αυτές από μόνες τους. Είναι τόσο πλύση εγκεφάλου, που αν ποτέ τους έρθει μια αναλαμπή για ένα παλιό τραγούδι, βάζεις τα κλάματα και παρακαλάς να μη τελειώσει! Με τα λεφτά που δίνουν οι δισκογραφικές να παίζουν συνέχεια οι σταθμοί τα τραγούδια που θέλουν, θα αγόραζαν μόνες τους τα cd τους και θα κάναν και χρυσές πωλήσεις! Είναι στην καλύτερη κουραστικό πολλοί σταθμοί, ανάλογα με το ύφος τους, να βάζουν τα ίδια τραγούδια από το πρωί και μάλιστα τα ίδια και μεταξύ τους, λες κι ο ένας είναι θυγατρική εταιρεία του άλλου. Έτσι αν δε σταθείς τυχερός να πετύχεις κάνα φιλότιμο σταθμό που θα κάνει τη διαφορά, θα καταλήξεις να μάθεις θέλοντας και μη τους στίχους των 10 από τα 100 τραγούδια που μπορεί να κυκλοφόρησαν στον μήνα. Οι πιο φιλότιμοι, βάζουν και κάνα φουκαρά να μιλάει ενδιάμεσα, και να λουστράρει το κάθε χιλιοπαιγμένο κομμάτι να μοιάζει καινούργιο!

Κουτσομπόλα-fm: Και εκεί που έχεις χαλαρώσει ή είσαι στο δρόμο και θες να ακούσεις μια είδηση και λίγο μουσική, ξαφνικά θα μάθεις οτι ο Χ θέλει να πει στην Ψ οτι του αρέσει αλλά φοβάται μην το μάθει η Μ και το πει στη Φ...και πάει λέγοντας. Μια ολόκληρη εκπομπή αφιερωμένη σε... εφηβικά προβλήματα! Τέλειος τρόπος να τσιμπάς μηνυματάκια άρα και φράγκα! Ο παρουσιαστής θα δημιουργήσει ένα χαλαρό θεματάκι και μετά θα σου πετάξει το κλισέ "πείτε μας κι εσείς τη γνώμη σας, μας ενδιαφέρει". Ναι, ναι..τους ενδιαφέρει τόσο όσο το πόσα chopsticks χρησιμοποιεί η Κίνα τον χρόνο (45 δις είναι η απάντηση). Ξέρουν οτι σε όλους μας ζει ένας μικρός κουτσομπολάκος αλλά αυτές οι εκπομπές είναι υπερβολή! Δεν προσφέρουν τίποτα και μπορεί μια λάθος συμβουλή να προκαλέσει και πρόβλημα σε κάποιον. Η ροή τους είναι συνήθως 1)ανάγνωση αληθινών και fake (προφανώς) μηνυμάτων, 2)συμβουλή υψηλής έμπνευσης καθώς την ώρα που τη λέει ο παρουσιαστής μάλλον παίζει πασιέντζα στο pc,  3) απαραίτητο νταλκαδοτράγουδο να ταυτιστεί ο ακροατής και πάλι από την αρχή!

Εισπράκτορες-fm: Σε συνειρμό με την Κουτσομπόλα-fm, έχουμε τις εκπομπές καταθέσεων! Ότι κι αν λένε και κάνουν θα σε προτρέψουν να στείλεις μήνυμα με ένα διόλου ευκαταφρόνητο κόστος, θα ανακοινώνουν κάθε τρεις και λίγο ένα διαγωνισμό να κερδίσεις από ταξίδι στην Ψυτάλλεια μέχρι σφουγγαρίστρα με ανταλλακτικό κοντάρι στον οποίο πάλι θα συμμετάσχεις πληρώνοντας, θα κάνουν συνεχώς τοποθέτηση προϊόντων και με χαριτωμένο τρόπο του στυλ "και το αμάξι δε θα είχε χτυπήσει κι ούτε θα είχαμε θύματα στην προηγούμενη είδηση αν χρησιμοποιούσε καθαριστικό τζαμιών jamex", καθώς έτσι οι διαφημιστές τα ακουμπάνε καλύτερα και τέλος κατά πάσα πιθανότητα θα σου προτείνουν μια εκδήλωση ή ένα μαγαζί για να βγεις, που θα είναι δικό τους ή κάποιου χορηγού αλλά θα στο δώσουν σε μορφή οτι είναι η καλύτερη επιλογή που μπορείς να κάνεις! Αυτό γιατί μόλις τελειώσει ή εκπομπή το εισόδημα πρέπει να συνεχιστεί!

Μοντερνιά-fm: Είτε ανέβεις σε μαχητικό αεροπλάνο χωρίς κράνος είτε ακούσεις αυτή την εκπομπή θα έχεις την ίδια ακριβώς ζαλάδα!  Κάθε παρουσιαστής τέτοιας εκπομπής μιλάει ακατάπαυστα γρήγορα και αλλάζει θέμα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το αποτέλεσμα είναι να ακούς κάτι τέτοιο: Πολύκαλησπέρααγαπητοί φίλοιεδώστονσταθμόμετημεγαλύτερηπαρέα καιμόνοεπιτυχίεςθαμάθουμεγιανέες δισκογραφηκέςδουλειέςαλλάκαιτοποιοίδιάσημοι φάγανχάμπουργκερχθέςτοβράδυστηγέφυρα τουΜπρούκλυνμείνετεσυντονισμένοι". Γρήγορες κοφτές ατάκες, άνετο και καλά στυλάκι και στημένο γέλιο δίνουν το χρώμα αυτών των εκπομπών. Στο τέλος συνειδητοποιείς οτι δε θυμάσαι τίποτα από όσα άκουσες σε μια 2ωρη εκπομπή και πιο πολύ σε κούρασε παρά σε ψυχαγώγησε!

