Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΖΩΝΗ ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ...

Το πόσο φτωχή είναι η ελληνική τηλεόραση δε χρειάζεται να το πω εγώ! Η σαβούρα που προβάλλεται καθημερινά, ξεπερνά τη σαβούρα της χωματερής. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, που χρήζει ευρύτερης ανάλυσης! Για την ώρα θα επικεντρωθώ σε ένα άλλο πρόβλημα. Αυτό είναι η έλλειψη παιδικής ζώνης!

Αρχικά να διατυπώσω δυο πράγματα προκειμένου να μην ενεργοποιήσω τους νευρώνες αντίδρασης κάποιου αναγνώστη και χάσουμε την ουσία. Το ένα είναι ότι σαφώς, δεν είμαι υπέρ το παιδί (αν και αυτό θα έπρεπε να μας αφορά όλους) να περνά πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Το μυαλό κουρκουτιάνει, χαζεύει και στερείται δραστηριότητες που γυμνάζουν σώμα και πνεύμα. Εν τούτοις, τις λίγες αυτές ώρες που θα κάτσει μια Χ μέρα να δει, ας υπάρχει ένα πρόγραμμα που θα απευθύνεται σε αυτό. Το άλλο που θέλω να προσθέσω, είναι ότι πράγματι υπάρχουν (προς το παρόν) κάποιες μικροπροσπάθειες ύπαρξης παιδικών προγραμμάτων, οι οποίες όμως είτε γίνονται πρόχειρα, είτε άτολμα και χωρίς σταθερή εφαρμογή! Όταν αναφέρομαι σε παιδική ζώνη δεν εννοώ να βάλεις ένα επεισόδιο από κάποια εκπομπή μια ξέμπαρκη μέρα, ούτε μια σειρά προγραμμάτων από τα χαράματα, επειδή εκεί η τηλεθέαση δε σε νοιάζει! Εννοώ, μια οργανωμένη παιδική ζώνη, σε μια λογική επιλογή ημερών και ωρών, που θα διασκεδάζει και θα μορφώνει τα παιδιά!

Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν τα παραπάνω, παίρνω ανάσα και σας λέω! Γιατί να μην υπάρχει παιδική ζώνη, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα?! Αναγκαστικά παίρνω παράδειγμα εμένα, υποκειμενικό, ναι, σε άκουσα εκεί στο βάθος να το λες, αλλά πραγματικό. Ως παιδί, θυμάμαι τα Σαββατοκύριακα που ξυπνούσα, και δεν είχα να κάνω κάτι το πρωί,  ότι όλα τα κανάλια, και το ξαναλέω... ΟΛΑ, είχαν είτε καρτούν, είτε παιδικές εκπομπές, είτε επιμορφωτικά προγράμματα! Κι όχι απλά είχαν τέτοια προγράμματα, αλλά τα περισσότερα ήταν και προσεγμένα καθώς και φρέσκα από το εξωτερικό! Τα Σαββατοκύριακα έτσι είχαν άλλη αξία. Και σχολείο δεν είχες, και ξέσκαγες λίγο. Κόλλα πέντε! Μάλιστα θυμάμαι, ότι κάποιες φορές, τα μεγάλα κανάλια παίρναν πρωτοβουλία, και όμως, και βάζαν κάνα καρτούν καθημερινά στις 9 το βράδυ, τέτοιο μάλιστα που να έκανε για όλη την οικογένεια, όχι μόνο τα παιδιά!

Τη σκληρή πραγματικότητα της κατάργησης όλων αυτών, την πρόλαβα και εγώ! Μάλιστα μου έκατσε ακόμα πιο στραβά καθώς είχα την εικόνα και της άλλης όψης, και ήξερα τι έχανα! Ξαφνικά οι πρωινές ζώνες, γεμίσανε με ενημερωτικές κι άλλες σαχλο-εκπομπές. Δε μας φτάναν όλες αυτές που άρχιζαν μεσημέρι και τελείωναν βράδυ, θέλαμε κι άλλες! Αυτό έγινε μόδα και συνεχίστηκε κι από την υπόλοιπη πλειοψηφία! Στις συζητήσεις για παιδικές αναμνήσεις, εγώ θέλω να αναφέρω και να γελάμε το Disney Club και τον Μπάτμαν, και όχι τι φορούσε η τάδε γλάστρα ή που ταξίδεψε ο υπουργός, αυτά τα έχω τώρα να με κυνηγάνε!

Η παιδική ζώνη λοιπόν φαίνεται δε συμφέρει τα κανάλια. Απευθύνεται σε ένα ασύμφορο κοινό που δεν καταναλώνει  και αγοράζει άκριτα, προσελκύοντας διαφημιστές και δεν έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα. Τη μια μέρα θα κάτσει να δει τηλεόραση την άλλη όχι! Επίσης τα κανάλια δε θέλουν να αφήνουν κενό στην "ενημέρωση". Ο βομβαρδισμός της πληροφορίας πρέπει να είναι συνεχής και να ξέρουν ότι θα πιάσει όλο τον άμαχο πληθυσμό, όποια ώρα και μέρα είναι αυτό! Πώς αλλιώς θα σε πείσει ότι το μαύρο είναι μπεζ? Λεφτά για σάπια τηλεπαιχνίδια, τούρκικες σειρές (άλλο θέμα κι αυτό) και παραγωγή "ενημερωτικών" εκπομπών έχουν, για παιδικά προγράμματα όμως, ξαφνικά χάσαν το πορτοφόλι τους. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι να πούμε ότι αυτό είναι φαινόμενο και της ιδιωτικής αλλά και της κρατικής τηλεόρασης, που υποτίθεται κινείται άνευ συμφερόντων.

Η παιδική ζώνη χρειάζεται! Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει με ομαδική πρωτοβουλία, κι όχι ατομικά, και να πέφτει η προσπάθεια στο κενό. Δε λέω να κουρκουτιάνουμε τα παιδιά. Μέσα όμως από μια τέτοια διαδικασία το παιδί μπορεί να κερδίσει. Όλα είναι θέμα μέτρου. Εμείς που μεγαλώσαμε έτσι δε μας έλειψε τίποτα. Και τους φίλους μας είχαμε, και τη μπάλα μας παίξαμε, και τις βόλτες μας πήγαμε και κάπου στο υποσυνείδητο μας είχαμε και τα λόγια του Bravestar που έβγαινε στο τέλος του επεισοδίου με μια αγνή συμβουλή! Σαφώς πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ακόμα και εγώ θα γέλαγα με τα εφφέ από τον Παραμυθά ή τα κουστούμια από του Κουτιού Τα Παραμύθια, έχουμε γίνει ολίγον κάφροι. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Υπάρχουν προγράμματα ανάλογης αξίας και σήμερα, με κατά πολύ βελτιωμένη οπτική αισθητική! Όρεξη να υπάρχει να προβάλλονται! Στο κάτω κάτω, για να ευθυμίσουμε, να μπορεί να κάνει καμιά μάνα και καμιά δουλειά όσο το παιδί είναι ήσυχο!
Και για όσους θυμούνται πάρτε κι ένα μικρο δωράκι να καταλάβετε τι εννοώ:

By Stam