Φορτηγατζής-fm: Αν και συνήθως αυτό δεν αποτελεί ένα είδος εκπομπής αποκλειστικά, εν τούτοις είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται όλο και συχνότερα και δυστυχώς όλο και πιο ανενδοίαστα. Έχει γίνει μόδα πλέον να βγαίνουν όλα τα "αλάνια" ραδιοφωνικοί παραγωγοί και να βωμολοχούν κάθε τρεις και λίγο λες και είναι στο γήπεδο. Το ένα βρισίδι ακολουθεί το άλλο, και μάλιστα πολλές φορές εις βάρος και συγκεκριμένων προσώπων. Το πρόβλημα είναι οτι αυτό δε προκύπτει αυθόρμητα πάνω στον εκνευρισμό του εκάστοτε παραγωγού, αλλά γίνεται επιτηδευμένα νομίζοντας πως έτσι γίνονται πιο αρεστοί ή απλά γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να υποστηρίξουν μια θέση ή να καλύψουν μια είδηση.. Θυμίζει τελείως συμπεριφορά λυκειόπαιδου που τον ενθαρρύνουν οι άλλοι να πετάει εξυπνάδες εις βάρος κάποιου άλλου. Δηλαδή στις διαφημίσεις τι κάνουν? Φτιάχνουν σφεντόνα με λαστιχάκι και πετάνε χαρτάκια στον ηχολήπτη?

Κενό αέρος-fm: Τα κενά αέρος αν συναντώνται νύχτα δικαιολογούνται και λόγο ώρας και λόγο χαμηλού αριθμού ακροατών. Τα κενά αέρος είναι οι εκπομπές που ο παρουσιαστής είναι σαν να έχει φάει ένα κιλό αρνί και δε μπορεί να μιλήσει από τη βαρυστομαχιά. Λέει μια ατάκα το 10λεπτο, η φωνή έχει σκαμπανεβάσματα σαν να παραμιλάει στον ύπνο του και ακούγονται ήχοι κινητών, καρέκλες, πόρτες κι ότι άλλο βγάζει θόρυβο στο στούντιο. Η αίσθηση που περνάει είναι οτι η εκπομπή μεταδίδεται από τον φωταγωγό ή από δωμάτιο αναμονής ιατρείου. Αυτό το μοτίβο χρησιμοποιείται και σε αθλητικές εκπομπές καθώς προσπαθούν να προσημειώσουν το φιλαθλο-καναπέ μετά από ένα                                                           έντονο ματς.

Η αλήθεια είναι δεν έζησα την παλιά εποχή του ραδιοφώνου, που οι παλιότεροι περιγράφουν, ως ένα ευγενές, ήσυχο και πάνω απ'όλα παρεΐστικο μέσο. Για να είμαι ειλικρινής όμως κι αυτό μου ακούγεται πολύ γλυκανάλατο. Αν έπρεπε να διαλέξω νομίζω πως θα μ'άρεσε η μοντέρνα εξέλιξη του αλλά διατηρώντας τα ευγενή στοιχεία της παλιάς εποχής. Στοιχεία που σέβονται τον ακροατή ουσιαστικά κι όχι πλασματικά και που υπήρχε η διάθεση να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος κι όχι να γίνει το ράδιο ένα εισπρακτικό μέσο και τρόπος αυτοπροβολής προσώπων!

Υ.Γ. Τηλεόραση! Έρχεται κι η σειρά σου!

By Stam

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ "ΕΘΙΜΑ"!

Το Πάσχα, αποτελεί μια εορταστική περίοδο πολλών εθίμων και παραδόσεων! Οι περισσότερες είναι γνωστές σε όλους, όπως για παράδειγμα το σούβλισμα του αρνιού ή οι λαμπάδες στην Ανάσταση. Κατά βάθος όμως είμαστε πολλοί άδικοι, καθώς περνάνε απαρατήρητα και πολλά άλλα έθιμα τη περίοδο αυτή, τα οποία κάθε χρόνο σιωπηλά στέκονται και περιμένουν την προσοχή μας! Ας καταγραφούν κι αυτά λοιπόν κι ας γίνουν μέρος της ιστορίας!

Τα κατακόκκινα αυγά: Όχι φυσικά, δεν αναφέρομαι στο καθαυτό βάψιμο των αυγών απ' έξω, αλλά στο βάψιμο των αυγών που φτάνει μέχρι τον κρόκο. Είναι παράδοση η μπογιά να διεισδύει σε όλο το αυγό μέσα καθώς και στα δάκτυλα. Το ασπράδι είναι λες και το δάγκωσες με κραγιόν και τα χέρια λες και έπαιζες με μαρκαδόρους!

Τα συγκρουόμενα: Το έθιμο αυτό είναι σταθερό και αμετάβλητο στις εκκλησίες και στην ακολουθία του επιταφίου. Πάντα θα είναι κάποιος που θα θέλει ένθερμα να δείξει οτι είναι ο πιο πιστός από όλους και για αυτό θα παραμερίσει τους λιγότερο πιστούς για να βγει μπροστά. Έτσι πόδια πατιούνται, κεριά καίνε τον μπροστά ή στάζουν σε ρούχα. Το έθιμο κορυφώνεται όταν αυτός ο κάποιος, κάνει την φαντασμαγορική προσπέραση αγκαζέ με μια κομπανία, καθώς είναι μαζί δε μπορεί να τους αφήσει. Εκεί εκπαιδεύεις την υπομονή σου!

Τα δειλά κλαρίνα: Μόλις πάει Μεγάλο Σάββατο, 11-12 η ώρα ξεκινάνε τα δειλά κλαρίνα. Ο ελληνάρας, που στερήθηκε 5 ολόκληρες μέρες τα γλέντια και τις μουσικές δε κρατιέται και ψευτοβάζει λίγο κλαρινάκι να ξεχαρμανιάσει. Με ρέγουλα όμως να μην τον παρεξηγήσουν αλλά και για να έχει να προσμένει και την Κυριακή με το κρέας κάτι. Παράλληλα ακούς και κάτι "ώπα" ή "άλααα" διακριτικά μέσα από το σπίτι! Ίσως στο μέλλον να βάζει και μια μικρή κρυφοσούβλα.

Το ύπουλο λιωμένο κερί: Δε θέλει ανάλυση. Συμβαίνει σε όλους τουλάχιστον μια φορά. Έχεις γυρίσει από επιτάφιο ή την Ανάσταση, και ενώ έχεις κάνει όλες τις απαραίτητες μανούβρες να μη σου πέσει λιωμένο κερί πάνω σου, έχεις χρησιμοποιήσει καπελάκια, αλουμινόχαρτα και γυαλόχαρτα τελικά δε το γλίτωσες. Το πιο σύνηθες σημείο να πέφτει το λιωμένο κερί, όπως απαιτεί το έθιμο, είναι στη μύτη του ενός παπουτσιού σου, το οποίο διαπιστώνεις μετά στο φως κι αρχίζεις να σκέφτεσαι το πως καθαρίζει.

Ο λήθαργος: Ο λήθαργος είναι κάθε Κυριακή του Πάσχα, μετά το φαΐ. Είναι η στιγμή που έψησες και έφαγες τα 10 κιλά κρέας που πήρες, λες κι έτρωγες ακρίδες για 2 χρόνια. Αφού ολοκληρώσεις λοιπόν το γεύμα σου, ξεκινάει ο λήθαργος. Είναι αυτά τα 20 λεπτά, και παραπάνω, που δε μπορείς να κουνηθείς, η καρέκλα γίνεται ο καλύτερος σύντροφός σου και κάθε δραστηριότητα φαντάζει αδύνατη, ακόμα και το να δώσεις μια πετσέτα σε κάποιον. Νιώθεις οτι θα σκάσεις, σκέφτεσαι αναμνήσεις από τη ζωή σου και κάπου ψελλίζεις και το γνωστό, από αύριο δίαιτα. 

Το χάσιμο: Το χάσιμο είναι καθαρό έθιμο του επιταφίου. Αν δε μένεις σε χωριό με 10 κατοίκους και έχεις πάει με πολλά άτομα στην ακολουθία, αποκλείεται να ξεκινήσετε όλοι μαζί και να καταλήξετε όλοι μαζί. Το έθιμο απαιτεί να χαθείτε, είτε γιατί κάπου στένεψε ο δρόμος, είτε κάτι απέσπασε την προσοχή είτε απλά σταμάτησες να ανάψεις το κερί σου. Εκεί μετά ξεκινάει ο πανικός εντοπισμού όπου το κεφάλι εξέχει από τον κόσμο σαν περισκόπιο υποβρυχίου και το βήμα σου έχει ταχύτητα καταδίωξης προκειμένου να βρεθείς κοντά σε όποιον μοιάζει είναι μέλος της ομάδας σου.

Ο Ξανθόπουλος: Εννοείται η τηλεόραση θα παίζει Ξανθόπουλο. Οι ταινίες περιβάλλονται από συγκίνηση και προωθούν διδάγματα. Πως μπορεί να λείψει από το ευρύτερο πνεύμα. Έτσι μπορεί να πεις πως το οτι δεν τρως γαλακτοκομικά και κρέας, δεν είναι τίποτα μπροστά στον ναυτικό-μαραγκό-και γενικά ταλαιπωρημένο εργάτη που του φέρονται όλοι σκάρτα!

Η ξινίλα: Τέλος το πιο στάνταρ και παράλληλα αρνητικό έθιμο, είναι η ξινίλα. Αυτή τιμάται την τελευταία μέρα των διακοπών του Πάσχα και κυρίως τις απογευματινές ώρες. Σκέφτεσαι τι καλά που ξεκουράστηκες και πόσα πράματα έκανες και τώρα πάλι πίσω σε όλα. Οι κινήσεις γίνονται αργές και βαριές, κοιτάς τα αμέτρητα πράγματα που έχεις να φορτώσεις καθώς έκανες ολόκληρη μετακόμιση εκεί που πήγες και σκέφτεσαι διακαώς ποια είναι η επόμενη περίοδος χαλάρωσης. Και όλα αυτά με φάτσα σαν να δάγκωσες λεμόνι. Αλλά ξέρεις το καλοκαίρι έρχεται και σου περνάνε όλα!!

Αυτά ήταν τα παράλληλα έθιμα λοιπόν, που θέλοντας και μη τα τιμάμε γιατί είναι οι πινελιές της περιόδου. Χρόνια πολλά σε όλους!

By Stam
Περισσότερο Πάσχα, εδώ: http://ellinara-zontas.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html

ΑΠΟΚΡΙΕΣ! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ...ΧΑΛΙΑΒΑΛΙ!

Αποκριές, εδώ και κάποιες μέρες και φυσικά όπως κάθε χρόνο γίνονται σχεδόν παντού πάρτυ μασκέ! Ακόμα και τα χασάπικα και τα φαρμακεία μπορεί να ανακοινώσουν μια αποκριάτικη εκδήλωση που δεν πρέπει να λείψει κανείς. Ξέφρενοι ρυθμοί, 70'ς μουσική παντού και πολλές σφυρίχτρες να σου σπάνε το τύμπανο, σηματοδοτούν μια τέτοια φιέστα! Κάνοντας μια ανασκόπηση των τελευταίων χρόνων γύρω από τα πάρτυ μασκέ αποφάσισα να αναφερθώ σε ορισμένα ντυσίματα και στολές που χρίζουν αναθεώρησης!

Ο φαντάρος: Ξεκινάω με την πιο για σφαλιάρες κατηγορία! Το να βάζει κάποιος τη στολή που είχε σαν φαντάρος αυτός ή ο ξάδελφος του, ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΛΗ! Όχι δεν είναι καρναβαλικό ντύσιμο! Με την ίδια λογική ας βάλει τις πάνες που φύλαγε για ενθύμιο η μητέρα του και να έρθει ντυμένος βρέφος! Όλα τα βελάκια πάνω από το κεφάλι του γράφουν έλλειψη φαντασίας και προχειριά! Εδώ έκανε αμάν να τελειώσει η θητεία και τώρα το αναβιώνει? Πόρτα σε όποιον πάει να μπει έτσι! Κι είναι κι άλλες κατηγορίες (ναι κι εσύ με τη στολή μπαλαρίνας που γελάς) αλλά δε θα επεκταθώ!

Οι κοιλιακοί: Μη γνωρίζοντας πως αλλιώς να τους περιγράψω, αναφέρομαι σε αυτό το πλαστικο-μαξιλαρό πράγμα που σε δείχνει γυμνασμένο αν θες να ντυθείς πχ. Batman η Superman. Τώρα έχει γίνει μόδα και το βάζουν παντου! Γραμμωμένοι ελέφαντες και υδραυλικοί ξεχύνονται στα πάρτυ. Παντού τετράγωνες στολές και πολλές φορές χωρίς νόημα! Και παράλληλα χάνεται και η πλάκα. Αφού έτσι κι αλλιώς η πιστότητα ενός κοστουμιού δε πιάνεται, τουλάχιστον ας επιστρέψουμε στον παραδοσιακό spider-man που έχει ένα κοιλιακό και γίνονται 3 όταν κάθεται.

Οι βαμμένοι: Δε λέω, θέλει μεράκι να βάψεις το πρόσωπο σου ή και σχεδόν όλο το σώμα και πολλές φορές δημιουργούνται ευφάνταστες ιδέες. Το πρόβλημα είναι οτι όλα γύρω θυμίζουν σκηνή εγκλήματος που αντί για αίμα έχει μπογιά! Ντύθηκε κάποιος στρουμφάκι και ο καναπές, τα πόμολα και τα μισά τυροπητάκια είναι μπλε! Κινητή καταστροφή! Και μετά από λίγο αρχίζει και ξεβάφει από τον ιδρώτα κι είναι σαν να του άνοιξε στυλό στη μούρη το χρώμα! Πρέπει να βγει ένα βερνίκι μικρής διάρκειας να σωθεί η κατάσταση!

O αχταρμάς: Εδώ δεν έχω να πω πολλά. Πολύ απλά είναι αυτός που έχει 10 ιδέες στο μυαλό του και δε ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει. Και που καταλήγει όλο αυτό? Στο να ντυθεί 100 διαφορετικά πράγματα, τελείως ασύνδετα μεταξύ τους και που προσπαθεί να τα παρουσιάσει κι ως ευφάνταστα! Πιο πολύ με καλόγερο που κρεμάς πράγματα μοιάζει και ενδεχομένως να είναι χρήσιμος έτσι.

Ημιτελής καουμπόιδες: Αναφέρομαι στους εξυπνάκηδες που επειδή έχουν ένα καρώ πουκάμισο, παίρνουν ένα καπέλο, άντε και ένα μαντήλι και ντύνονται καουμπόιδες! Όχι! Επίσης είναι προχειράτζα και σοαβαροντροπή! Αν θες να ντυθείς αυτό, οργανώσου πλήρως! Θα πάρεις και γιλέκο, και αστέρι του σερίφη και πλαστικά πιστόλια! Αλλιώς με το άλλο θα σου δώσω μια τσουγκράνα να μου ξεχορταριάσεις τον κήπο και να ταΐσεις τα πρόβατα! Ημιτέλειες παρατηρούνται και σε άλλα concept (όπως βαμπίρ με δερμάτινο μπουφάν άλλα φοράει το μασελάκι και καλά). Αυτό όμως είναι το συνηθέστερο.

Η "σέξυ": Ας το παραδεχτούμε! Το να ντυθεί μια κοπέλα για τις απόκριες είναι κατά πολύ πιο εύκολο! Όλες οι στολές είναι βαφτισμένες με το τίτλο "σέξυ" (αν όχι γιαγιά...ή και σεξυ γιαγιά). Αυτό πάλι είναι ο παραλογισμός (υπέρ μας βέβαια) των κουστουμιών! Γιατί σέξυ καλόγρια κι όχι καλόγρια, ή σέξυ νοσοκόμα κι όχι νοσοκόμα!? Όπως και να έχει το κολλάνε παντού! Έτσι βλέπεις κάποια να έχει ντυθεί σέξυ σερβιτόρα απλά με μια ποδιά και μια μίνι φούστα, σέξυ δεινόσαυρος, σέξυ πόμολο ή σέξυ σέξυ. Σκίζουν λίγο τη στολή πιο ψηλά από το γόνατο, ανοίγουν και πιο πάνω να παίρνουν αέρα και έτοιμο να μπερδευτείς σε τι μαγαζί έχεις μπει!

Τα "αλάνια": Τα "αλάνια" είναι φυσικά αυτοί που είναι πολύ τα σπάω και μετράω για να ντυθώ μασκαράς. Θα προτιμήσουν να κάνουν αυτό που κάνουν και τις υπόλοιπες 342 μέρες τον χρόνο! Να ντυθούν κανονικά. Τι πας ρε φίλε σε μασκέ πάρτυ αφού δεν θες να ντυθείς! Το λέει και το όνομα: ΜΑΣΚΕ! Η λέξη βγαίνει από τη μάσκα. Αν πιστεύεις οτι η μούρη σου κάνει για πατρόν μουτσούνας καλώς. Αν όχι, τότε χωρίς να το καταλάβεις ήρθες ντυμένος ξενέρωτος ή ξέμπαρκος. Και δε στοίχισε και τίποτα. Σαν την καλαμιά μες τον κάμπο, στέκεται το αλάνι στο μαγαζί και πουλάει μούρη, τη στιγμή που όλοι γύρω διασκεδάζουν ο ένας με τη φαντασία του άλλου και ανοίγουν συζητήσεις με θέμα το τι ντύθηκε ο καθένας!

Ο "και καλά": Σε μια πιο ενδιάμεση κατηγορία είναι "ο και καλά"! Ποιος είναι αυτός? Αυτός που δεν το ψήνει και πολύ να ντυθεί αλλά μη φανεί και ξενέρωτος. Ο "και καλά" θα έρθει με μια περούκα, ένα γυαλί, κάνα αξεσουάρ στο κεφάλι, καμιά γραβάτα με λογότυπο τύπου "i am hot" ή "Like my style" και άλλα τέτοια. Είναι σαφώς καλύτερη η κατάσταση από τη πάνω κατηγορία καθώς σε ένα βαθμό έχει μπει στο κλίμα. Παρόλα αυτά όσο ευφάνταστο και να είναι δε παύει να είναι απλό! Συνήθως είναι ετοιμασία του ποδιού, όπου και στο πιο τελευταίο super market να μπεις, μια σαχλαμάρα θα την έχει να αγοράσεις. Βρίσκεις κι ένα όνομα, που θα πρέπει να το λες 30 φορές για να το περάσεις οτι κάτι ντύθηκες, και έτοιμος!

Εννοείται οτι συχνά υποπέφτω σε κάποιες από τις παραπάνω κατηγορίες αλλά αυτό δεν αλλάζει οτι μπαίνουν στο black list! Καλή διασκέδαση λοιπόν και καλές μεταμορφώσεις! Μια φορά το κάνετε, διασκεδάστε το!

By Stam

ΚΛΙΣΕ ΤΑΙΝΙΩΝ 1 : ΠΙΟ ΚΛΙΣΕ "ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ"

Ταινίες υπάρχουν λογιών λογιών! Η εξέλιξη του κινηματογράφου διαπιστώνεται εύκολα στα σύγχρονα σενάρια και στις ευφάνταστες σκηνοθεσίες, ενώ ταυτόχρονα η χρήση σύγχρονων τεχνολογιών έχει διευκολύνει πολύ το έργο των δημιουργών και μας προσφέρει μια ακόμα πιο απολαυστική αίσθηση κατά την προβολή! Παρά τη δημιουργία πιο σύνθετων ταινιών, πάντα υπάρχει μια γενική κατηγοριοποίηση, όπως δράση, θρίλερ, κωμωδία κτλ. Σε κάθε κατηγορία όμως, κάποια κλισέ στιγμιότυπα και ατάκες είναι δεδομένα! Δε μπορείς να φύγεις από αυτά κι ούτε αυτά σε αφήνουν, καθώς για κάποιο λόγο όσο αναμενόμενα κι αν είναι θες να τα δεις μέσα στην ταινία και ενδεχομένως να είναι σε ένα βαθμό τα σωσίβια του δημιουργού να προχωρήσει σεναριακά! Έτσι λοιπόν ξεκινάω μια νέα ενότητα με όλα τα στάνταρ στιγμιότυπα που λίγο πολύ υπάρχει σε κάθε είδος ταινιών. Και φυσικά θα ξεκινήσω με μια αγαπημένη κατηγορία, τα κλασικά θρίλερ!

Κλισέ 1:  Όλα γίνονται εκεί που δεν θα πήγαινε ποτέ κανείς!

Σάπια σπίτια, ολοσκότεινα δωμάτια, δάση και κατοικίες εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τον πολιτισμό! Στα περισσότερα θρίλερ η μισή ή όλη η ταινία πραγματοποιείται σε μέρη που φυσικά βολεύει να σε εγκλωβίσουν! Παρέες νεαρών θα αποφασίσουν πως ήρθε η στιγμή να περάσουν τέλεια, σε ένα σπίτι χωμένο μέσα στο δάσος, που τα σανίδια τρίζουν, τα έπιπλα έχουν πιο πολύ σκόνη κι από οικοδομή και οι περισσότερες παροχές, φως, νερό, τηλέφωνο, είναι κομμένες! Εντάξει δεν πάει το μυαλό σου να σου σκάσει φάντασμα που το πέταξαν όταν ζούσε στο νερό και θέλει να σε εκδικηθεί πνίγοντας σε στη μπανιέρα. Υπάρχουν άλλοι τόσοι λόγοι να μην πας (αρκούδες, πυρκαγιά, τέτανος, τρομοκράτες με καλάσνικοφ)! Αλλά όχι είναι τόσο τέλεια εκεί! Θα πάμε παρέα, θα ανάψουμε το τζάκι, θα τυλιχτούμε με κουβέρτες και ναι! θα πεθάνουμε με τυχαία σειρά. Ονειρεμένες διακοπές! Νόμιζα πως πας κάπου διακοπές όπου θα έχει κάνα μπαράκι να βγεις ή κάνα ταβερνάκι να φας. Δε σκέφτηκαν ότι για κάποιο λόγο η ταμπέλα λέει "Καλώς ήρθατε στην εξωτική Δολοφονιά".

Κλισέ 2: 'Ας χωριστούμε, θα είναι καλύτερα"!

Πόσες και πόσες φορές μείναμε με την απορία όταν οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να χωριστούν τη στιγμή που κορυφώνεται η δράση και η ένταση και να αναλάβουν δράση μόνοι τους! Χωρίς κανένα λόγο, εκεί που όλα είναι σε οριακή κατάσταση, το πιο στρατηγικό και μεγαλόπνοο σχέδιο που έχουν είναι φυσικά να χωριστούν! Μπράβο παιδιά! Έτσι, άνευ λόγου και αιτίας βλέπεις τον καθένα να βαδίζει μόνος του, με 100 κιλά άγχος και στον παραμικρό θόρυβο να φωνάζει τα ονόματα των άλλων! Αφού σκιάζεσαι ακόμα κι αν ακούσεις την ανάσα σου, γιατί χωρίστηκες ανθρωπέ μου? Γιατί δεν έμεινες με έστω άλλον έναν να έχετε καλύτερες πιθανότητες! Πάντα αυτό το γιατί. Και το ακόμα καλύτερο. Χωρίστηκαν που χωρίστηκαν, δε ψάχνουν να βρουν μια διέξοδο αλλά χώνονται όλο και περισσότερο στο κακό!

Κλισέ 3: Ξαφνιάσματα!

Υπάρχουν τα θρίλερ που θα σε κάνουν να σκιαχτείς ψυχολογικά και μόνο στην ιδέα οτι αυτό που βλέπεις μπορεί να σου συμβεί στα αλήθεια και αυτά που πολύ φτηνιάρικα θα προσπαθήσουν απλά να σε πιάσουν στον ύπνο και να σε ξαφνιάσουν. Το πιο κλασικό είναι όταν μετά από ένα μικρό διάστημα απόλυτης ησυχίας, ξαφνικά ακούς ντραμς, πιατίνια και κλαρίνα! Ο ήχος συνήθως συνοδεύεται και από το πέταγμα ενός αντικειμένου, ζώου, χαρτοπετσέτες ή οτι άλλο. Εκεί που έχεις ησυχάσει και ο ηθοποιός πλησιάζει προς ένα μέρος, ξαφνικά ακούγονται ήχοι λες και είσαι πρωί στο Σύνταγμα. Η πιο γελοία εφαρμογή του ξαφνιάσματος είναι όταν κάποιος περιμένει κι έρχεται απότομα να του μιλήσει ο γνωστός του λες και έχει πάθει νευρικό κλονισμό και δεν μπορεί να ελέγξει την ένταση και τη ροή της φωνής του! Στα ξαφνιάσματα να προσθέσω και τα παιδάκια που είναι πλάτη και παίζουν με παιχνίδια κι όταν πλησιάσει η κάμερα γυρίζουν το κεφάλι και ποιος ξέρει τι θα δεις! Α είναι και η φάτσα του δολοφόνου στο καθρεφτάκι του μπάνιου όταν κλείνει...

Κλισέ 4: Η περιέργεια

Τα μισά και περισσότερα γεγονότα συμβαίνουν γιατί απλά κάποιος είναι περίεργος!Φυσικά για κάποιο ιδανικό λόγο, η περιέργεια ξυπνάει όταν θα είναι νύχτα, φώτα δε θα υπάρχουν καθόλου και θα σε έχουν προειδοποιήσει και καμιά 30αρια άλλοι. Επίσης η περιέργεια θα εξελιχθεί σε μέρη που δε μπορείς να φύγεις εύκολα και ενδεχομένως δεν τα έχει ο χάρτης. Και όμως ο πρωταγωνιστής θέλει να ανακαλύψει το τίποτα στο τίποτα. Μια λάμψη σε ένα παράθυρο ή ένα τρίξιμο πίσω από την πόρτα είναι ικανό να του ξυπνήσει τον εξερευνητή μέσα του! Και ενώ όλα τριγύρω φωνάζουν φύγε, αυτός θα συνεχίσει.

Κλισέ 5: Με το πάσο του!

Στις ταινίες με θέμα τους serial killers, κυριαρχεί πάντα ένα πολύ βασικό γεγονός! Το οτι όσο και να τρέξει ο πρωταγωνιστής, όσο μακρυά και να φτάσει, όσο κι αν κρυφτεί, στα επόμενα 2 δευτερόλεπτα ο φονιάς θα τον βρει. Υπάρχει ένας άτυπος σύντομος δρόμος που επιτρέπει σε αυτούς που κυνηγούν τα θύματα να φτάνουν χωρίς να ιδρώνουν εκεί που θέλουν, γρήγορα και άνετα. Κι ενώ βλέπεις τον πρωταγωνιστή να τρέχει να ξεφύγει, πηδώντας γέφυρες, διασχίζοντας δάση και βουτώντας σε καταρράκτη από τον διώκτη του (ο οποίος κατευθύνεται περπατώντας να τονίσω), στο τέλος μόλις γυρίσει την πλάτη θα τον δει πίσω του. Εκεί υπάρχει η άλλη άνεση πάλι οτι δε σκοτώνουν κανένα θύμα αν δε γυρίσει πρώτα να τους δει. Μη χάσουν και τη δόξα του ποιος το έκανε. Γενικά είναι πολύ άνετοι τύποι. Δεν αγχώνονται καθόλου. Περπατάνε χαλαρά, δε λένε πολλές λέξεις, βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους και δε κάνουν και θόρυβο! Όλα αυτά βέβαια μόνο με τον πρωταγωνιστή, καθώς χρειάστηκαν 2 λεπτά να εξολοθρεύσουν 10 άτομα, στον ήρωα θα πάρουν το χρόνο τους για τα επόμενα 90 λεπτά καθώς θα τον χτυπήσουν, θα τον φυλακίσουν, θα τον κυνηγήσουν αλλά ποτέ δε θα τον σκοτώσουν! Τουλάχιστον όχι αμέσως!

Κλισέ 6: Στανταράκι κερδίσαμε

Κλασική περίπτωση! Ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει ένα τέρας ή κάποιον δολοφόνο που του έχει βγάλει την ψυχή να το καταφέρει. Μελέτησε βιβλία, έστησε παγίδες, στη πορεία έχασε και πολλούς φίλους του. Τελικά, μετά από αρκετή προσπάθεια και κυνηγητό βγαίνει νικητής. Και βέβαια όπως πάντα δε χρειάζεται ποτέ να επαληθεύσει ότι όντως εξόντωσε αυτό που τον κυνηγούσε. "Α, έπεσε κάτω. Άρα κέρδισα". Χμ... για να σκεφτώ τι ακολουθεί μετά. Μα ναι! Υπόνοιες ή και σαφές πλάνο ότι ζει ακόμα. Ίσως την άλλη φορά θελήσει να σιγουρευτεί λίγο καλύτερα, πριν γυρίσει σπίτι του λες και ήταν μια καθημερινή ημέρα.

Κλισέ 7: Τα σπάω!

Αναφέρομαι κυρίως στον πρωταγωνιστή αλλά ενίοτε συμβαίνει και σε περισσότερους. Εκεί λοιπόν που τον βλέπεις σε όλη τη ταινία να ουρλιάζει από φόβο, να τρέχει σαν λαγός να κρυφτεί και να ρίχνει μαύρο κλάμα, ο σκηνοθέτης του φωνάζει οτι σε 20 λεπτά τελειώνει η ταινία. Και τι πιο φυσιολογικό. Ο πρωταγωνιστής ξαφνικά γίνεται βαράω και δέρνω. Αποκτάει μια τέλεια αυτοπεποίθηση, φτιάχνει μια αρμαθιά όπλα και φυλαχτά και κοιτάει τον κίνδυνο στα μάτια λες κι είναι το επάγγελμά του. Γίνεται πολεμική μηχανή που ξέρει καράτε και έχει τέλειο σημάδι! Και εκεί σκέφτεσαι, τι άλλαξε και την είδε αλλιώς τώρα.

Κλισέ 8: Τίποτα δεν δουλεύει!

Τι κι αν πήρες το πιο καλό σπορ αυτοκίνητο μαζί σου, τι κι αν κουβαλάς το ακριβότερο κινητό τελευταίας τεχνολογίας που πιάνει σήμα και στο φεγγάρι, τι κι αν έχεις ένα λαπ τοπ με ίντερνετ που δε χάνει το δίκτυο ποτέ... την ώρα που κάποιο από αυτά θα χρειαστείς δε θα δουλέψει ποτέ! Ξαφνικά τα δίκτυα πεθαίνουν, οι οθόνες δεν ανοίγουν και το ντεπόζιτο είναι άδειο λες κι ήταν τρύπιο. Ρημάδι αμάξι, έκανε που έκανε προσπάθεια το θύμα να βρει τα κλειδιά κι ας τα άφησε σε προφανές σημείο χθες, ξαφνικά είπες να μην πάρεις μπρος και να αφήσεις το δολοφόνο να κάνει τη δουλειά του χαλαρά! Ίσως για αυτό τελικά είχε τόσα χρόνια εγγύηση. Κι εσύ κινητό, τι θα έλεγες να μπορέσεις να κάνεις έστω και μια κλήση έκτακτου ανάγκης?? Α,ναι ξέχασα. Θα το κάνεις αφού σωθεί ο πρωταγωνιστής! Το λέει καθαρά στο συμβόλαιο της εταιρίας!

Κλισέ 9: Οι αβοήθητοι κομπάρσοι!

Με μαθηματική ακρίβεια οι δευτεραγωνιστές της ταινίες δε πρόκειται να αντισταθούν ποτέ. Περιμένουν καρτερικά και αβοήθητοι την ώρα που θα έρθει ο δολοφόνος και θα τους καθαρίσει. Ε μα, εντάξει. Όταν κάποιος φτάνει στο τέλος του, αναμένεις τουλάχιστον να μοιράσει καμιά μπουνιά και όχι να περιμένει να προσγειωθεί το πριόνι πάνω του καθώς αυτός ουρλιάζει. Αλλά είναι σαφές ότι δε πρέπει να αποτραβηχτεί η δόξα από τον πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι ο μόνος που θα κάνει το προφανές!

Κλισέ 10: Γκαβομάρα!

1 στους 3 ήρωες τουλάχιστον, είναι σίγουρο οτι θα σκοντάψει την ώρα κάποιου κυνηγητού! Είτε δεν έδεσε τα κορδόνια του, είτε σκόνταψε σε κάποιο κλαδί ή σε κάποιο σανίδι, το πέσιμο είναι στάνταρ! Πλειοψηφικά αυτό το παθαίνουν γυναίκες θύματα με αποτέλεσμα να κάνει τον ευαίσθητο πρωταγωνιστή να γυρίσει να βοηθήσει και έτσι να μεγαλώσει η ένταση. Παράδοξο είναι οτι το απλό πέσιμο πχ από μια πετρούλα, δημιουργεί ένα εγκλωβισμό λες και πιάστηκε το πόδι σε αρκουδοπαγίδα και δε μπορεί να βγει! Και σε όλο αυτό έρχεται να προστεθεί το οτι δε θα προσπαθήσει μετά να σηκωθεί και να τρέξει αλλά θα συνεχίσει σερνόμενη σαν κροκόδειλος.

Κλισέ 11: Ο γνώστης!

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα δώσει πολλές λεπτομέρειες στον πρωταγωνιστή για αυτό που αντιμετωπίζει και θα βρεθεί την κατάλληλη στιγμή! Το ερώτημα είναι πως ξέρει τόσα πολλά και ακόμα ζει και επιπλέον, αν ξέρει τόσα πολλά γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να το τελειώσει αυτός, παρά κουρνιάζει σε μια ξύλινη παράγκα και ειδοποιεί όποιον βλέπει! Συνταξιούχος συμβουλάτορας!

Κλισέ 12: Ποτέ δεν σε πιστεύουν!

Η αμφισβήτηση είναι στο αίμα των ανθρώπων! Λογικό να μη πιστέψουν ποτέ οτι είδες ένα φάντασμα στη σοφίτα. Πόσο μάλλον αν είσαι ένα 6χρονο παιδάκι, ελαφρώς αντικοινωνικό και με ζωηρή φαντασία! Ο φανταστικός φίλος που προσπαθείς να περιγράψεις δεν είναι και τόσο φανταστικός και μάλλον δεν είναι και τόσο φίλος. Εν τούτοις το καλύτερο που θα καταφέρουν να πουν οι γονείς είναι "καλά, καλά πήγαινε για ύπνο τώρα!". Πόσο θα εύχονταν όμως στα επόμενα 10 λεπτά να το ψάχνανε λίγο παραπάνω!

Κλισέ 13: Αν ζευγαρώσεις, τελείωσες!

Είναι παράδοση πια! Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα έρθουν πιο κοντά σε ένα θρίλερ, μετράνε αντίστροφα τον χαμό τους. Ο ματάκιας δολοφόνος θα καραδοκεί κάπου εκεί, κρυμμένος σε ένα θάμνο ή στη σκεπή του αυτοκινήτου. Κι ενώ το ζευγάρι θα διαλέξει το πιο απομονωμένο μέρος να ξεμοναχιαστεί συνάμα ο άντρας θα αγνοήσει κάθε ανησυχία της κοπέλας για κάτι που είδε ή άκουσε εκεί κοντά! Τα παρακάτω είναι γνωστά! Φωνές και μετά λιγότερες φωνές...

Κλισέ 14: Αποτυχημένες ενισχύσεις!

Βοήθεια 2 ταχυτήτων και αναφέρομαι κυρίως στους αστυνομικούς! Εκεί λοιπόν που έχεις δει μια αστυνομική σειρά και σε έχει πείσει πως με την παραμικρή υποψία, είναι ικανοί να αναλύσουν τα σωματίδια από τη χθεσινή ανάσα του ενόχου ή να πάρουν αποτύπωμα από την ψυχή του θύματος πριν μπει στο δωμάτιο, έρχονται οι αστυνομικοί των θρίλερ και τα ανατρέπουν. Καλώντας το θύμα στο τμήμα αφού του κάνουν χιλιάδες ερωτήσεις όσο εκείνο κυνηγιέται, στο τέλος θα στείλουν έναν, ναι έναν αστυνομικό να δει τι συμβαίνει και μάλιστα αυτόν που για λίγο το IQ του δεν έπιασε μηδέν στα τεστ. Φυσικά αφού τον εξολοθρεύσουν, οι υπόλοιπες δυνάμεις θα φανερωθούν βαριά οπλισμένες στο τέλος όπου όλα θα έχουν πάρει αίσια τροπή, να σκεπάσουν με κουβέρτες όσους επέζησαν.

Κλισέ 15: Ο άφθαρτος!

Τέλος, έχουμε τον άφθαρτο δολοφόνο. Θα υπάρξουν αρκετές σκηνές στις οποίες θα φάει σφαίρες, θα του σπάσουν πάνω του καρεκλοπόδαρα και πόρτες ίσως τον πετάξουν κι από κανένα μπαλκόνι. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα τον επηρεάσει! Ατσαλάκωτος θα συνεχίσει και μάλιστα δε θα βγάλει ούτε κιχ. Δε με νοιάζει αν κυριεύτηκε από κάποιο πανίσχυρο πνεύμα ή στη φυλακή γυμναζόταν και σήκωνε για βάρη το κελί του, οφείλει σε ένα έστω χτύπημα τουλάχιστον να πονέσει! Ας σεβαστεί τη προσπάθεια του πρωταγωνιστή να επιβιώσει!

Ευπρόσδεκτη κάθε συμπλήρωση σε όσα ξέχασα που σίγουρα θα είναι αρκετά να φτιάξουν και 2ο μέρος! Καλές προβολές!

By Stam